Category Archives: werk

Achterblijvers

Good morning, Marguérite
Bonjour, Marguérite

Ze zijn hier op het platteland waar ik woon en werk over het algemeen heel erg van het opruimen en de boel aan kant.
Prototypische karikatuur is buurman Peut-être met zijn kleinburgerlijke normenstelsel: vrouw doet alles binnenshuis, strijkt, kookt, wast, dweilt en houdt haar mond, man doet de tuin, rijdt auto, commandeert, kookt nooit, gaat naar begrafenissen en eventueel vreemd en bepaalt of ze blijven of naar huis gaan.
Emancipatie: nog nooit van gehoord. Klinkt trouwens als wijlen mijn v/h schoonouders.

Wat met deze strenge rolverdeling en ouderwetse opvattingen gepaard gaat, is dat de huizen en tuinen er altijd extreem opgeruimd en aan kant uitzien. Het is verstikkend dwangmatig, vooral de tuinen: woestijnen van extreem kortgewiekt gras met hier en daar een boompje of pol pampagras.

Neighbouring garden aka desert for the bees
Zo heurt het eigenlijk

Ik ben er ongeschikt voor, mijn hersens werken niet zo. Ik vind het huishouden gewoon zonde van mijn tijd.
Deze mensen (vrouwen binnen, mannen buiten) doen niets anders dan dat, poetsen, poetsen, poetsen. Ze strijken alles, ook onderbroeken en poetslappen, nou ja, zij niet, ik moet dat doen.
Een boek lezen of anderszins een beetje voor je uit staren doen ze niet. Je ziet er trouwens in die huizen geen boeken. Ze lezen niet. Kijken weer wel non-stop spelletjes op tv.
Ik ben éen keer op een zaterdag bij een oudere heer geweest, die bij zoon en schoondochter inwoonde, en de schoondochter liet me drie keer dezelfde smetteloze vloer doen: 1.stofzuigen, 2.dweilen met sop en nog een keer 3.dweilen met chloor. Ik moest de eetkamerstoelen op de tafel zetten, wat ik weer onbegrijpelijk onhygiënisch vond en vind. Stoelpoten op het tafelblad, getver. Bizar genoeg niet bij deze smetvrezenden.

De oude heer heb ik alleen maar bij aankomst een hand gegeven en niet meer gezien. Ik heb hierover mijn beklag bij mijn werk gedaan. Weekend is voor mensen die niemand hebben, die hulp nodig hebben bij opstaan, wassen, aankleden, eten en naar de wc gaan, niet om een volkomen schone vloer 3x te ontsmetten.

15 août 2016, Saint Sulpice le Dunois
Hopla, en weer een portie friet in het diepvet

Ik heb hier nog nooit een man zien koken of dweilen op dagelijkse basis. Ja, op dorpsfeesten zijn het altijd de mannen die de entrecôtes op het vuur en de patates frites in het vet gooien. Nooit een vrouw. 

Onder mijn bejaarde klantjes zijn er bijvoorbeeld maar weinig vrouwen die een rijbewijs hebben en dat blijkt ze nu lelijk op te breken. Als ik vraag waarom, verklaren ze dat dat niet nodig was, want de man reed.
Niemand blijkt er rekening mee te hebben gehouden dat mannen wel eens eerder dood kunnen gaan dan vrouwen. De achterblijvende vrouwen blijven tot hun eigen dood in shock omdat het leven hun zo’n smerige streek heeft geleverd. 
Ik begrijp goed dat je verdriet heb en rouwt, maar er zijn er wier man 30 jaar geleden al is “vertrokken”, en die nog steeds niet hebben geaccepteerd dat het leven nu eenmaal zo in elkaar steekt.

Ik denk stiekem altijd: waarom heb je toen niet meteen je rijbewijs gehaald? Er is hier geen openbaar vervoer, sinds de kleine spoorlijntjes zijn opgeheven. Boodschappen, apotheek of dokter, de drie basisbehoeften van de plattelandsbejaarde kun je niet anders doen dan met de auto. 
Het gevolg is dat al die oude dames afhankelijk zijn van kinderen, die vaak vertrokken zijn naar de grote stad, buren, vrienden of de thuishulp, die een kilometerprijs heeft.

