Tag Archives: dieren

Voorjaarsdingen

Montbéliarde and her calfMoedertje en kind

Ze zijn er weer, hoor, kuikens, aardbeien, kalfjes, paddenstoelen. Die heb ik wel nodig, want de moed zit als een ouwe sok onderin de schoenen.

Bij de buren in het aanpalende dorp hebben ze een nieuwe Marguérite, die op een goede dag een piepklein kalf bleek te hebben geworpen.
Het groeit als kool, zoals hier op de foto te zien en ze is deze keer toevallig in de wei bij haar moeder, maar is meestal de hort op en hangt dan met de witte Charolaiskleuters in de wei aan de overkant of de Limousins ernaast.

Lettuce BataviaElke dag sla eten toen de ouste dochter er was

Ik werk zoals jullie weten de maandag niet meer in loondienst (ik teken en schrijf dan) en dat blijkt in het salaris niets uit te maken: precies even veel (of weinig, more like) dwz 800,- en dan moet de benzine er nog af. Toen ik mijn rooster de vorige keer kreeg, zag ik dat ik toch weer op de maandag moest.

De derde mail met bezwaar gaf eindelijk een reactie: ja, dat is een feestdag, dus heb je dienst.
Pardon?
Ik heb al nooit een tweede kerst-, paas- of pinksterdag door die maandag, zoals mijn collega’s altijd wel en nu werd ik op mijn eigen dag gedwongen te werken, zonder dat daar enige compensatie tegenover stond.
Argument van de andere kant: dat geldt voor iedereen.
Wees er maar trots op, dacht ik, maar zei: schande!
Ik zei kortaf dat ik niet kon, omdat al mijn maandagen al bezet waren, voor het hele jaar en voor de rest van mijn leven, feestdag of niet. Wat ook zo is, verdomme.

Plants bought at the Aldi 2016Resultaat van een doos met 20 plantjes voor 5€ van de Aldi

En volgens het systeem van de onderdrukking van de arbeider in deze socialistische heilstaat werd ik gestraft – je mag maar een beperkt aantal keer weigeren is het idee – en kreeg ik een willekeurige betaalde vrije dag, die van mijn vakantiedagen af ging.
Kwam dat even goed uit, want de oudste dochter kwam een paar weken langs en ik had geen recht op vakantie tot juni, omdat ik al mijn dagen in december had opgemaakt.
Als je het nog begrijpt mag je het zeggen, maar ik ben de draad volledig kwijt.

Het begint me bovendien aardig de keel uit te hangen, dat onduidelijke systeem, dat schandalig lage salaris voor liefdewerk, waar iedereen hier verder te beroerd voor is.

En omdat er hier verder geen ander werk is, zelfs niet in het toerisme, waar ik de burgemeester nog voorstellen voor heb gedaan, die in een zwart gat van slaafse “C’est comme ça”-lamlendigheid verdwenen (als ik die uitdrukking nog één keer hoor, ga ik gillen), ben ik gedwongen die shit te slikken en ongemotiveerd naar mijn werk gaan.

Gelukkig biedt dat wel genoeg stof voor de verhalen die ik wekelijks noteer en nog niet publiek kan maken. En die gaan niet alleen over mijn werk. Ik verkneukel me elke dag, neen, ik zeg niks, mijn lippen zijn verzegeld.
Oh, die mooie dag dat ik alles eruit ga gooien!

GirollesDe eerste

Toch ben ik elke ochtend de gelukkigste mens op aarde als ik met de honden door een nimmer vervelend landschap loop met flarden mist en de keet van de vogels, de zon die opkomt en de paddenstoelen die vorige week woensdag daar ineens waren.
Behalve dan misschien op die idioot van een nachtegaal na, die om 23:00 uur naast mijn slaapkamerraam begint en nog bezig is als ik naar mijn werk vertrek. Wat denkt dat beest te bereiken?

Als dan de oudste dochter er is, met wie ik praat, lach, huil en filmpjes kijk zoals Montalbano en The Durrells, naar wiens (van Gerald) manier van leven ik altijd heb verlangd nadat ik het boek op mijn twaalfde had gelezen, dan denk ik, verdomd, ik leid zo’n leven.
Met de dieren dus en de tuin. En de buren.

Ewe with lambMirabelle en dochter Pippa

En ontmoetingen zoals laatst met de lezers J. en H. van dit blog die ongeveer 8 à 10 km verderop een fantastische plek hebben, waar de oudste dochter en ik zo ontzettend hartelijk werden ontvangen, met honden, taart en thee en schaapjes.

Ik wil wel vaker schrijven, als de tuin me daar niet van zou afhouden of de komende exposities. Ik schiet maar niet op, met niks. Ik beloof het, elke maandag een stukje.

