Tag Archives: boek schrijven

Een ebook en een ezel

Android als ereader

Ik lees nu al meer dan een jaar ebooks (e-boeken) op mijn google-phone, onderweg, in wachtkamers, in bed. Zo heb ik alle oude Dorothy Sayersen weer gelezen, die in ebookvorm gratis via mobileread.com online zijn te vinden, een beetje Proust, Zola en meer van die Franse jongens, en deze week heb ik dan eindelijk Stevenson uitgelezen.
De Schot Stevenson kennen de meeste mensen als de schrijver van Treasure Island, Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde en dit reisverslag Travels with a Donkey in the C?©vennes.
Volgens de informatie die ik online vind, schreef hij met dit reisboek a pioneering classic of outdoor literature. Stevenson liep in 12 dagen 120 mijl van Le Puy in de Auvergne naar St. Jean du Gard in de Cevennen. Om alle spullen voor onderweg mee te kunnen sjouwen diende ezel Modestine, die hem het eerste gedeelte van de reis mateloos irriteerde, maar die toch aan het eind, als hij dier heeft verkocht, z’n vertedering weet op te wekken. Met een zelfgemaakte en loodzware slaapzak, brood voor hem en Modestine en zijn schrijfspullen doet hij dagelijks verslag van de tocht, de mensen, die hij ontmoet, de angsten die hij uitstaat en de moeilijkheden die hij tegenkomt. De kampeerslaapzak komt hier voor het eerst in de literatuur voor.

Ezel op de markt op Ste Madeleine

Ik ben vooral dol op de beschrijvingen van de herbergen, waarvan sommige sinds de middeleeuwen niet lijken te zijn veranderd: de gelagkamer is de keuken, waarin de familie woont met de stal en suite, de gasten slapen boven op 1 kamer en een enkele keer – in Chassazac – delen gasten het bed. Hij is blij dat hij alleen in een bed slaapt en dat het raam open mag blijven. Daar in Chassazac bevallen de gasten hem, jongens die aan het spoor werken:
They were intelligent and conversible, and we decided the future of France over hot wine, until the state of the clock frightened us to rest.¬¨‚Ć, want over het algemeen zijn het wel erg eenvoudige mensen die hij tegenkomt. Om 05:00 moet iedereen weer op: “He, bourgeois; il est cinq heures!”

In het trappistenklooster van Notre Dame des Neiges en Ard?®che bevallen de gasten hem minder: die zijn geschokt als ze horen dat hij protestant is en proberen hem agressief te bekeren. Voor de trappisten zelf, die daarover niet moeilijk doen, heeft hij bewondering: hoe kunnen ze er toch zo fris en gezond uitzien met dat sobere leven, bijna geen eten, altijd hard werken en zwijgen. In de winter eten ze eenmaal per dag, om 14:00, nadat ze om 02:00 zijn opgestaan. Maar als hij weer verder trekt, is hij opgelucht dat hij dat leven niet leidt.
All the brothers were then hurrying to the chapel; the dead in life, at this untimely hour, were already beginning the uncomforted labours of their day. [..] And I blessed God that I was free to wander, free to hope, and free to love..
Ja ja, Stevenson schreef dit boek om financieel onafhankelijk van zijn ouders te worden en zo met zijn meisje te kunnen verkeren, de arme jongen. (Als je die liefdesgeschiedenis leest, zinkt de moed je in de schoenen.)

GR 70

De tocht is mooi te volgen via Google earth/maps of de site van de Grande Randonn?©e 70, de Chemin Stevenson: www.gr70-stevenson.com en is dan ook populair bij wandelaars, vooral ook door het overzichtelijk parcours (120 mijl in 12 dagen) en de goed georganiseerde slaapplaatsen onderweg. Zelf vind ik het ontbreken van een doel, anders dan gewoon wandelen van a naar b, wel prettig, wat misschien het grootste bezwaar voor een ongelovige is van de weg naar Compostella: het religieuze karakter.

Misschien dat we hem eens gaan lopen, zonder ezel dan, maar met lichtgewicht spullen en de telefoon, waarop ik dit boek heb gelezen. Daarmee kan ik net als Stevenson dagelijks op dit blog verslag doen, boeken lezen en jawel, zelfs telefoneren met het thuisfront. Lezen op zo’n klein schermpje is een beetje behelpen, hoewel ik denk dat een groter scherm niet veel uitmaakt. Het boek weegt niets, maar laat zich niet zo gemakkelijk openslaan als een papieren. De dikte laat zich niet schatten en een passage terugvinden in een fysiek boek is een stuk eenvoudiger vanwege het aantal bladzijden en het formaat: op de linker- of rechterpagina, halverwege of aan het eind om maar iets te noemen. Dat houvast ontbreekt bij een e-book en ik heb dat na veel books nog steeds niet onder de knie. Wel kun je natuurlijk iets vinden door te digitaal te zoeken. Dat kan weer niet met een papieren boek.