Summertime during climate change
Kurkdroge toestanden wegens klimaatverandering

Dit bovenstaande had ik al een half jaar geleden geschreven en wilde het eigenlijk weggooien.
Iets anders, mijn pensioendatum is in augustus 2020, maar als ik het handig aanpak, kan ik al over 14 maanden ophouden met werken. Tot die dag moet ik nog de terreur van het leven van een loonslaaf ondergaan. En dat valt soms niet mee. Elke keer gedoe met de auto, incapabelen en andere financiële problemen maken het leven hier, hoe zal ik het noemen – tot een uitdaging.

Gelukkig heb ik een kippenhok vol kippen, een kast vol bijen, een diepvries vol eten en een schuur vol hout. En de oudste dochter is er, de jongste komt gelukkig binnenkort ook weer.

Rachel's Roddy almond tarte
En we bakken de heerlijkste taarten met spullen uit de voorraadkast

Niemand hoeft medelijden met me te hebben. Ik mag niet klagen: een warm huis, een dak en werk met een inkomen waar ik min of meer mijn schulden mee kan aflossen. Dat is tegenwoordig niet vanzelfsprekend.
Over veertien maanden geef ik een feest, als alles me gelukt is. Et pourquoi pas?

Ik heb me voorgenomen weer wekelijks of tweewekelijks te gaan publiceren. Eerst nog de gerepareerde 2cv door de APK zien te krijgen. Jullie horen snel weer van me.

Been

Sunflowers
Kijk die vrolijke gezichtjes eens

In het begin van mijn huidige wereldcarrière moest ik naar een meneer in een dorp dat ongeveer op de grens van het aanpalende departement ligt.
Ik was die week al eerder in hetzelfde dorp geweest bij een dame die ik ook nog nooit eerder had gezien en die in een zo’n statig vierkant huis woonde, die je bij ons in de buurt nauwelijks ziet, zoiets als waar J&H in wonen.
In dat dorp zijn er wel meer, waardoor het iets deftiger oogt dan dat zooitje bij ons.
(Die dame had toevallig net de huisarts op bezoek en ik had geen van beiden ooit van mijn leven gezien, maar desondanks zei ze bij wijze van begroeting: “U kunt de tafel afruimen”, alsof ik de butler was en al jaren bij haar familie diende. De jonge dokter en ik keken elkaar aan en hij onderdrukte een grijns. Ik kon mijn lachen niet houden.)

Tagliatelle
Elke dag paddenstoelen

Dit keer ging ik naar een eenvoudiger huis, waar ik door een hond op de binnenplaats werd begroet. De papieren meldden dat meneer diabeet was ten gevolge waarvan er recent een been was afgezet.
In een typisch interieur volgepakt met donkere meubels en prullaria zat meneer op een stoel bij het raam. Krukken naast hem, prothese en andere voet in pantoffels gestoken, niets nieuws, zie je overal.
De hond was van de zoon des huizes die met vakantie was, zei hij, toen ik het lieve dier over zijn kop aaide.

We praatten een paar minuten, hij begon al onmiddellijk over Algerije waar hij had gezeten, zoals alle mannen hier van die leeftijd, tot er een mevrouwtje verscheen: “La patronne”, zei hij, dat me meenam naar de keuken, waar me op het aanrecht een enorme afwas stond te wachten.

September swallows
Boerenzwaluwen verzamelen zich voor de grote trek: we begonnen met 6 vogels in april

Het huis was al niet al te licht en in de keuken waren de luiken niet open, terwijl het al na 14:00 was, maar dat kon tegen de hitte zijn. De eikenhouten uitvoering van kasten, aanrecht en meubilair deed er ook geen goed aan, ook al omdat er overal op de grond mandjes en emmers, krukjes stonden, terwijl de tafel in het midden afgeladen was met servies en pannen.
Mevrouw kondigde aan dat ze even ging liggen en dat ik haar kon roepen als ik klaar was.

