Category Archives: VISA

Maras

prison
Binnenplaats van de/het Couvent Sainte Claire waarop staat: prison

In het Couvent Sainte Claire was een tentoonstelling te zien die me eindelijk een verschrikkelijke beklemming bezorgde.
De reportage over de Maras, de criminele bendes in Guatemala van Miquel Dewever-Plana beneemt je alle moed of hoop dat het ooit nog goed gaat komen. Neen, het komt nooit meer goed. De getatoueerde, elkaar rivaliserende bendes terroriseren al jaren elkaar en de rest van de bevolking. Een leven is niets waard en moorden (geen protectiegeld betaald) of afrekeningen onderling worden niet onderzocht, laat staan dat er ooit iemand veroordeeld wordt.

maras van dewever-plana

Een paar wanden met beelden van mensen, lijken, verminkten, ongelukkigen in een wereld waar geluk of zelfs maar een gewoon ongelukkig leven nooit meer mogelijk lijkt. Zit je in een bende, dan kun je er alleen maar dood uit, een bekend verhaal, maar glashelder en dieptreurig stemmend verteld door Dewever-Plana. Zonder verdere info zou je denken dat het stel op de foto elkaar verliefd begroet, maar door de tatouages weet je wel beter. Hoe de fotograaf dit heeft kunnen maken, is ook iets wat me bij de keel grijpt, als ik erover nadenk. Gisteren was deze moord het onderwerp op het terras van caf?© de la Poste.

trappenhuis

Ik sjok zo deze prachtige trappen af en ga het werk bekijken van Brenda Ann Kenneally, hier vlakbij in de Couvent des Minimes. Hoe ellendig ook deze mensen in Troy eraan toe zijn, het is niets vergeleken bij het volkomen uitzichtloze bestaan van de Maras in Guatamala.
Hoe moet dat nu verder?

Netwerk met uitzicht

vanuit het terras
De daken van Perpignan centre

Als ik naar beneden kijk, zie ik de rode daken van Perpignan waarvan er geen hetzelfde is. In de verte komen eindelijk in een zwak zonnetje de bergen te voorschijn, want gisteren misten we in het vliegtuig het adembenemende zicht op de Middellandse Zee en diezelfde bergen vanwege de bewolking.

Ik vloog toevallig met de AD-afvaardiging, die me heel erg aardig een lift gaven in de gehuurde auto, samen met chef foto NRC.

Ik ben dol op het ritje tussen Gerona en Perpignan. Costa Brava, dat is het en als je de toeristische flauwekul even negeert, zie je hoe beeldschoon die is.
De tocht eindigde voor Hotel Pams, het chaotische administratieve hart van VISA en op nog geen minuut lopen van mijn logeeradres. Ik bof enorm, dat kan ik niet vaak genoeg zeggen, met mijn gastheer en mijn ondernemersactiviteiten. Ik ben hier gewoon op kosten van de zaak en dat kunnen niet veel mensen zeggen.

Na het onverwachts Nederlandse weer van gisteren – druilerige stinkregen – knapt het een beetje op. Ik ben nog niet helemaal overtuigd, maar dat doet er helemaal niet toe. Het blijft hier zonder meer geweldig.
Nu ga ik naar buiten om eens een paar mensen te zien, en misschien ?¬©?¬©n of twee foto’s.

bergen in de verteDe bergen