Tag Archives: dood

Zwijgen

Still life

Allerlei berichten deze week brachten me terug naar een herinnering aan de begintijd van mijn dienstje.

Tijdens het wassen van de “onderkant” zoals ze dat hier noemen of zoals een ander zei: les trésors de famille (“Beetje voorzichtig!”) mijmerde de 85+er hoe hij met zijn vrouwtje de liefde had bedreven:
– Het werkt helemaal niet meer, gek, hè? Maar hoe vaak ik er niet bovenop heb gelegen!

“Er” dat was zijn kleine hartelijke vrouwtje G, de helft van hem in lengte en gewicht, dus ik zei, terwijl ik lekker aan het inzepen was:
– Gottegot, die arme G, helemaal geplet onder dat grote lichaam van je!
Haha, die was goed! Hij had gehoopt me in verlegenheid te brengen met zijn kletspraat, maar nee.
Nieuwe poging:
– Zij zat er ook wel bovenop, hoor!
Oh, gelukkig, zei ik, ik maakte me al zorgen.
Maar dat was nu dus over, herhaalde hij.

Hij keek vanuit zijn bed naar buiten, waar de enige kip liep.
– Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, zei hij plotseling.
Nu schrok ik wel een beetje. Wat was er dan gebeurd?

Zijn vader had een haak boven in de sponning van het raam geslagen, touw om zijn nek en was eruit gesprongen. Zo had hij hem dood gevonden.
Jesus, wat erg! En wanneer was dat?
Oh, al een tijdje geleden. Zijn vader was 90.
Wat? 90?
Ja, inderdaad. Hij had er genoeg van, zijn vrouw was dood, hij vond er niks meer aan, dus hup, einde verhaal.
Ik wist even niets te zeggen.
Kwam dit totaal onverwacht of had hij het al min of meer aangekondigd? Nee, iedereen was verbijsterd.

Charolais cattle

Ik moest weer aan hem denken denken (hij is trouwens niet lang geleden overleden), omdat er zich in korte tijd hier in de buurt 3 zelfmoordgevallen voor hebben gedaan, althans naar bekend.

Een paar maanden geleden werd hier niet ver vandaan in een auto een dode vrouw gevonden. De boer had die auto zien staan, maar was niet meteen gaan kijken, Toen ze eindelijk ontdekt was en haar identiteit bekend was geworden, bleek het een al een maand vermiste vrouw te zijn, die in een depressieve bui was vertrokken, tot ze er in dat veld een einde aan had gemaakt.
Ik hoorde dat van een kennis die weer zoon heeft en daar dan weer de neef van een vriend, die bij de pompiers zit of de gendarmes, daar wil ik vanaf wezen.

Nu heeft die kennis – zoals iedereen hier – altijd allerhande fantasieverhalen, die ik uiterst vermakelijk vind, maar dit kon hij toch niet uit zijn duim hebben gezogen?

Na een beetje gegoogle bleek het bericht daarover in de krant op internet weer verwijderd en was alleen de kop nog te vinden. Het was dus waar en de bevestiging kwam van de eigenaar van het weiland, die ik toevallig ook weer ken.
Dat komt omdat slap met iedereen ouwehoeren my middle name is.

Het beleid is denkelijk dat je de mensen niet op ideeën moet brengen. Men zwijgt in de berichtgeving over zelfmoorden.

Construction wallNieuw muurtje in het dorp

Kijk, de mensen lezen hier alleen de krant voor de obsèques en als ze bijna blind zijn door de staar, lees ik ze voor. Ik bedoel te zeggen dat ik al die teksten bijna dagelijks beroepshalve onder ogen krijg.
Ze reppen vooral van verdriet, soms van onverwacht en heel zelden van ruw weggerukt. Dat zijn de auto-ongelukken. Nooit zoals in Nederland zelfgekozen.