De man was me ondertussen gevolgd, omdat hij het over die vuile oorlog wilde hebben, nu er eindelijk weer eens iemand was die dat wilde aanhoren en hij liep behoorlijk goed met zijn krukken.
De informatie die we van de organisatie krijgen, is vaak niet up to date, omdat ze de eerste tekst van de intake nooit meer veranderen. Ik heb me eens suf gezocht naar een huis waar een enorme zilverspar in de tuin zou moeten staan, die al drie jaar daarvoor bleek te zijn omgehakt. Aan huisnummers doen ze nauwelijks.
Die amputatie moest dus ook al enige tijd geleden hebben plaatsgevonden, anders kun je niet zo handig met je kunstbeen uit de voeten. Pun intended.

Mushrooms in my pockets
Rosés de pré in mijn vestzak

Hij kletste over het verdriet van Algerije en Franse dienstplichtigen, terwijl ik afwaste en -droogde en de juiste geluiden en opmerkingen maakte, waardoor hij lekker op stoom kwam en met steeds meer verhalen kwam: handig toch, die automatische rogeriaanse techniek, want ik herinner nauwelijks iets van de inhoud, denkelijk omdat het mij te racistisch werd. Dan kun je nog zo zielig zijn met je been, dat is geen reden om al die propaganda uit de jaren vijftig te herhalen.

Ik onderbrak hem af en toe om te vragen in welke kast ik alles kwijt kon en tenslotte slofte hij terug naar zijn stoel bij het raam.

– Waar kan ik uw vrouw vinden, vroeg ik hem daar. Hij wees naar een deur en zei, toen ik die opendeed:
– Dat is mijn vrouw niet…
en ik met een schok oog in oog kwam met een enorm dikke man in een ziekenhuisbed, zuurstofbril in de neusgaten met het bekende geplof en gesis van het apparaat.

De vrouw lag op het bed ernaast. Ik kon me niet onmiddellijk herstellen, zo verbijsterd was ik, maar ik stak goed gedresseerd mijn hand uit, stelde me voor en realiseerde me veel te langzaam dat dìt h’m was, niet die Algerije-veteraan, maar deze meneer was mijn ware klantje.
– Ze hebben vorige week mijn andere been ook afgezet, zei hij zonder introductie.
Ik bleef nog een tijdje sprakeloos, hoe ik door meneer Algerije op het verkeerde been (p.i.2) was gezet en hoe mijn hersens heel langzaam de waarheid begonnen te accepteren.
– Het is mijn zus! hoorde ik krukmans roepen vanuit zijn stoel.

Cemetery Saint Sulpice le Dunois
Graf van oud-burgemeester Raymond, die “gewoon in de aarde ligt”

Ik ben daar maar éen keer geweest. Ik kan me de naam van het dorp niet meer herinneren, noch die van die mensen. Ik weet ook niet hoe het nu met ze gaat.

Maar weten jullie hoeveel spreekwoorden met been/benen/voet erin zijn? Ik heb me weten te beheersen.

Hitte en andere dingetjes

Some flowers for the old neighbour
Boeketje voor d’oude buurman

De temperatuur is helemaal dolgedraaid, we zitten al een aantal dagen in 32+° met een warme bloedhete bries.
Volgens la météo zitten de buren in de Allier midden in een canicule, maar wij in de Creuse niet, terwijl we precies dezelfde hitte te verduren hebben.
Dat heb je met die algoritmes, die individueel op een departement worden losgelaten. Ik zou dit weer bij ons toch een hittegolf willen noemen. Of vague de chaleur, dat mag van mij ook.

The Russians are coming III
De tomaat Russe heeft geen haast

Dat schreef ik een week geleden. Ondertussen is de temperatuur 20 graden gezakt naar 17º en ‘s nachts zelf 11º of 10º, ook weer niet goed natuurlijk, want hoe worden nu ooit de resterende tomaten rijp?
Ik had in maart een zak aarde bij zo’n bricodinges gekocht, terwijl ik normaal de aarde gebruik die onder de kastanjebomen hier verderop te vinden is. Dat is fantastische bladaarde, vermengd met mest van koeien die daar schaduw zoeken, jammer dat je dan meteen een onkruidenkwekerij in je bloempotten begint.
Die gekochte aarde was verschrikkelijk: niets kwam op en als dan per ongeluk een kiempje zijn snuit liet zien, bleef het wekenlang in dezelfde houding en grootte. Wat ze daar voor een gif in hebben gestrooid, Joost mag het weten.
Veel te laat ben ik naar de echte aarde uitgeweken en daardoor lag de tuin zwaar achter op schema.

