Binnenplaats van de/het Couvent Sainte Claire waarop staat: prison
In het Couvent Sainte Claire was een tentoonstelling te zien die me eindelijk een verschrikkelijke beklemming bezorgde.
De reportage over de Maras, de criminele bendes in Guatemala van Miquel Dewever-Plana beneemt je alle moed of hoop dat het ooit nog goed gaat komen. Neen, het komt nooit meer goed. De getatoueerde, elkaar rivaliserende bendes terroriseren al jaren elkaar en de rest van de bevolking. Een leven is niets waard en moorden (geen protectiegeld betaald) of afrekeningen onderling worden niet onderzocht, laat staan dat er ooit iemand veroordeeld wordt.
Een paar wanden met beelden van mensen, lijken, verminkten, ongelukkigen in een wereld waar geluk of zelfs maar een gewoon ongelukkig leven nooit meer mogelijk lijkt. Zit je in een bende, dan kun je er alleen maar dood uit, een bekend verhaal, maar glashelder en dieptreurig stemmend verteld door Dewever-Plana. Zonder verdere info zou je denken dat het stel op de foto elkaar verliefd begroet, maar door de tatouages weet je wel beter. Hoe de fotograaf dit heeft kunnen maken, is ook iets wat me bij de keel grijpt, als ik erover nadenk. Gisteren was deze moord het onderwerp op het terras van caf?© de la Poste.
Ik sjok zo deze prachtige trappen af en ga het werk bekijken van Brenda Ann Kenneally, hier vlakbij in de Couvent des Minimes. Hoe ellendig ook deze mensen in Troy eraan toe zijn, het is niets vergeleken bij het volkomen uitzichtloze bestaan van de Maras in Guatamala.
Hoe moet dat nu verder?