Ik lees altijd eerst de woonplaats (“nee, sla maar over, daar ken ik niemand”), dan de naam en vervolgens het belangrijkste: de leeftijd, want het blijft een wedstrijd van kleuters: “Oh, die is jonger dan ik!”
Dat zegt dan een 94-jarige over een overleden 93-jarige.

Die 93-jarige van vorige week uit onze gemeente kende ik niet, maar wel een paar familieleden, zag ik. Van mijn al eerder genoemde bron hoorde ik tot mijn naïeve verbazing dat ook deze hoogbejaarde er eigenhandig een einde aan had gemaakt. Dat lijkt me overigens helemaal niet eens zo eenvoudig voor iemand van die leeftijd, fysiek gezien.

FranceArchiefbeeld 2009

Het dieptepunt van deze verdietige lijst kwam woensdag, toen buurvrouw P me ontzet vertelde dat de slager uit Dun zichzelf van het leven had beroofd.
Niet onze eigen dikke Baraille, maar de enige andere concurrent aan de overkant van de straat, waarvan de zaak altijd bomvol met klanten stond, ondanks het chagrijnige gedrag van de man èn zijn zus, want de kwaliteit van het vlees was uitmuntend.

Ik heb er alleen af en toe voor anderen boodschappen gedaan en ik werd altijd een beetje zenuwachtig van dat niet-communicatieve.

Hij had ‘s ochtends de winkel geopend en toen zijn zus hem niet meteen kon vinden, trof ze hem tenslotte op zolder, waar de balken zijn.

Wat een ellendige misère, mensen.

Moord en doodslag

Even een berichtje tussendoor.

Guilty dog
Who, me? II

Kijk ik laatst heel suf uit het raam van de keukendeur de tuin in, zie ik Bleu vrolijk in de weer met iets bruins.
In de weer zijn met iets bruins, kent u deze uitdrukking?

Tot de waarheid eindelijk tot me doordrong, ik naar buiten stormde en die hond zo ongenadig op zijn lazer gaf, dat hij nu nog kruipt als ik mijn stem verhef.
Merde, merde en putain, wat was ik kwaad! Slachtoffer was kip Blondie, een van de Brahma’s, die ik had willen houden omdat ze zo beeld- en beeldschoon was.

Poor victim
Iets bruins

Ik heb haar geplukt en klaargemaakt voor consumptie. Kon ik dat ook eens oefenen. Maar hoe kon die kip toch zo stom zijn, binnen de hekken van de honden te gaan scharrelen? Merde.

Kijk, toen ze 3 weken was, ach, gosje:
3 week old chicks

Einde

Interior of the window of the last shop in Saint-Sulpice le D (23)
Interieur van de laatste winkel van de bourg

Voordat we naar de begrafenisdienst van de broer van buurman P gingen, deden we eerst het laatste winkeltje in Saint Sulpice aan, dat tot ieders verdriet een opheffingsuitverkoop houdt, want ‘La Marthe“, zoals ze genoemd wordt, is weliswaar hersteld van het ongeluk (beenbreuk door een val uit een kersenboom) van juni vorig jaar, maar is volgens eigen zeggen niet helemaal meer de oude. Ze loopt al aardig tegen de 80.

We, dat waren vriendin P, haar zoon JP en ik. Toen de winkel vorig jaar dicht was, hebben Marthe’s zus en zwager jammer genoeg de boel daar uitgemest, maar godzijdank begonnen de stapels verpakkingsmateriaal zich alweer te vormen.

Interior of the window of the last shop in Saint-Sulpice le D (23)
De toonbank waarop de berekeningen met staartdelingen worden uitgevoerd,
30% korting!

Of ik foto’s mocht maken van dit laatste bolwerk van de 19e eeuw, deze vertederende Winkel van Sinkel, waar werkelijk echt alles te koop is, of was, want de voorraden worden nu niet meer aangevuld.
Dat mocht. Ik gaf haar uit pure vertedering een paar ferme bises op de glanzende wangetjes, die iets steviger waren door de goede verzorging en dagelijkse maaltijden van ziekenhuis en revalidatiekliniek.