Tuin voor en na
Voor en na. Klik: voor grotere foto’s in flickr

De linkerfoto hierboven is van 22 mei en gebeurt bijna niets! We zien aardappels opkomen en een stervende lupine, die zo door luizen was aangevallen, dat hij uiteindelijk de geest heeft gegeven. De foto rechts is gemaakt op 20 augustus.
Van de zonnebloemen die ik eerst direct in de koude grond had gezaaid is er geen éen opgekomen: muizen denk ik.
De reserveportie zat in potjes met die enge aarde en de plantjes begonnen pas te groeien 6 weken nadat ik ze had verplant. En hoe! Ze zijn door de 3-meterbarriere geschoten met in verhouding kleine lullige bloempjes. On n’est jamais contente.

Pole beans, sunflowers and more
De rode zinnia’s zijn 1,5m, zie het verschil in hoogte beter in flickr (klik!)

Aardappels zijn enorm dit jaar. Ik heb ongeveer 15 kg uit de grond gehaald. Daar kunnen we voorlopig mee vooruit.
Ik eet ze op alle mogelijke manieren, maar het heerlijkst is de paté de pommes de terre of patates, zoals ze hier zeggen: in feuilletédeeg (of pâte brisée) dunne schijfjes geschilde aardappel doen, met veel room, zout en peper, naar smaak gefruite sjalot op de bodem (doen wij), deksel erop van hetzelfde deeg en 50 minuten in de oven op 220º. Je kunt na het eten van een punt geen pap meer zeggen, wat de bedoeling is. Stevige boerenkost.

Fresh potatoes

De zakelijke kant van de scheiding is bijna afgerond: zaterdag ging ik even naar de notaris om de onroerendgoed-zaken te regelen en dat was in 5 minuten gepiept. Ik moet allerlei papieren verzamelen, aktes, bewijzen etc, hij heeft alle papieren van het huis in zijn dossier en dan is het kwestie van schuiven met geld en tekenen. Vijf minuten is veel te snel voor hem, dus we kletsten nog twintig minuten door over onze knappe kinderen, die elkaar kennen van de manege in Saint Sébastien.
Ook wel eens fijn om het eens niet over het weer of over depressies wegens stokoud te hebben.

Molly en haar toekomstig kroost
“Molly” en haar toekomstig kroost

En over 16 dagen kunnen we kuikens verwachten. Ik heb in het kader van inteeltvermijding eieren van vriendin P geruild met de mijne, maar ja, haar kippen komen voor een deel uit mijn stal, dus veel zal het niet helpen. Als ze een beetje raar zijn, kunnen we ze altijd nog opeten. Ook als ze normaal zijn, n’ayez crainte, zoals een van mijn klantjes altijd zegt.

De laatste drie weken van oktober heb ik vakantie: dan wordt de 2cv eindelijk gerepareerd, hout gehakt en ander achterstallig onderhoud gefikst. Dat hoop ik. Moeten er geen catastrofes plaatsgrijpen. Ik heb het over Trump, die mij een beetje te trigger happy is met zijn kernbomknop.

(Hoe ik eindelijk die vakantie heb kunnen krijgen, vertel ik de volgende keer. Waarom makkelijk, als het ook moeilijk kan dat staat geborduurd op onze bedrijfskleding. Tjongjonge.
Ik ben minder moe en ik had zo’n vertederend 90+klantje zondag, dat ik de rest van de dag een brede glimlach op mijn snuit had.)

You Had One Job

Sunrise
Elke dag de zon op zien komen, is ook iets waard.

