Category Archives: boeken

Hulul

Lobels books translated in french
Bij Uil Thuis in het Frans

We besloten zaterdag het hele rondje van dat beekje van het vorige stukje te lopen en zetten de auto naast de afvalcontainers in Le Chier, waar de weg ophoudt. Dat gehucht bestaat uit niet meer dan drie huizen en een hangar. Het mededelingenbord van onze commune is daar voor het laatst 2 jaar geleden bijgewerkt. Betrap ik zo mooi onze cantonnier erop de kantjes eraf lopen. What’s new? Niet verder vertellen, hoor.

In de tuin van het allerlaatste kabouterhuisje was tot mijn verrassing de lieve juf van het dorpsschooltje aan het scharrelen, het was tenslotte herfstvakantie, waardoor we in een klap bij miss Honey van Mathilda (Roald Dahl) waren terechtgekomen.
Deze juf heeft de bibliotheek overgenomen van onze gepensioneerde wethouder Jeanette en toen ik haar laatst vroeg of ik niet iets nuttigs kon bijdragen aan onze commune, zei ze: Ja! Wil je de kleuters af en toe voorlezen?

Ik aarzelde natuurlijk, want duidelijk voorlezen is wel even wat anders dan oeverloos leuteren over niks bij de buren.
Of mijn accent geen bezwaar was, vroeg ik. Neen, dat was juist interessant, dan leerden de kleintjes dat er buiten hun wereldje nog andere dingen waren. Dat was natuurlijk zo.

Op zoek naar een boekje voor de allerkleinsten bleek Jip & Janneke niet in het Frans te bestaan. Was dat niet omdat al die avontuurtjes zo ontzettend Nederlands waren dat het onvertaalbaar was? Zoiets was het geloof ik wel.

Om te zien hoe dat voorlezen nu ging, ben ik een paar keer aangeschoven. Och, wat zijn die kleintjes schattig. En ze spreken nog Frans ook! E?®n ventje viel op schoot van juf in slaap, want de kindertjes gaan niet pas met hun vierde naar school, maar jonger. De slaper was zeker niet ouder dan drie.

Ik heb voor mijn eigen lol een paar Lobel-boekjes laten bezorgen en denk nu dat die nog te moeilijk zijn voor deze kleintjes. Ik struikelde al onmiddellijk over de titel. Hulul. En dan le th?© aux larmes! Welke 3-jarige (4-,5-,6-, of 7-jarige) snapt dat?
Ga je huilen van “chansons qu’on peut pas chanter, parce qu’on a compl?¬Ætement oubli?¬© les paroles”? Niet als je 3 jaar bent.

En dan het woord bouilloire, probeer dat meer eens 10x achterelkaar heel snel uit te spreken. Dat valt heul niet mee.

Pikorde

Curious chickens

Toen de kleintjes buiten mochten spelen in de caviaren (cavia-ren), dromde het toompje er onmiddellijk omheen. Niet omdat ze die kleintjes zo schattig of interessant vonden, maar omdat er eten in de ren stond. De kleintjes hadden geen idee. Het agressieve gepik van de groten beschouwden ze als een lollig spelletje. Ik hou ze nog maar even gescheiden.

Over pikorde gesproken, omdat ik door een akkefietje uit het verleden dit weekend weer eens voor de verandering in een bui van somberheid en machteloze woede verkeerde, rommelde ik in oude teksten, geschreven in eenzelfde staat van machteloze woede. Jullie denken, waar heeft ze het over, maar dat ga ik nu even niet uitleggen.

Er moet nog wel veel worden herschreven en geredigeerd en wie (Ik heb al een boek) zit er in godsnaam op een boek te wachten, maar de lol en de verrukkelijke wraakgevoelens die het schrijven toen opleverde, zijn er nog steeds.

Ik beschrijf – klein voorbeeldje – de zoveelste oplichter die het bedrijf wordt binnengehaald:
Pelle was een gebruinde gladjakker, type BMW-rijder, erg precies op zijn uiterlijk en van zijn lengte moest hij het ook niet hebben, want hij was net zo lang als de Baas. Zijn haar lag in symmetrische golven tegen zijn schedel gevleid en we zagen hem nooit zonder een roze Lacoste-polootje. Een beetje pafferig smoel had hij wel, hij leek op een te korte Ken van Barbie, die enigszins aan de drank was.

Een beetje googelen levert een verrassend accuraat beeld op:

Dikke Ken

En elke overeenkomst met bestaande personen, levend of dood, berust op puur toeval, dat spreekt vanzelf. Kijk, ik ben weer helemaal vrolijk.