Behendigheid


Bleu doet hele slome behendigheid in het bos

Een klein filmpje tussen de bedrijven door. Elke avond laat ik de hond in bovenstaande apenkooi uit en speur ondertussen naar kastanjes en paddenstoelen. Die c?®pes, ik weet het niet.
Ik heb een bepaalde vindplaats vanaf begin juli bijna dagelijks gecheckt, tot mijn geduld eindelijk afgelopen zaterdag beloond werd met een paar dikkerds op een kluitje (foto onder). Let ook op de ene girolle, die zich daar in de buurt ophield. En dat was het dan.
Elke vierkante meter van het bos achter ons dorp heb ik afgesnuffeld, maar helemaal niks. Ja, girolles en girolles en nog meer girolles. Ook lekker, hoor.

Ceps and other autumn things

Wat betreft de katten: dankzij een aantal heel erg lieve en gulle mensen is het gelukt een enorme katteninvasie te voorkomen en de diertjes, die nu niet worden geboren, te behoeden voor een leven van zwerven, asiel of erger. Ik bedank iedereen nogmaals hartelijk. Aan de beloning wordt gewerkt.

Vrijdag om 9:30 worden ze nuchter verwacht in Dun le Palestel. Dat nuchter-zijn en het vervoer is nog een andere kwestie. Het zijn buitenkatten die echt nooit binnen willen komen. Ik denk dat ik ze donderdagavond als ze komen eten, opsluit in de salon, de enige ruimte waar geen ontsnappingsmogelijkheden zijn en/of honden. En daarna nog eventjes in een transportmandje zien te proppen, haha.

Nu moet ik weer hollen, later meer, over de doop van de kleine Inez en over vriendin Lucienne in het maison de retraite.

Plannetjes

Border collie asleep on the couchKijk die kleine er nou onbeschaamd bij liggen

Nog even en we, of liever ik, want ik rij, rijden weer naar ons Franse landgoed. De pati?´nt, die genoeg heeft van het pati?´nt-zijn, gaat nog steeds boven verwachting goed en liep bijvoorbeeld gisteren op het strand, waar we de hond uitlieten. Het kwam niet alleen door het tijdstip dat er geen mens was, maar ook door het kenmerkende regenbogenweer, zon, dreigende wolken en jawel, een regenboog. Op het strand waren vrachtwagens bezig de strandhuisjes weg te halen. We kregen bij aanvang een ferme plensbui op ons hoofd.

One man and his dogEen bijna leeg strand

Afgelopen zaterdag gingen we bij wijze van nieuwe ervaring voor Bleumans met de pont (IJveer) naar Noord, ook al omdat er een soortement van kunstbeurs was met louter tekeningen en een aantal ons bekende galeristen. Die pont! Die zat zo vol en de massa bleef er zo afstromen, dat ik me afvroeg of er niet stiekem aan de achterkant nieuwe toevoer was. Hoe pasten ze daar allemaal op? Die bootjes zijn kennelijk groter dan ze er uitzien. De hond kon het avontuur maar matig waarderen.

Amsterdam, IJUitzicht vanaf NDSM

Die Amsterdam Drawing (Emsterdem Drowing) was verrassend leuk, ook al omdat ik erg van tekeningen en ander werk op papier hou en omdat ik onmiddellijk idee?´n voor nieuw werk opdeed.
En dat IJ is ook zo heerlijk, vooral als er een windje staat. Dat gebiedje rond de NDSM-werf is nog een aantrekkelijk rommeltje, hoewel men in een hoog tempo bezig is alles netjes te zetten. Jammer, maar niet tegen te houden.

Morgen gaat ons blauwe mannetje in Hippolytushoef laten zien of hij iets met schapen kan. Ik neem de camera mee, dat jelui het allemaal ook kunt meemaken.

Jullie merken het, ik probeer steeds maar net te doen alsof ik niet in een stad woon. Strand, IJ, Java-eiland en Hippolytushoef. Waar had ik die plaatsnaam nu ooit eerder gehoord? Oh ja, in 2009 in Perpignan, tijdens de busreis naar het vliegveld in Gerona. De chauffeur had er gewerkt.

Dieren op de boerderij

France, the rooster/leader of the pack
De Markies van Feyt

Voordat ik vrijdagochtend naar de Haute-Vienne reed, belde ik Radio Creuse en zo beschaafd en hartelijk ze hier in dit land live zijn, zo weerzinwekkend grof en arrogant kunnen ze zich aan de telefoon (of op de snelweg) presenteren, zoals die radiomuts. Verder zeg ik er niks over, anders word ik weer kwaad.

Op de oude boerderij van de familie Feyt waren ze aan het schuiven met kippen, de nieuwe, net gearriveerde kuikens moesten in een binnenruimte, en de vorige bewoners, iets oudere kipjes, mochten naar buiten. Voor de kuikens was het ‘s nachts nog te koud, legden ze uit, maar de hele zomer liepen alle kippen vrij buiten. De gebouwen lagen op een idyllische heuvel met uitzicht.

