Met mijn breiwerk bij de buren
Omdat ik toch naar de post moest, besloot ik in ?©?©n moeite ook langs de expositie te gaan, maar eerst moest ik een half uurtje op alweer een andere buurman passen, want JP en zijn moeder gingen de koeien verweiden. De diertjes waren gisteren ontsnapt en met behulp van de dierenfluisteraar en hun zoon weer teruggedreven, waarna het schrikdraad werd gerepareerd, waarvan een gedeelte het niet deed. Dat hadden ze toch razendsnel doorgehad. Elles ne sont pas b?™tes, les b?™tes zeggen ze altijd. Nu dus maar weer naar een andere wei.
Bij de post maken ze onderscheid in brieven en pakjes, merkte ik, terwijl ik mijn pakjes als brieven vermom, waar ze niet intrappen. Dat scheelt 20 centimes. Hoeveel de waarde van de inhoud was, vroeg mevrouw La Poste, hors de prix, zeg ik elke keer gevat, hoewel ik altijd bang ben dat ik dan een fantasiebedrag aan verzekering moet betalen. Onmiddellijk na mijn betaling zette ze het telefoongesprek (“Daar ben ik weer!”) met haar vriendin voort. Dat gebeurt elke keer, verdomd als het niet waar is.
De wethouder en de burgemeester tijdens het openingspraatje (uit de krant)
Twee deuren verder hadden Jeanette (wethouder cultuur) en de mevrouw van de Winkel van Sinkel uit Dun dienst. Kus, kus. Nou, nou, wat vonden ze de koeien mooi! En hoe ik dat toch met die ogen had gedaan, ze volgen je overal, hoe is het mogelijk. Dat kon ik ze wel leren, zei ik, maar daar wilden ze niks van weten.
We proberen voor de lol eens iets anders
Bij het zien van mijn prentbriefkaarten herkende mevrouw Sinkel de koeien: dat is er een van Petit, die is van die etc. Dat vond ik nu weer verbazingwekkend. En daar was ook nog onze po?®te-paysan, Maurice (door mij laatst abusievelijk Marcel genoemd), die ook wel een kaart wilde, net als Mich?®le, de dochter van vriendin L. die toevallig langswandelde en mij door de open deur spotte. Iedereen weer blij want voorzien van mijn reclamemateriaal.
In de Inter liep ik bij de groente mijn brocantevriendin uit Parijs tegen het lijf, die jammer genoeg de volgende dag weer zou teruggaan in verband met de komende presidentsverkiezingen. God, wat hoopte ze dat Sarko zou verdwijnen, want wat die allemaal naar de ratsemodee had geholpen, dat was toch niet te filmen.
Maakt dat meisje Le Pen nog een kans, vroeg ik, alsof ik er verstand had, dat leek mij nu niet de beste keus, want als je een ding niet wil, is ook nog bevolkingsgroepen tegen elkaar ophitsen, zoals bij ons nu gebeurt. Neen, ze dacht het niet, Hollande ging ze stemmen in de hoop dat die Frankrijk weer vlot zou trekken. Ze zei nog veel meer, wat ik soms niet verstond omdat ze dat ?† la Parisienne te snel deed. Volgende keer drinken we er een, beloofde ze.
Op de terugweg kwam boer Guy, die ik ken van het appelpersen, me vlak bij zijn huis in zijn auto tegemoet, dus we stopten en maakten door de raampjes een praatje, zoals iedereen dat hier doet. Na het overhandigen van mijn beeldmateriaal drukte ik hem op zijn hart voor zondag nog even de tentoonstelling te gaan bekijken. Hij behoort tenslotte tot mijn doelgroep.
Ik moest alleen nog een stapel hout met de kettingzaag halveren en de dag zat erop. Ja, ja. Integratie, mensen.