Ik had de afgelopen weken weer die dodelijke vermoeidheid te pakken, waarvan ik weet dat die overgaat, als ik een jaar met vakantie mag, zei ik tegen de dochter van een klantje. Het is naast de gewone fysieke vermoeidheid ook alsof de hersenen dienst weigeren.
Ik kan niets tot me nemen, maak net geen ongelukken en parkeer de auto in een muurtje, omdat het zwart voor mijn ogen wordt. Niet zo handig, maar gelukkig was de kleinzoon van dat klantje er, die me er weer uitduwde. Ik val tussen de middag in slaap.

Vandaag gaat weer beter, na geslapen te hebben vanaf vrijdagmiddag. Ik heb een theorie dat ik er niet tegen kan om 5:00 op te staan, omdat dan mijn biologische klok van slag raakt.
Het is een jetlag. 6:00 gaat veel beter en 7:00 niks aan de hand.
Laatst had de nieuwe roostermaakster (de enige met hersens en gezond verstand vertrekt jammer genoeg) me een nieuw gestuurd, waarbij ik om 7:00 zou moeten beginnen. Dat sloeg nergens op, vooral omdat ik die dag dan om 11:00 klaar zou zijn.

Ripening tomatoes
Ik heb de kersentomaatjes er al tussenuit gevroten

Ik leg het uit. Ik moest beginnen bij iemand die – net als de meeste andere ouderen – heel slecht slaapt en dan in de vroege ochtend eindelijk eens wegsukkelt. Die zit (ligt) echt niet op me te wachten om eens lekker onder haar bed te gaan stofzuigen. Nog afgezien van het feit dat ik dan om 4 uur op moet om de honden uit te laten, de kippen te verzorgen en wakker te worden.
Ik legde dat per mail uit aan die nieuwe medewerker, niet van die honden en die kippen, maar dat je bejaarden niet uit hun slaap moet rukken, als het niet nodig is, en dat ik om 9 uur bij haar zou kunnen beginnen, makkelijk te realiseren als je het rooster anders zou organiseren.
(En dan heb ik niet eens gehad over de volgorde van het traject: als je de weg van A, B, C, naar D moet rijden, is het niet logisch te beginnen bij C, terug te rijden naar A, dan naar D en vervolgens B. Ze willen me altijd dezelfde weg volkomen onnodig 3 keer laten afleggen en met mijn systeem kun je later beginnen, heb je meer pauze tussen de middag, ben je eerder klaar en maak je minder kilometers. Wordt er geluisterd? Hahaha, grapje zeker.)

Pole beans on their climbing constructions pergola. Sort of.
Mijn bonenrek met rechts de zich verdringende bloemen

Daarop werd ik gebeld door haar collega (die weggaat), die me vertelde dat de nieuwe niet begreep wat ik bedoelde.
Oh, verrek, was mijn Frans zo slecht? Ik testte de letterlijke tekst van mijn mail uit op buurman P (bijna 93) om te zien of er lulkoek instond en die zei: glashelder en logisch. Dat is dus allesbehalve een verbetering, die nieuwe.
Ik beloofde zelf een andere en logischer indeling voor de hele maand te maken en stuurde die op, waarop ik bijna per kerende post het aangepaste rooster kreeg en een hartelijk bedankt van de vertrekker.
Nee, echt, hoor. En als ik nou de enige zou zijn die last van die wanorganisatie had omdat ik zo’n kritisch zeikwijf ben, wat ik ben, maar de anderen èn de klantjes lijden er ook onder.

Lavatera and verbena
0,29€ zakje zaad bij de lidl, toch een schoonheid, dat eenvoudige bloempje

De huisarts had gezegd, praat eens met de bedrijfarts en zo gezegd, zo gedaan. De man was cynisch over het hele Franse systeem, het minimumloon, de uitbuiting en de mentaliteit, nadat ik hem had uitgelegd wat me dwarszat. Toen ik hem vroeg of die onwil om alles soepel te laten verlopen typisch Frans was of dat dit specifiek voor dit bedrijf gold, was het antwoord: allebei.
Maar wat denken ze te bereiken met die onwil om naar rede te luisteren en zo fokking waardeloos te communiceren? 75% van de vragen per mail wordt niet beantwoord en als je belt, zijn ze er eveneens 75% niet.
Bang voor gezichtsverlies? Handhaving van hun positie in de pikorde? Totale onverschilligheid? Dat laatste vooral, vrees ik. Elke dag denk ik: You Had One Job, naar het twitteraccount.