Travels with a Donkey is ook via Google Books te vinden.

Tuin- en boekenpraatje

Peterselie
Peterselie van Ing doet het uitmuntend

Het regent hier en het ziet er niet naar uit dat dat binnenkort gaat veranderen. Echt warm is het ook niet. Als de zon niet snel komt opdagen, vrees ik het ergste voor al die gevoelige types hier in de tuin. Zwarte bladtyphus en meeldauw liggen op de loer.
De tomaten (coeur de boeuf) die ik aan de buurman F. uit C. had gegeven, zijn bij hem al 1 meter hoog, omdat ze tegen een muur op het zuiden staan, net als de rest van z’n groente. Mijn pompoenen komen maar niet van de grond en de zijne, ook van mij afkomstig en tegelijk geplant, slingeren zich al over z’n gazon. Het is de warmte en het beschutte plekje, dat is duidelijk, aan de maan kan het niet liggen.

Sperziebonen geef ik op. Die waren voor een tweede keer achteraan op het veld gezaaid, onder vliesdoek, maar zelfs daaronder heeft een of ander eikel kans gezien ze een kopje kleiner te maken. Ik ga ze niet voor een derde keer zaaien, de groeten! Nondeju.

zure kers
Zure kers: minder kwaliteit dan vorig jaar

Dat is ook het voordeel van die nieuwe tuin: meer beschut, warmer en vrijwel ontoegankelijk voor herten, koeien en konijnen, hoewel ik die laatsten ?¬?berhaupt nooit op ons terrein heb gezien. Zonnebloemen schieten hier binnen de muren omhoog, de dahlia’s van Vreeken woekeren er ondanks de kou, net als de OI-kers, goudsbloemen, cosmea, afrikanen(!) en meer van die soorten met hysterische kleuren. Het wel de bedoeling dat het flink gaat schreeuwen. De oplettende tuinier valt misschien de oranje tendens op, die natuurlijk door deze kleine ijstijd te laat komt voor de WK-finale. Als we die ooit bereiken. We.

Ik lees ondertussen naast de warme kachel, de kranten en boeken die Siebe voor me heeft meegebracht. NRC-magazines, Maarten!, De Groene en 2x Bart van Loo (met persoonlijke opdracht!), die immers laatst in Maison Descartes te zien was. Parijs Retour en O Vermiljoenen Spleet, twee delen van zijn trilogie over de Franse literatuur.
O Vermiljoenen Spleet? Ja, dat gaat d?†?†r over. Kijk maar eens wat Bart er zelf van zegt:

Net zoals over de biografie van Reve beloof ik hier een stuk over te schrijven. Er is geen ontsnappen aan, binnen werken is de enige optie in dit klimaat.

Toentomatentomatentomatentovrat

veel teveel

Ik ben de hele dag bezig geweest met het in elkaar zetten van Fotoalbum deel 1, van de foto’s en teksten die je gedeeltelijk hier op dit weblog kunt vinden. Jammer toch dat de software van de verschillende aanbieders zo traag is en soms erg onlogisch, maar ik heb het voor elkaar. Vol verwachting klopt mijn hart.

Ondertussen is S. in z’n eigen hok aan het begin van de gang, bezig met een serieus boek. Daarover later meer. Terwijl we zo ieder op onze eigen iMac aan het kloppen waren, kwam de postbode. Dat kan ik dwars door de muur heen horen. Ik herken bijna elke buurman of -vrouw aan het gestommel en geklos waarmee hij (of zij) de buitendeur dicht laat vallen en de fietsenkelder doorstampt. H?¬©, is Saar nu al thuis?

Geoff Hamilton

De postode bracht helemaal van overzee de “Geoff Hamilton Collection” uit de BBC-shop, waarvan ik niet wist dat ik juist die besteld had. Ik had de Cottage Gardens in mijn kop, ooit heel erg lief door zusje D. op video gezet en die is hier nog steeds, die band, alleen heeft nu de zoveelste videoafspeler het begeven. We wachten weer tot iemand de volgende langs de straatkant zet.
In de tussentijd kunnen we de DVD bekijken. Het leuke van deze collection is, dat er twee series op staan die ik nooit heb gezien, de Paradise Gardens en de Ornamental Kitchen Garden, titels geheel naar mijn hart. Maar wanneer ik die nu weer moet kijken, ik heb geen idee.
Nu moet ik bijvoorbeeld weer naar bed en verder lezen in Nabokov (verzameld werk: de Amerikaanse romans 1969 – 1974) tot ik vanzelf omval.

On verra.