Nederland

Amsterdam, Nemo

Bleu en ik lopen elke ochtend in het duister langs Nemo en de Centrale Bieb op het Oosterdok, waar het rustig is in tegenstelling tot de Prins Hendrikkade, die we eerst moeten oversteken. Net als de vorige keer in Amsterdam raakt de arme hond in alle staten van dat langsrazende verkeer met die priemende ogen van koplampen, want vooral die triggeren zijn bordercolliegedrag enorm. Bij daglicht is er veel minder aan de hand.

Dog looks a bit hungry
Bleu blieft ook wel een stukje

Zondag kwamen vrienden en familie langs, waarvan ik sommigen al meer dan een jaar niet live had gezien, om te zien hoe ik er nu op mijn 60ste uitzag.
Zestig! Dan kan mijn lieve buurman P nog zo vaak zeggen: “Jij bent nog jong!” – makkelijk praten als je bijna 90 bent – ik vind 60 niet erg jong klinken.

Verder zit ik niet mee, het klinkt alleen zoals je ouders.
Hoe oud bent u? Je mag wel jij zeggen, hoor, ik ben zestig. Ja, toch, klinkt vet bejaard.
Ik denk nog steeds dat ik 27 ben, dus ik schrik me elke dag een halve seconde dood, als ik ‘s ochtends in de spiegel kijk. Maar het was heerlijk iedereen weer te zien, jammer dat sommigen niet konden of wilden komen.

Cup of tea
De eerste gasten drinken een kopje thee

Het is onwerkelijk om hier te zijn en ik mis het buiten zijn en die heerlijke frisse lucht, dat is het ook.

We lopen zoals gezegd zoveel keer per dag door Amsterdam, Bleu en ik, en ik zie een heleboel achterstallig onderhoud op straat, wat een veeg teken is. Overal ligt rommel en viezigheid, of was dat altijd zo? Ik weet het niet. Veel hondenstront en dan ook nog van die enorme smerige kiloblikdrollen.
Als je een toeristische trekpleister wilt zijn, moet je vooral niet op de straatvegers bezuinigen. Ja, ja, dit klinkt inderdaad als bejaardengezeur.
Mag het raampje dicht? Dat werk.

Public library and conservatorium
De Openbare Bibliotheek en het conservatorium

Nou goed, nog een laatste mopperonderwerp, de ebooks lenen van de bibliotheek, zie mijn vorige poging van 4 jaar geleden.
Je zou zeggen, dat is het ei van Columbus, je leent een paar boeken en als je halverwege je vakantie alles uit hebt, leen je gewoon weer een paar andere en je tas is zo licht als een veertje. Je hoeft de Prins Hendrikkade niet meer over te steken, tenzij je je Franse hond moet uitlaten, maar kunt overal ter wereld je boeken op tijd terugbrengen.

Nu hoorde ik gisteren op de radio dat het eindelijk zover was: Jetje Bussemaker ging feestelijk het eerste ebook lenen, dus dat wilde ik ook, jammer dat ik mijn biebabonnement wegens afwezigheid opgezegd had. Ik keek even op de site oba.nl hoeveel dat ook weer kostte en mijn broek zakte op mijn knie?¬¥n: 35 euri voor een jaar en als je ebooks wil lenen (ze hebben er 5000, niet echt veel dus) moet je vanaf april bijdokken voor recente titels en niet zo’n klein beetje ook: ‚Äö?ᬮ20,- voor 18 titels. Lees ik hier.

Nu zag ik ook dat partners dat wil zeggen mensen op hetzelfde adres of zoiets, een partnerpas kunnen aanschaffen voor 12,50. Mooi, dacht ik, tot bleek dat Siebe een Adamnetpas had, waarbij dat weer n?¨et kon.
Ik wil niet ‚Äö?ᬮ55,- (35+20) betalen voor 18 suffe boeken, dan kan ik ze beter kopen.

France
Kobo met HEMA-hoes, cadeautje van de dochters

Zouden ze werkelijk denken dat mensen 18 boeken per jaar lezen? Hahaha! Dat doen we gedurende een vakantie van 2 weken om na een week elkaars boeken te gaan lezen.
En kun je je geleende boek ook aan je partner geven of kan dat weer niet? Net zomin als je iemand een ebook cadeau kunt doen, dat kan gewoon niet, of je moet de inloggegevens hebben van degene aan wie je dat boek wilt geven, van het systeem waarmee die leest.

We houden overigens Calibre achter de hand, niet om te jatten, maar om alle boeken op 1 en dezelfde ereader te hebben, want anders moet het ene boek op de iPad, de ander op de Kindle en nummertje 3 op de Sony, gesteld dat je die allemaal hebt, of via de respectievelijke apps gelezen worden. Wat een krampachtig achterlijk systeem!

Dan maar eens kijken of je niet lid kan worden van de bibliotheek van New York of Londen of zo, hoewel je daar waarschijnlijk ook persoonlijk langs moet gaan en/of er wonen. Dat wordt dus alweer niks.