You Had One Job

De bedrijfsarts schreef een officiële brief dat ze mijn uren gelijkmatig over de week moesten verdelen en niet alles op éen dag van 11 uur met 10 minuten pauze tussen de middag, wat werkelijk, ik zweer het, eerst het geval was. We kletsen nog wat na en waren er beiden van overtuigd dat zo’n gesubsidieerd bedrijf in een commerciële vorm onmiddellijk failliet zou gaan. Verspilling van middelen, mensen en energie.
Er zijn trouwens heus wel ondernemingen die beter communiceren, vertelde hij desgevraagd en verstrekte me de informatie. Kijk, daar hebben we wat aan. Ik ga eens een briefje schrijven.

En warempel, de week daarop begon voor mij het normale leven weer, normale tijden, normale dagen en nog beter: mevrouw Dojevlieg, zie vorige post, was van het rooster afgevoerd. Waarom kon dat niet toen ik erom smeekte?

First sunflower
Eindelijk bloeit er eentje, mocht eens tijd worden.

Maar goed, beste mensen, dit is misschien nog wel 3 jaar te doen. Zolang ‘t giet, zoals ‘t giet, natuurlijk.

Logisch

BeetrootBiet, dat gras moet er nog tussenuit

Ik zocht me vandaag gek naar een paar dode vliegen om op de foto zetten. Ik heb ze niet gevonden, in tegenstelling tot de vrouw die ze een week geleden op haar vensterbank had laten liggen neergelegd om te bewijzen dat ik mijn werk niet goed deed.
Hoe moet je daar in godsnaam anders op reageren dan in lachen uitbarsten en op je voorhoofd wijzen? Boeie!
Nu deed ik dat niet, ik hou me beleefd op de vlakte, maar kon niet voorkomen dat ik een wenkbrauw en een mondhoek optrok en een keer mijn hoofd schudde, wat op hetzelfde neerkwam.

Ja, beste jongens en meisjes, er bestaan hele onaangename mensen, dien er alles aan gelegen is, het leven van een hulpje tot een hel te maken, want die vliegen zijn maar een voorbeeld.

De paar uur per week dat ik gedwongen wordt in dezelfde ruimte met die figuur te zijn, word ik onafgebroken bekritiseerd, terechtgewezen, uitgekafferd en/of met minachting gecorrigeerd (NEENEENEE, NIET ZO! WAT, DOE JE DAT DAARMEE??? etc.).
Ik doe alsof ik van teflon ben, zing liedjes in mijn hoofd, citeer gedichten, bereid mentaal een tekst of tekening voor, waardoor ik tijdelijk in een andere wereld zit. Ik zeg helemaal niets.

Niet dat ik dat leuk vind: de meeste mensen hebben zin in een praatje en willen afgeleid worden door mijn opgewekte flauwekul, want de dagen gaan al zo langzaam, zeggen ze, vooral na het middagmaal. Bovendien is slap ouwehoeren my middle name, zoals jullie weten.

Parsnip and beetroot
Pastinaak met biet

Hoe ik er vanaf kan komen, weet ik niet. Ik ben altijd helemaal kapot van die paar uur, door de ingehouden woede die maar naar buiten wil komen, tot die puist natuurlijk een keer barst.

Ik kan jammer genoeg niet teveel details prijsgeven, dat begrijpt jullie wel, maar oh wat zou ik graag alleen maar lelijke dingen over dat k*tw*f willen uitschreeuwen.
Goed, genoeg, zo heeft mijn moeder me niet opgevoed. Wordt vervolgd.

The first and only peas of 2017
Doppen der erwten

Ondertussen komt eindelijk dankzij de regen de tuin tot leven, met vandaag voor het eerst nieuwe aardappels met doperwten op tafel. Dat is toch zo heerlijk!