Interior of the window of the last shop in Saint-Sulpice le D (23)
Tafelkleden, de laatste!

Vriendin P kocht een paar speciale bocaux die alleen nog daar of tweedehands te krijgen zijn en ik nam een tube kachelglans voor de cuisini?®re.
Door de aanwezigheid van mijn buren durfde ik niet brutaal genoeg te fotograferen, dus ik ga deze week nog even terug. Ik kan wel een nieuw plastic tafelkleed gebruiken.

Interior of the window of the last shop in Saint-Sulpice le D (23)
Waar is mijn bril? Op de weegschaal, Marthe, logisch

Omdat we natuurlijk veel te vroeg waren, liepen P en ik door naar de begraafplaats om de doden gedag te zeggen. Ze werd bij het graf van haar man weer overmand door emotie en verdriet, terwijl een ijskoude Binnenwegwind aan onze kleren rukte en de kunstbloemen her en der over het grind liet rollen.
Ik wilde perse naar vriend Raymond, die volgens de mensen “dans la terre” lag, dat wil zeggen niet in zo’n betonnen familietombe. Dat leek me wel bij hem passen, tot ik de puinhoop zag, een afgrijselijke modderpoel, waar pas iets aan kon worden gedaan als het was opgehouden met regenen, aldus de cantonnier, oftewel Franck J. (die mij laatst gratis en voor niks 2 dwerggeitjes aanbood, waarvan er jammer genoeg 1 een bokje was, dus ik moest tot mijn verdriet weigeren)

Na ook Simone’s graf te hebben begroet, liepen we terug naar de kerk, waar het al drukker werd. Ik zie altijd dezelfde mannen, meestal boeren, die bijvoorbeeld ook bij de begrafenis van m?¬Ære Giraud waren. Dit zijn duidelijk de gelegenheden waar je elkaar spreekt, even uit de tredmolen van het boerenbedrijf en het versterkt het gevoel bij een commune te horen, wat zich voortzet tijdens de kerkdienst.

Church in Saint-Sulpice-l-D (23)
Wachten op de overledene

Ik – reddeloos verloren ongelovige – volg de rituelen altijd als een Margaret Mead en snap emotioneel niets van de symboliek, wel van met zijn allen bij mekaar zijn. Zo’n dienst probeert de de achterblijvers te troosten, door te zeggen dat er een eeuwig leven is en dat ze elkaar zullen terugzien, als de tijd daar is. Tja.
Alles wat er wordt gezegd is ingegeven uit angst voor de dood, feitelijk doen al die woestijnreligies dat, het hiernamaals eeuwig leven 75 maagden enzovoorts enzovoorts en bij deze bijeenkomst wordt een arme joodse jongen aanbeden, ook al uit de dood opgestaan en de zoveelste messias op rij.

Neen, dat is niet waar, eigenlijk gaat het over zijn moeder, een veel ouder geloof natuurlijk, Moeder aarde, Gaia, noem de namen maar op. Een moedergeloof vind ik weer wel logisch, want ik roep nog steeds in angst of pijn: Mama!
Maar wat een fantastische PR en marketing, die woestijngeloven, daar zouden de mensen zakelijk gezien nog wel iets van kunnen opsteken.
Maar dit even terzijde.

Schijf revisited

Emptying the workshop
De appel valt niet ver van de boom: een echt Schijf-interieur

Toen ik zoveel jaar geleden mijn atelier betrok, stalde ik er volle verhuisdozen, die ik al jaren achter me aansleepte en waarvan ik de inhoud nooit meer had bekeken. Die kon dus weg, die inhoud, net als de kleren in mijn kast boven, die er al een jaar ongebruikt hingen: hup, in de zak van Max. Mijn trouwjurk niet natuurlijk.

Wat er in die dozen zat, was papier, ouwe giro’s uit het jaar nul, foto’s van de Kerstmusical van onherkenbare kinderen, correspondentie, dagboeken, flutdingetjes en veel vage onzin: hup, door de shredder en weg ermee. Jammer dat ik geen shredder heb.