(Weet je wat, ik ga er een boek op Siebe zijn kaart lenen, geen mens die het merkt.
[..]
Duurt uren en en tenslotte krijg ik een foutmelding:
fout500

Nou ja, de server zal wel overbelast zijn)

Sheepdogperikelen

France, one woman and her dogsVoor de kapel van Le Mas Saint Jean halverwege de wandeling

Om Baby Bleu iets te doen te geven ben ik me aan het ori?¬¥nteren m.b.v. boeken, filmpjes kijken en internet in het algemeen om te zien wat tegelijk haalbaar en leuk is. Zo’n border schijnt namelijk te moeten werken lees ik overal, anders gaat hij zelf iets verzinnen. Ik lees daarom van Nij Vyas, Sheepdog Training and Trials, A Complete Guide for Border Collie Handlers and Enthusiasts, ook al omdat ik hier op het platteland zit en de schapen als het ware voor het oprapen liggen.

France, sheepGisteren veekeuring in Dun-le-Palestel op de heetste dag van het jaar

Een paar schapen, dat lijkt me wel wat, want ik zie me al lopen met een kuddetje, terwijl de gazons van de buren en het openbare gras van de commune gratis en voor niks worden bijgehouden.
– Weet je hoeveel die dieren eten? vroeg realistische vriendin P., want wat ga je ze dan in de winter geven?
Nou ja, hooi of zoiets. Hoeveel eten die dieren dan eigenlijk? Lang zoveel niet als koeien of paarden, dacht ik. Ze (de schapen) aten vroeger ‘s winters gedroogde bladeren en takjes van de bomen waarvan de fagots worden gemaakt, vertelde buurman P. me.
Tja, dat is een probleem, vooral als je nu hier in de buurt het gemiddelde weitje of grasveld ziet: br?ªl?©, grill?©, door een aanhoudende hittegolf met zonder regen. Je moet ze drenken (dat kan door naar een beekje te gaan) en nu dus hooi geven, omdat er helemaal niks te meer van een weiland te grazen valt. Daar gaat je wintervoorraad.

Voorlopig lees ik en heb dankzij de site en instructies van Fluitjespiet (“Fluitje voor Borderline honden“) van een bierdop een fluitje geknutseld, waar ik na een halve dag pielen en klooien eindelijk geluid uit kreeg. Dat lijkt op het willen kunnen diabolo?¬¥n meer dan veertig jaar geleden (weet je nog, Ing?), ik zal en moet het verdomme kunnen.

Ik schaam me eigen nergens voor

Gisteren floot probeerde ik gezellig in de auto met de 2e van Mahler mee te fluiten, toen we de kleine Bleu naar de rivier in La Celle Dunoise meenamen. Werd dat op prijs gesteld? Denkelijk niet.
Dat autorijden is ook therapeutisch voor het ventje, want hij kotste de eerste keren na een lange aanloop van kwijl de bank onder. Autostress. Nu hij merkt dat er een koude rivier aan het eind van de rit wacht, lijkt het over te zijn, althans, ik dicht hem allerlei gedachten toe, een typisch gevalletje van humanizing waaraan de client?®le van de Dog Whisperer zich in elke aflevering schuldig maakt.

Kijk hem eens lekker apporteren!

Morgen een klein overzicht van de moestuin, als daar tenminste nog iets van over is, na de aanhoudende droogte en de genadeloze gesel van de koperen ploert.

Hectische tijden

Sinterklaas
Stapel gedichten

Tussen de hysterie van het Boek (uitverkocht bij ons, zolang de voorraad strekt nog verkrijgbaar bij Huis Marseille, Pantheon, Architectura en Athenaeum in Amsterdam, haast u) en de Expositie (vernissage vanmiddag, 16 december 17:00) was er toch nog tijd voor Sinterklaas, alweer bijna twee weken geleden. Al die fijne spullen en boeken (o.a. Chanson van Bart van Loo) zitten al in de reistas, want het aftellen was natuurlijk al begin oktober begonnen. De tijd is niet meer bij te houden, zo razendsnel knetteren de dagen voorbij. Dat heb ik hier nog nooit meegemaakt. Nog een week.

In the atelier
Work in progress (rechtsboven het pootje van Annetje, ach, Annetje)

En vanavond is het dankzij Huis Marseille feest met de fotografen Naoya Hatakeyama en Siebe Swart en genodigden en daar zal ik morgen verslag van doen. Nu duik ik mijn hok weer in, want die koeienserie, die begint warempel serieuze vormen aan te nemen. Ha! Daar wordt een mens gelukkig van.

Radioprogramma Kunststof van 15 december, Petra Possel in gesprek met Siebe is hier terug te beluisteren.