Tag Archives: bordercollie

J’?¬©coute!

Bleu, the blue merle border collie
Die ogen zijn helemaal niet blauw

Goed, jongens, na de hektiek van de kuikens (19) zullen we het eens over onze border hebben. Wat was er feitelijk aan de hand?

Hij luistert altijd braaf als ik hem een opdracht geef: Op je Plaats, Naast, Zit, Stop!, Blijven op Afstand, Links, Rechts, Op Schoot en Dood Leggen (zwembadherinnering: En Nou Gaan We Met Zn Allen Op Onze Rug In Het Water Leggen) om maar een paar voorbeelden te noemen.
Altijd, dat is gewoon gelogen, altijd wil zeggen als hij tijd heeft en er geen andere interessantere zaken te beleven zijn.

En altijd wil zeggen: altijd in huis. Zodra we buiten gaan wandelen, hoeft hij niet meer te gehoorzamen, denkt hij, of alleen dan als het toevallig zo uitkomt. Dat had hij helemaal zelf bedacht.

Als we bijvoorbeeld door het bos liepen, was hij non-stop met al zijn zintuigen aan het scannen of er niks was om ervantussen te gaan. En dat was er altijd wel.
De geur van een hert – neus aan de grond gekleefd – en weg was hij. Het kon ook een beverrat, vos, vvt’er zijn of de joggende vrouwen op zondag als ik een beetje laat ben, kortom Bleu was een ongecontroleerd monster, dat ook nog de mensen de schrik op het lijf joeg. (“Hij doet niks, hoor”)

Am  I bothered?
Am I bothered?

Dochter Fran??üoise van buurvrouw P heeft net zo’n type in huis, een Beauceron, die een slagje groter is dan Bleu en die elke keer precies dezelfde ongein uithaalt.
– Je moet hem corrigeren!, riep haar moeder ons tot vervelens toe, waarop wij in koor terugriepen: ja duh, hoe doe je dat als hij zich 100 meter verderop bevindt?
Want ons geroep en geschreeuw beschouwen de boeven als aanmoediging en daarom roep ik steeds ?©en keer en niet meer. Niet dat daarop wordt gereageerd, welneen.
Ik sta volkomen voor gek als ik wel blijf krijsen. In het Nederlands nog wel, maar met Franse vloeken. Heeft geen enkele zin.

Dat betekende dat de wandelingen feitelijk niet echt meer leuk waren. Eeuwig opletten of geen andere mensen aankwamen, koeien niet werden verweid, konijnen de weg overstaken en meer van dat soort ongein, maakte dat ik als een waslijn zo strak gespannen onze prachtige wandelingen maakte en hem in godsnaam maar aanlijnde om ervan af te wezen. Niks aan dus.

Bleu, the blue merle border collie
Opgesloten met een hek om de tuin

Waar was nou die leuke pup gebleven die me op de voet volgde? Weg, in de diepste krochten van het bos tegen een eng beest aan het blaffen. Het was alleen nog wachten tot hij zou worden overreden en/of een gruwelijk ongeluk zou veroorzaken. Ik kon er verdomme niet van slapen.

De schoonvader van de dochter van Fran??üoise (ja, ingewikkeld, de vader van de man van de dochter van de dochter van vriendin P) bleek trainer van (jacht)honden te zijn. Sommige jachthonden laten zich door niets en niemand weerhouden en volgen het wild blind tot aan de andere kant van de N145. Kleine kans om dat te overleven.

De oplossing in deze gevallen is eenvoudig: je hebt een afstandbediening nodig en die bestaat in de vorm van een elektrische halsband+zendertje, een schrikhalsband. Vijf knoppen in oplopend voltage + een zoemer, werkt tot 200 meter. Drie keer het bevel negeren? Een kleine schok. Gemeen, h?®? Ja, stadswatjes, heel gemeen.
Fran??üoise had hem een middagje geleend en haar hond was meteen zo mak als een schaap. Min of meer.

Blue merle border collie
Bleu met zijn schrikzender, ons dorp in de achtergrond

Na lang wikken, wegen en een aantal slapeloze nachten heb ik zo’n ding gekocht en zijn Bleu en ik dezelfde dag gaan oefenen. In het bos bij Les V?¬©rrines stikt het altijd van de herten, dus kom maar op en ja hoor, de prutser was nog geen vijf meter los of hij zette de spurt al in. Ik zei nog: doe het niet.