Buurman F. uit de stad, aka de Grasmaaier, alias Peut-être vindt al zolang ik hem ken dat mijn tuin niet netjes is. Wen er nou maar eens aan, buurman, godsklere. Who cares? Boeie!

Hij was vanmiddag om 12:30, toen voor het eerst de zon weer eens scheen, weer zo merkwaardig bezig met zijn favoriete tondeuze, die een hysterisch geluid maakte, alsof hij hem steeds afkneep: IIIIIIOEWIIIIIIOEWIIIIIIOEW, tot ik na 10 minuten onze JP, die er immers direct naast woont, keihard hoorde schreeuwen:
LAAT DAT VERDOMDE DING LOS! HOU OP!!!, vanwege die typhusherrie tijdens het eten en ook al omdat hij niet kan verdragen dat iemand het materieel mishandelt.

Ik wachtte tot het stil zou worden, maar niks ervan, hij ging onverstoorbaar door met in zijn eentje luchtalarmpje te spelen.
Hij is niet helemaal lekker.

Ik herinner me plotseling dat JP een tijdje geleden gedreigd had de grasmaaier gedurende de middag- en avondmaaltijd onbereikbaar voor buurman op de vork van de trekker in de lucht te laten hangen.
Dat moment is niet ver meer. Ha!

New potatoes
De eerste piepers

Dat buurmans hersens niet helemaal jofel werken, kan hij niet helpen, jammer dat hij – niet gehinderd door enig zelfinzicht – gewoon doorgaat ons tot waanzin te drijven.

Zo ging ik laatst naar vriendin P om een telefoonnummer, waar ook het echtpaar Grasmaaier op visite was. Vriendin dicteerde het en ik tikte ‘t direct in mijn mobieltje, me eindeloos vergissend in de samengestelde cijferreeksen, die uiteindelijk altijd gewoon twee cijfers blijken te zijn, ik had het er al eerder over: quatre-vingt-dix-neuf is gewoon 99.
– Waarom zeggen jullie niet zoals elk normaal volk septante, huitante en nonante? zei ik, expres chargerend om te kijken wat buurman hier nu weer van zou maken, soixante-dix is toch helemaal niet logisch, om over quatre-vingt-dix maar te zwijgen!

Vriendin P had geen idee, maar buurman ja, hoor, hij hapte.
– Dat is wèl logisch, zei hij en dreunde als een schoolkind het rijtje op, dix, vingt, trente, quarante, cinquante, soixante, soixante-dix, quatre-vingt, quatre-vingt-dix, cent!
– Wat is er dan logisch aan soixante-dix bijvoorbeeld? vroeg ik vals.
– Nou, quarante, cinquante, soixante, soixante-dix, logisch!
Verder dan dat kwam hij niet en ik ook niet, want niets, maar dan ook niets kon hem ervan overtuigen dat er van oorsprong een idioot Keltisch twintigtallig systeem achterzat, vermengd met het tientallige stelsel. Dat laatste is weer wel begrijpelijk als je bedenkt dat mensen op hun vingers tellen.

Hij had natuurlijk nog nooit van zijn langzalzijnlevensdagen van enig stelsel of systeem gehoord en de betekenis van het woord logisch in deze context was voor hem al helemaal onbegrijpelijk, hoe ik hem dat ook probeerde duidelijk te maken.

Probeer maar eens iets in die hersens van die man te laten doordringen: echt, dat gaat niemand ooit lukken, je stuit op een betonnen muur van onbegrip. Bovendien is hij extreem eigenwijs. Boeie!
Dat lukt zelfs JP met zijn trekker niet. Hoewel hij dat van mij wel een keertje mag proberen.

In the orchard
Een kippenparadijs: er mag wel eens worden gemaaid. Boeie!

De kippen hebben geen last van stelsels of logica in hun ideale leven in de boomgaard. Die scharrelen, vangen vliegen, leggen een ei en komen als ik roep.
Dat biedt genoeg troost, hoor. Dat heet geluk. Vooral ook als de kat uit het niets komt aanhollen, zodra er aandacht wordt uitgedeeld.