Category Archives: vroeger

Oude foto’s en meer

Oogjes

Calf, drawing

Vroeger zei onze leraar modeltekenen tegen het eind van de les: “Nog even de oogjes erin tekenen en dan opruimen, jongens!”, een opmerking die mij altijd een plezierige rust gaf vanwege het drempelverlagende karakter, want tekenen in een grote groep en dat iedereen kon zien hoe je aan het klunzen was, dat vond ik en vind ik nog steeds niks, hoewel het me tegenwoordig geen bal meer kan schelen, wat de mensen ervan vinden.
Dat is natuurlijk helemaal niet waar, ik blijf een faalangstige zenuwenlijder, kind van mijn vader, maar ben er langzaam aan gewend geraakt.

Nu zit ik de hele tijd aan het denken hoe die man nu ook weer heette. Ik google en vind bijvoorbeeld bij IMDB wel de even sympathieke Ben van Voorn, van wie we aquarelleren leerden en die in die tijd art director werd bij de eerste Bommelfilm. Die woonde me daar toch prachtig in het golvende landschap van Drenthe in een geheel zelfgebouwd huis & atelier. Ze haalden bouwmateriaal van de sloop in Amsterdam, zeventiende-eeuwse raamsponningen, plavuizen, bakstenen en vloerdelen en ga maar door.

Maar hoe heette die modeltekenleraar nu toch ook weer? Ik kom er zo dadelijk op.

Huntjens II

On the farm
Rondrit door John. Ik zie er hier ook nogal gristelijk uit, allemachtig!

Op de camping bij boer Huntjens in Mechelen was het soort kampeerder afhankelijk van het seizoen. Buiten de schoolvakanties waren het de 65-plussers met caravans, soms zulke krankzinnig grote, dat ze het formaat van een villa hadden, compleet met reuzekleurentelevisie, Amerikaanse koelkast, clubfauteuils en schemerlampen. Je vraagt je af waarom die mensen ?¬?berhaupt op pad gingen.
Na twee keer leuk (met wel veel verantwoorde De Waardtenten) waren er de derde zomer plotseling allemaal gelovigen, met een accent uit Noord- en Oost-Nederland, wat weer door de vakantiespreiding veroorzaakt werd. Zaten we in katholiek Limburg, hoorden we alleen maar zwaar gereformeerd Gronings. Bij onze directe buren was het bovendien elke avond raak qua huilsc?®nes, tjongejonge, wat was toch aan de hand met die kinderen? Jezus bood geen uitkomst. We werden er een beetje zenuwachtig van.

Camping at the Huntjens Farm
Y. in het zwembad met de gelovigen

Toen een van de buurkinderen jarig was, werden de meisjes uitgenodigd op het feestje.
Er klonken liedjes, Jezus redt, Alleen Bij U Wil Ik Schuilen O Heer, Richt Op Uw Macht O Here Der Heerscharen, Gelijk een Hinde die Naar Waterbeken Smacht Zo Smacht Mijn Hart Naar U O Heer, tot plotseling Berend Botje bezongen werd, die met zijn scheepje uit varen ging. Desgevraagd vertelden de meisjes dat ze om de beurt een lied hadden mogen kiezen. Nog een geluk dat ze niet kozen voor: Ik Heb Jeuk Aan Mijn Neus (2x), Ik Heb Jeuk Aan Mijn Tierelantijntje, een lied dat mijn vader altijd zong onder voorwaarde, dat we dat niet in aanwezigheid van onze moeder zouden zingen. Waarom, dat begrepen we pas veel later. (“Mijn Vader Heeft Mijn Moeder Gepikt En Nu Krijgen We Weer Een Kleintje”)

On the farm
Mislukt stokbrood bakken bij het kampvuur

Tussendoor gingen we langs onze vriend B. in Maastricht, die door een misselijke ziekte langzaam maar zeker de controle over zijn motoriek aan het kwijtraken was, waardoor hij in een rolstoel zat, niet meer kon schrijven en bijna onverstaanbaar sprak. Hoe hij ons desondanks later in die vakantie toch nog op de camping van Huntjens een bezoek bracht, dat vertel ik de volgende keer.

Wordt dus nog een keer vervolgd.
Eerste deel.

Huntjens

On the farm
Tussen de appelbomen

Toen de meisjes klein waren en we tijdelijk geen honden hadden, gingen we in Limburg bij de de boer kamperen. De hartelijke familie Huntjens woonde op een heuvel met uitzicht op de Geul. Ze hadden melkvee, waarvan we als enigen op de camping de rauwe melk kochten, ijskoud en heerlijk.
Een hele kleine Y. mocht helpen in de melkstal, waar ze vrolijk op het randje zat te kijken hoe dat allemaal in z’n werk ging. Maar eerst moesten de koeien van het land worden gehaald.

On the farm
Koeien gaan gemolken worden

De afgelopen weken werd ik weer aan die tijd herinnerd en ik ging op zoek naar de foto’s, die natuurlijk niet digitaal maar analoog opgeslagen waren in de vorm van kiekjes in een grote krat. Nooit aan zoiets beginnen als je van plan ben die dag iets anders te gaan doen! Foto’s van verjaardagen, de oude tuin, op school, bij de kleuters, feestjes, fotografen, sinterklaas, vakanties, trouwpartijen (de onze), zwart-wit Zeeland in de jaren ’50 en tenslotte Op De Boerderij Bij Huntjens.