Three little pigletsDrie kleine biggetjes

De varkentjes zaten gesorteerd op leeftijd in verschillende ruimtes, met stro en genoeg ruimte om te kunnen hollen en spelen, wat ze dan ook deden, toen ze eenmaal aan me gewend waren en ik niet interessant bleek. Eerst snuffelden ze aan mijn schoenen, lieten hun kopjes door me krabben en bleven me nog een tijdje hoopvol aankijken met hun lieve toetjes. Foto’s maken viel niet mee in het halfduister en stilzitten, ho maar.

Happy little pigletsWat doet ze, wat doet ze

Ik sprak een tijdje bij de varkens met Nelly, over de interessante niche waarmee ze met hard werken een mooi inkomen weten te vergaren, deze kleinschalige producenten van kwaliteitsvlees, waarbij de dieren een aangenaam en natuurlijk leven leiden met zo min mogelijk stress. Dat vergroot de kwaliteit, gelukkige dieren, vond ze en ik kon beamen dat hun waar uitmuntend was en niet te vergelijken met industrieel geproduceerde spullen, die wel goedkoper zijn, maar naar niks smaken.
Vroeger bestond er niks anders dan deze traditionele manier, maar nu besteedden de mensen hun geld aan elektronica in de vorm van computers, internet en mobiele telefoons, dacht Nelly, weet je hoeveel dat elke maand allemaal kost. Ja, het was een kwestie van prioriteiten, dat dacht ik ook.

A pack of guinea fowlsHysterische loopvogels

Er liepen behalve heel veel kippen ook eenden, hysterisch hollende parelhoentjes – het is dat ze lekker zijn, maar als gezelschapsdier is er geen klap aan – en een aantal koeien en konijnen. Verderop hadden ze schapen met lammetjes, zei Henri, die me tenslotte de haan wees, de trots van de boerderij en die ik net zolang achtervolgde tot ik ook zijn stevige voeten in beeld had, want hij bleef zich maar ophouden in het hoge gras. Wel een beetje een uitslover, die haan.

France, Haute-Vienne
Uitzicht achter

Ik reed tevreden terug, alweer blij met die aardige mensen, die me verzekerden dat ik altijd langs mocht komen. Thuis heb ik mezelf en al mijn kleren meteen in de tobbe gestopt vanwege een merkwaardig luchtje, dat niet weg te krijgen was. Varkentjes.

Later vandaag: De Vernissage! Ik heb me weer bijzonder vermaakt.

Saint Beno??Üt in de Indre

Hunting dogs
Twee meutes van allerlei soorten jachthond

Ik had het plotseling zo druk, dat zelfs het uploaden van de foto’s van het uitje van zaterdag erbij inschoot. De voorzitter, vriend R. belde of ik meewilde, 09:00 verzamelen. Waar we naartoe gingen, wist ik niet, maar niet ver, hoor. Niet ver is alles tussen de 10 en 100 km, weet ik nu na zoveel keer, want we gingen naar Saint Beno??Üt sur Sault, helemaal in de Indre, maar daar kunnen ze ook niks aan doen, naar een Comice Agricole op het terrein van de Sitram, een pannenfabriek, die tegenwoordig zijn spullen in China laat maken en die daar vroeger een vliegveldje had, waarvan de hangar en de benzinepomp nog te zien waren. Er waren natuurlijk koeien en enorme stieren met lieve gezichtjes, die volgens buurvrouw meestal gedrogeerd worden, omdat ze anders te gevaarlijk zijn. 1000 kilo ontvlambaar rundvlees.

France, sheep
Hele mooie schaapjes met zwarte gezichtjes, oortjes en pootjes

En verder trekpaarden, kippen, eenden, ganzen, schapen, jachtpaarden en -honden, kippen en een heleboel indrukwekkende machines waarvan we nooit weten waarvoor ze dienen. Twee mannen waren bezig met kettingzagen een koe uit een hele dikke boom te kleien.

France, art of the chainsaw

Na het eten vroeg een andere 2cv-bezitster of ik zin had de bourg te bekijken, die volgens sommigen tot een van de mooiste dorpen van Frankrijk gerekend mocht worden, een lijst zonder twijfel bedacht door een of ander toeristische instelling. We liepen meer dan me lief was, kwekten er vrolijk op los en bekeken een heel aardig en aantrekkelijk dorp, met kleine straatjes, oude middeleeuwse huizen, een kerk en een klooster en bezochten vrienden van haar, waar ik een kopje thee kreeg, midden in Frankrijk, wie gelooft dat?

France, Saint Beno??Üt sur Sault
Ontdek de eend

Pas toen ik de foto’s thuis bekeek, zag ik die auto pas. Hoe is het toch weer mogelijk!

(Er valt nog veel meer te vertellen, over de flauwe grapjassen van de club, het bezoekje aan die mensen, waarvan de man piloot was en overal was geweest, maar meer tekst heb ik vandaag niet, want ik heb het zoals gezegd heel erg druk. )

Meer plaatjes van Saint Beno??Üt sur Sault >>