Op mijn “HIER!” kwam natuurlijk geen reactie.
Nog een keer HIER! en ik gooide er een zoemertje tegenaan. Nog steeds niks, behalve takgekraak en geblaf in de verte.
Tja, hij moest er helaas aan geloven, dus ik riep nog 1 keer en drukte de slapste knop in. Een gil en verdomd, hij wist niet hoe snel hij zich woest kwispelend bij me moest melden. Braaaaaf! Diep onder de indruk, de sukkel.

Moeder en zoon
Brave moeder en zoon, de dochter is even erg als Bleu

Ik heb die wandeling nog 2x de knop moeten indrukken en toen was het over. Het was gewoon over! Hij luisterde plotseling feilloos. We kwamen een hert tegen die N.B. een potje in de berm stond te grazen en arme Bleu zag het en keek me aan, toen hij besloot te blijven staan.
Ik kon het en kan het bijna niet geloven, maar alles is anders. Hij kijkt naar de kippen en doet niks, zelfs niet als Bess gilt: Pak ze! en ze hysterisch wegfladderen. Als ik zeg NEEN! doet hij niets. Hij loopt naast me zonder riem door het dorp, over de weg, komt onmiddellijk als ik roep en is precies zo braaf als een bordercollie behoort te zijn. En we zijn allebei een stuk vrolijker.

Was dat nu zo moeilijk? Potverdrie.

Nederland

Amsterdam, Nemo

Bleu en ik lopen elke ochtend in het duister langs Nemo en de Centrale Bieb op het Oosterdok, waar het rustig is in tegenstelling tot de Prins Hendrikkade, die we eerst moeten oversteken. Net als de vorige keer in Amsterdam raakt de arme hond in alle staten van dat langsrazende verkeer met die priemende ogen van koplampen, want vooral die triggeren zijn bordercolliegedrag enorm. Bij daglicht is er veel minder aan de hand.

Dog looks a bit hungry
Bleu blieft ook wel een stukje

Zondag kwamen vrienden en familie langs, waarvan ik sommigen al meer dan een jaar niet live had gezien, om te zien hoe ik er nu op mijn 60ste uitzag.
Zestig! Dan kan mijn lieve buurman P nog zo vaak zeggen: “Jij bent nog jong!” – makkelijk praten als je bijna 90 bent – ik vind 60 niet erg jong klinken.

Verder zit ik niet mee, het klinkt alleen zoals je ouders.
Hoe oud bent u? Je mag wel jij zeggen, hoor, ik ben zestig. Ja, toch, klinkt vet bejaard.
Ik denk nog steeds dat ik 27 ben, dus ik schrik me elke dag een halve seconde dood, als ik ‘s ochtends in de spiegel kijk. Maar het was heerlijk iedereen weer te zien, jammer dat sommigen niet konden of wilden komen.

Cup of tea
De eerste gasten drinken een kopje thee

Het is onwerkelijk om hier te zijn en ik mis het buiten zijn en die heerlijke frisse lucht, dat is het ook.

We lopen zoals gezegd zoveel keer per dag door Amsterdam, Bleu en ik, en ik zie een heleboel achterstallig onderhoud op straat, wat een veeg teken is. Overal ligt rommel en viezigheid, of was dat altijd zo? Ik weet het niet. Veel hondenstront en dan ook nog van die enorme smerige kiloblikdrollen.
Als je een toeristische trekpleister wilt zijn, moet je vooral niet op de straatvegers bezuinigen. Ja, ja, dit klinkt inderdaad als bejaardengezeur.
Mag het raampje dicht? Dat werk.

Public library and conservatorium
De Openbare Bibliotheek en het conservatorium

Nou goed, nog een laatste mopperonderwerp, de ebooks lenen van de bibliotheek, zie mijn vorige poging van 4 jaar geleden.
Je zou zeggen, dat is het ei van Columbus, je leent een paar boeken en als je halverwege je vakantie alles uit hebt, leen je gewoon weer een paar andere en je tas is zo licht als een veertje. Je hoeft de Prins Hendrikkade niet meer over te steken, tenzij je je Franse hond moet uitlaten, maar kunt overal ter wereld je boeken op tijd terugbrengen.

Nu hoorde ik gisteren op de radio dat het eindelijk zover was: Jetje Bussemaker ging feestelijk het eerste ebook lenen, dus dat wilde ik ook, jammer dat ik mijn biebabonnement wegens afwezigheid opgezegd had. Ik keek even op de site oba.nl hoeveel dat ook weer kostte en mijn broek zakte op mijn knie?¬¥n: 35 euri voor een jaar en als je ebooks wil lenen (ze hebben er 5000, niet echt veel dus) moet je vanaf april bijdokken voor recente titels en niet zo’n klein beetje ook: ‚Äö?ᬮ20,- voor 18 titels. Lees ik hier.