(Dit hier kan allemaal met de mobiel. Ik heb er zelfs een hele schattige Photoshop op)

Geld tellen

Een of andere vijver
Kwint volgt het baasje

We liepen deze keer ‘s ochtends door het Amsterdamse Bos in plaats van ‘s middags laat, ‘s zondags in plaats van zaterdag en door het bos in plaats van op het strand. Allemachtig, wat een volk en een drukte van belang! Honden, paarden en rennende mensen. En dat allemaal op die kleine paadjes zonder uitzicht. Ik word een beetje claustrofoob in een bos zonder uitzicht, zeker als je voortdurend omgeven en ingehaald wordt door sportieve types. Dat heb je niet op het strand. Die heb je er wel, maar dat heb je er niet.
(Kwintie holt niet achter mensen of paarden aan, ruziet niet, noch bemoeit hij zich met voetballende mannen.)

Joggers
En dat x25

Ondertussen ben ik mijn kippengeld maar eens gaan tellen: 10,37 euro. Pas grande chose, ik ben helemaal vergeten wat ik me had voorgenomen, namelijk aan het eind van de week het kleine geld in de kip dumpen. Ik had alweer een nieuw plannetje om aan legkippen te komen, ik vraag het aan de dames van de melkboerderij en dan wil ik meteen weten wat die diertjes te eten krijgen, want zelden heb ik smakelijker eitjes gegeten dan die van Giraud. Half april ga ik vooruit en werk daar tot de familie weer arriveert voor de meivakantie en dan hoop ik wel een gevuld kippenhok te hebben. D.V., D.V..

Geld tellen
Kippengeld tellen

Morgen of misschien al later vandaag ga ik het over het boek Huis in Frankrijk hebben, een boek dat me tegelijkertijd irriteert en met schaamte vult. Ik ben ge??òrriteerd omdat ik mezelf op een zekere jaloezie betrap en ik schaam me, Nederlander te zijn met een huis in Frankrijk: wat een arrogant, verwend en respectloos rijkeluisvolkje, die Bataven. Ik verbeeld me dat het er bij ons heel anders aan toe gaat. Het ontbreekt ons gelukkig al om te beginnen aan geld. En de foto’s vallen me ook al niet mee.

Werkplaats

Bieb met boeken
Boekenkast vlak voordat de loerder verscheen

Ik heb nu twee keer de bibliotheek geprobeerd en ik ben er nog niet uit of de voordelen tegen de nadelen opwegen. De eerste keer zat ik op een zitje op de bovenste verdieping, op een zwarte draaistoel met aangebouwd plateau voor boeken of laptop. Ik keek uit op boekenkasten afdeling Filosofie. Het was niet erg druk, af en toe kwam er iemand langs, bekeek de titels en liep door.
Ik tikte een tekst, zocht vooral naar plaatjes en bladerde in het boek van Julia Cameron, die een geweldige schrijfgoeroe schijnt te zijn, maar die op mij in de eerste plaats een erg Amerikaanse “spirituele” indruk maakt. Daar ben ik helaas een beetje allergisch voor, maar kom op, niet zeuren, als ik de woorden God en mediteren oversla, zitten er handige tips bij.

Na een tijdje ging de man die steeds een boek pakte en er achteraan in de kast een stapel van maakte, ten eerste niet weg en ten tweede mijn richting uit staan loeren.
– Hoepel op, griezel, zei ik onhoorbaar, want voor je het weet beschouwen ze dat als een uitnodiging en heb je de rest van je leven een stalker achter je aan.
Hij hoorde niet wat ik zei, logisch en bleef zijn stapel groter maken. Omdat die ruimte natuurlijk eindig is, veranderde hij van methode en begon in het bovenste boek te bladeren. En loerde weer. Flikker toch op, man. Neen, hoor, niks ervan.
Ik besloot na een half uur te verkassen naar een grote tafel, waarvan het voordeel is, dat je tafelgenoten op je spullen passen als je even naar de WC of zoiets moet. Einde stapelaar. De volgende dag ging ik onmiddellijk aan een tafel zitten.

Als ik thuis werk, heb ik de neiging tot uitstelgedrag. Thee zetten, aan mijn kin peuteren, plotsklaps een boek zoeken op een plek waar ik niet bij kan, zodat ik vijf verdiepingen lager een trap moet halen, een podcastje beluisteren, mijn haar verven, stof afnemen en verzin maar een smoes. Zo’n podcastje kan nog wel, maar van die andere activiteiten zullen de bibiotheekbezoekers raar staan te kijken.

Werkplaatszitje
Werkplaatszitje

Vanaf vanmiddag zit ik in mijn werkplaats. Dat komt, ik kreeg de kachel maar niet aan de praat. De elektrieke stond op de kamer van de meisjes vanwege aanhoudende kou, zodat ik gedwongen was ??f thuis, of zoals net vermeld, in de bibliotheek te werken. Een laatste poging om dat ding aan de praat te krijgen, lukte eindelijk, na drie pogingen. Vraag me niet waarom. Ja, toch, omdat ik net de loodgieter had gebeld, die vroeg of ik over een uurtje wilde terugbellen.

Morgen over Mensje van Keulen, die ik tot mijn schande ben kwijtgeraakt na Bleekers Zomer, maar nu weer helemaal terugheb, dankzij Boekhandel Pantheon en de De Pintobibliotheek.