Camping at the Huntjens farm in 1996
‘t Lijkt wel Frankrijk

We zijn daar een aantal keer naartoe gegaan, tot we de laatste keer, misschien in 1998, door aanhoudende regen en kou via Lyon doorreden naar de zon in de Dr?¬•me Proven??üale.

Later op de dag over de onze mede-kampeerders. Wordt vervolgd.

De zegen van TV

Johan en Jeroen
Johan Simons en Jeroen Willems in gesprek in Parijs, in de documentaire op tv

Ik was al getipt door N. die de film in de bioscoop had gezien en gisteren was hij op tv, Johan Simons: Zeg dat het goed komt, van Ireen van Ditshuyzen. Ik zag net dat hij op uitzendinggemist is te zien en zou zeggen, kijken! Voor degenen die in toneel zijn ge??ònteresseerd.

Ik heb veel Johan Simons gezien de afgelopen 25 jaar, want ik ben al van jongsaf aan dol op toneel en moet dat aan mijn vader te danken hebben, die amateurtoneel speelde met korfbalvereniging GKV in Den Haag, waar toevallig ook Stefan Felsenthal, Annemarie Heyligers en klein jongetje Kareltje de Rooi, bekend van het duo Mini en Maxi, lid van waren.
Het is jammer dat het familiefotoalbum hier niet in de kast staat, want ik weet dat er foto’s zijn waar de hele club bij ons thuis te zien is. Ik verbaasde me als kind over de sombere gezichten van de gefotografeerden en weet dat aan de oorlog, die immers nog niet zolang geleden voorbij was. Als die ter sprake kwam, versomberden de blikken. Toen ik dat later eens aan mijn moeder vroeg, zei die verbaasd: welneen, we zaten heel geconcentreerd naar een opname (of radioprogramma of grammofoonplaat, zoiets) te luisteren.

Een keer, ik weet niet meer hoe oud ik was, 5 of 6, denk ik, mijn broertjes waren er nog niet, mocht ik naar de generale, die ‘s middags in het centrum van Den Haag plaatsgreep, in de buurt van of misschien zelfs in een gebouw op de Grote Markt, niet te verwarren met de Grote Marktstraat. Of verwar ik de locatie met het oude conservatorium, dat daar ook zat? Misschien was het hetzelfde gebouw.
Ik mocht ‘s middags kijken, omdat ik ‘s avonds tijdens de voorstelling natuurlijk al in mijn bedje lag. Mijn zussen waren er niet bij, mijn vader plantte me in de donkere zaal, waar alleen nog een of twee volwassen zaten met de regie. In de pauze raakte ik diep onder de indruk van de schitterende jurk die een van de hoofdrolspeelsters aan had, dat herinner ik me nog goed. En dan mijn vader op het toneel zien, in de rol van een vreemde, dat was een beeld dat ik de rest van mijn leven niet meer ben kwijtgeraakt. Je doet alsof je een ander bent, je spreekt een tekst uit, die anderen doen hetzelfde en er ontstaat een nieuwe wereld. En dat ze in de pauze geschminckt en in kostuum weer gewoon deden, dat was wel het meest bizarre.


Johan Simons geeft een workshop ©Jean-Pierre Jans

Nu kunnen weinig acteurs gewoon doen, zelfs als er in de verste verte geen toneel te bekennen valt en dat komt volgens mij, omdat het spelen op den duur een dik pak van bescherming vormt. En het is een beroepsdeformatie, net als telefonistes die jodelend zeggen momentje ik verbind u door, en daar weet ik alles van, want ik heb dat jaren in mijn studententijd gedaan: Academischziekenhuisgoedemorgen, momentje ikverbindudoor. Het is een handschrift, dat is het, en het klinkt als aanstelleritis.

Het is een mooie documentaire, met een heleboel sympathieke aanstellers, die tussen de bedrijven liefdevol Simons spelen, hoe hij twijfelt, loopt, gebaart, op zijn kop krabt en smeekt: zeg dat het goed komt.

(In de bioscoop kijken is natuurlijk veel leuker, maar zonder tv had ik hem misschien gemist. )

Vaatwassen

A new dishwasher

Mijndomein, waar ik ooit een paar domeinnamen heb gereserveerd, bood gratis voor een jaar een pakket aan, als ik dat via de app van de smartphone zou bestellen. Alles werkt, ik staar naar het schermpje, ik weet alleen niks te verzinnen, helemaal niks! Iemand een idee?

Ondertussen worden de dagen alweer langer en ik verbeeld me dat ik dat merk, als ik in de namiddag met de stinkies wandel. Toen ik van de week onze lieve FR-buurman belde, probeerde hij me te lokken:
– Het is prachtig weer, helemaal niet koud, prima tuinweer, kom maar vlug deze kant op!
Ja ja, ik zou wel willen, maar ik moet hier nog van alles doen, een paar websites van anderen in elkaar steken of aanpassen, de nieuwe vaatwasser vastzetten, huishoudelijke onzin en natuurlijk zaadcatalogi doorspitten om te zien of er nog iets bij zit. Er zit ALTIJD iets bij, don’t you worry about that.

Zei ik nieuwe vaatwasser? Een gejuich ging hier op, toen die ons huis werd binnengedragen. En het merkwaardige is, dat hij – tweedehands met een ikeafrontje -hier helemaal niet gek staat. Omdat het een inbouwmodel is, moet hij worden vastgezet, want bij het openklappen van de deur, leunt hij topzwaar naar voren.

Nu nog eens googlen op “gratis defecte vaatwasser afhalen”. Die heb je, mensen die je stukke spullen willen hebben.