Nu zag ik ook dat partners dat wil zeggen mensen op hetzelfde adres of zoiets, een partnerpas kunnen aanschaffen voor 12,50. Mooi, dacht ik, tot bleek dat Siebe een Adamnetpas had, waarbij dat weer n?¨et kon.
Ik wil niet ‚Äö?ᬮ55,- (35+20) betalen voor 18 suffe boeken, dan kan ik ze beter kopen.

France
Kobo met HEMA-hoes, cadeautje van de dochters

Zouden ze werkelijk denken dat mensen 18 boeken per jaar lezen? Hahaha! Dat doen we gedurende een vakantie van 2 weken om na een week elkaars boeken te gaan lezen.
En kun je je geleende boek ook aan je partner geven of kan dat weer niet? Net zomin als je iemand een ebook cadeau kunt doen, dat kan gewoon niet, of je moet de inloggegevens hebben van degene aan wie je dat boek wilt geven, van het systeem waarmee die leest.

We houden overigens Calibre achter de hand, niet om te jatten, maar om alle boeken op 1 en dezelfde ereader te hebben, want anders moet het ene boek op de iPad, de ander op de Kindle en nummertje 3 op de Sony, gesteld dat je die allemaal hebt, of via de respectievelijke apps gelezen worden. Wat een krampachtig achterlijk systeem!

Dan maar eens kijken of je niet lid kan worden van de bibliotheek van New York of Londen of zo, hoewel je daar waarschijnlijk ook persoonlijk langs moet gaan en/of er wonen. Dat wordt dus alweer niks.

(Weet je wat, ik ga er een boek op Siebe zijn kaart lenen, geen mens die het merkt.
[..]
Duurt uren en en tenslotte krijg ik een foutmelding:
fout500

Nou ja, de server zal wel overbelast zijn)

Waterkou

Even iets vrolijks na al dat verdriet om de veel te vroeg en veel te onverwacht overleden Jeroen Willems.

Gisteren wandelden we (Bleu en ik) langs Grote Wei, waar ik Jean de dierenfluisteraar sprak, die net zijn melkvee had binnengehaald. Na wat heen en weer geklets vroeg ik hem of hij misschien een haantje over had, dat gezellig bij de drie dames in de ren zou kunnen. Je komt daar immers om in de kippen, hanen en kuikens, dus ik durfde de vraag wel te stellen. Ik zag alweer een hele kippenfokkerij voor me, alsof dat een fluitje van een cent is, alsof er geen kippenziektes of andere ellendige zaken bestaan. Plannetjes, plannetjes, plannetjes.
Jean wees naar Bess haar aartsvijandin, net zo’n irritant terrierachtig mormel, die er net een paar om zeep had geholpen, zei hij. Nou ja! Maar als hij weer nieuwe had, dan kreeg ik er een, beloofde hij.

Tevreden met die toezegging liepen we de berg op in een verschrikkelijk weer, nat, koud en met een venijnige wind. Het begon steeds harder te regenen, iets waar die malle Bleu blij van wordt. Zie bovenstaand filmpje, dat stroompje is ijs- en ijskoud, maar dat deert hem echt niet, integendeel.

Chicks running
Hollen! Het baasje komt met eten!

Thuisgekomen wierp ik een blik op de ge??òmproviseerde buitenren (met nietjes en antieke piquets in elkaar gestoken), waar de kipjes helemaal niet zoals op de foto braaf aan het scharrelen waren, maar daarentegen voor de ingang aan het kleumen waren, dat wil zeggen, ze stonden buiten de ren en konden er niet meer in. Hahaha! Hoe ze dat nu weer voor elkaar hadden gekregen, weet ik niet. Ze lieten zich gedwee naar binnen drijven en bleven daar de rest van de dag hangen. Ze houden niet van dit hondenweer.

bleutweemaal
Dat modderhoofd zat er al vroeg in, links 2 maanden, rechts 8 maanden oud

Herdershond of total loss

Some limousin cattle

Omdat bovenstaande koeien zondag niet meer in dit veld stonden, ik bedoel deze wei – ik zeg veld omdat ze hier van champ spreken – besloot ik die met beide honden over te steken, ook al in de hoop nog een klein champignonnetje de Paris te vinden en daarnaast natuurlijk om de knallende jagers te vermijden.
Ik had het hek nog niet achter me gesloten of ik zag beneden naast de rechterheg een hert knetterhard weghollen. En ik dacht dat die wei leeg was!
De honden hadden door hun geringe lengte niets in de gaten, maar het leek me verstandig hun aandacht af te leiden met een hoog stemmetje en een brokje, vooral toen ik er aan de linkerkant nog een zag spurten, die de weg overstak, op het maisveld links door een heg wilde, klem kwam te zitten, zich omdraaide en verdween in de richting van het huis van de King of the Septic Tank Olivier. Dat zag ik allemaal gebeuren, terwijl die twee sukkels me hoopvol aankeken met de geur van frolic in hun neus.

Die gekke Bess holt en springt op die vlakte altijd als een jonge hazewind, zoals dat bij elke hond gebeurt die op een onmetelijke vlakte wordt losgelaten. Als ze rustig aan de riem wacht, blijkt ze een soort Parkinson-achtige aandoening te hebben, waar ze in het gewone leven verder geen last van lijkt te hebben. De achterpootjes trillen, maar niet als ze ligt, loopt of holt.

We liepen door, ik zag iets wits en dacht ha, een paddestoel, tot ik even omkeek en daar Bleu 100 meter verder met zijn neus aan de grond gekleefd in een noodgang het spoor van dat verdomde tweede hert zag volgen. Hij reageerde niet op gefluit, geroep, niks, hij stak de weg over en zat al in het maisveld. Wel knap dat hij dat allemaal kon ruiken, jammer dat hij er doof van was geworden.

Ik riep en rende en riep en rende, zo hard en zo g?‚Ñ¢nant, zo hard had ik in jaren niet gegild of gerend! De hond verdween in de verte, ik zag een grijze stip op dezelfde plek in de heg klem komen te zitten als dat hert. En omdat die sukkel godzijdank het spoor daardoor enkele minuten bijster was, kwam hij weer in mijn alfa-zone, zodat ik hem kon grijpen. Bess had toen pas door wat er aan de hand was en wilde de jacht voortzetten. Yeah, right, Bess.

En ik dacht dat ik een gehoorzame herder in huis had genomen! Blijkt het een ordinaire puberale jachthond.

Head of a young border collie (6 months)Who, me?

Room halen

Cows in the courtyard
Koeien na het melken op weg naar de wei

We (S. en ik) zitten weer gezellig tussen onze lieve buren en de koeien. De reis ging zonder grote problemen, maar duurde langer, omdat we meer pauzeerden dan anders. De Man met het Litteken zat naast de bestuurder (moi) en leed af en toe duidelijk pijn. Geen filevorming of vertraging.

Sinds gisteren is het prachtig weer, strakblauwe luchten en aangename temperaturen. Je kunt ‘s nachts de melkweg zien schitteren.

Ik belde de melkboerderij voor room en kreeg de oude boerin aan de lijn, die me zowaar herkende, me tutoyeerde en onmiddellijk naar de gezondheid van S. vroeg. Ze had dinsdag al aan de mobiele bakker gevraagd of we er weer waren en neen, die had ons nog niet gespot. Handig toch, die nieuwsdienst.
De bakker (“Anne“) en dan die haar man, die had een klant en die heeft weer een broer van onze Bleu, dus feitelijk zijn we allemaal een beetje familie, daar komt het op neer, vandaar dat iedereen meer dan normaal nieuwsgierig naar elkaars wel en wee is. Ze zijn ook gewoon aardig, hoor.

Thirsty siblingsDorstige diertjes

Bleu herkende zijn moeder en zus en gedroeg zich zoals gewoonlijk onderdanig. De moeder was al meteen niet meer ge??ònteresseerd en zus had er plezier in, hem om de 2 minuten tegen de vlakte te dwingen, als hij naar haar zin teveel aandacht kreeg van een van de familieleden Giraud.
Toen we op het punt van vertrek stonden, werd de kudde melkvee toevallig net weer naar buiten gestuurd, een kans die zus en broer (6 maanden) met beide handen aangrepen: hysterisch happen in koeienstaarten en voort! voort! met dat rundvee!
Ik floot, ik riep en stond in mijn hemd, temeer daar ik 5 minuten daarvoor had opgeschept dat hij zo goed luisterde. Niks daarvan, en zus was van hetzelfde laken een pak.
– Ze komen wel weer, zei de boer en dat was ook zo.
Beide schurkjes wierpen zich tevreden in de eendenvijver op het erf en dronken gretig modder. Daarna zetten ze het op een spelen.

Om te kijken of hij nu de smaak van ongehoorzaamheid te pakken had en koeien jagen zijn nieuwe hobby was, liep ik gisteren langs de Grote Wei (“Grand Prat“), waar de enorme kudde van het aanpalende dorp stond, met slechts een (meestal niet-werkend) schrikdraadje tussen zandpad en koe. Hij keek gespannen, maar verroerde zich niet. Goed. Elke dag maar weer gedisciplineerd oefenen.