Na twee uur girootjes in stukken te hebben gehakt met de papiersnijder, gaf ik het op en smeet de rest van hele shit onversneden in tassen, bestemd voor de publieke papierbak, die net tot de nok toe vol bleek te zitten, toen ik alles wilde dumpen. Moest ik alles weer terug naar huis slepen, wat ik mopperend deed.

Dat schoot niet op en dat schiet niet op, want pas als mijn hok leeg is, mag ik weer terug naar het beloofde land. Het zal wel lukken, deadline is dit weekend, maar het zou fijn zijn als het eens een keertje wel soepel zou gaan. Niet zeuren, niet zeuren, het is een luxeprobleem.

View from Eye, Film Institute Netherlands, Amsterdam
Uitzicht vanuit het Filminstituut

Tussen de bedrijven door zijn we nog wel even naar de nieuwste en tamelijk merkwaardige Coen Bros in EYE geweest, waar ik ook nog niet geweest was. De binnenkant van het gebouw vond ik interessanter dan de buitenkant, een omgekeerde ervaring als die van de Londense Town Hall.

Maar ach, wat is het toch lollig om met de pont het IJ over te steken en te kijken naar het water! Neen, dat hebben we in Frankrijk niet, waar we gelukkig ook niet de Prins Hendrikkade hebben. Een nachtmerrie, die start- en landingsbaan van snelverkeer midden in de stad.

Our friend and former mayor of our commune Raymond P.
Een echte Schijf: Raymond Pascaud

Vandaag hoorde ik van buurman P, die me belde, dat onze lieve vriend en oud-burgemeester Raymond vanochtend of misschien gisteravond in het ziekenhuis in Gu?©ret was overleden, waar hij onverwacht en onverhoopt toch weer in terecht was gekomen.
Pogingen om hem daar aan de telefoon krijgen lukten niet, de verpleging zei elke keer: hij is te moe, hij slaapt, een manier om te zeggen dat hij aan het doodgaan was.

Toen ik hem begin december voor het laatst live zag, was hij monter en alert en wilde graag poseren, toen ik hem dat vroeg (“Voor de buren, dan zien ze hoe goed je er uitziet“).

Een lieve, belezen, emotionele en bijzondere man met de herkenbare karaktertrek van de familie Schijf, namelijk troep verzamelen, die mij elke keer zulke krankzinnige verhalen en anekdotes vertelde, dat ik ze nog snel moet opschrijven, voor ze voor eeuwig verloren zijn.

Hoeden

Dog watching the cows and the neighbouring village
De wei is toevallig vandaag leeg

Goed, die gekke Bleu nu.
Ik wandelde twee dagen geleden diep in gedachten over het oude pad naar Saint Sulpice, ik dacht aan Jeroen, dat ik me onmogelijk kon voorstellen dat ik hem nu echt nooit meer zou zien, ik dweilde maar door in mijn hoofd en maakte me alsnog woedend over de streek die een ontzettende glupo bijgenaamd blokhoofd me vier jaar geleden had geleverd, door zo verschrikkelijk manipulatief te liegen dat ik het toen beneden mijn waardigheid achtte en ik mezelf te deftig vond om daar ?¬?berhaupt op te reageren, omdat ik me niet kon voorstellen dat geen mens die leugenaar niet zou doorzien, wat een vergissing bleek, van die dingen, de moord op Roland, de dood van Bart, de pijn van verlies, verongelukte kinderen in het verkeer, het kolkte en klotste maar in mijn kop, toen ik op de plek kwam waar het pad naar beneden gaat en na 25 meter in een beek verandert. Ja, ja, ik was de hond aan het uitlaten zonder ook maar op te letten.

Daar liepen zoals gewoonlijk buiten de omheining van de wei twee stevige kalveren, geen Charolais dit keer, maar de iets pittiger Limousin, van dezelfde boerenfamilie van de dierenfluisteraar.

En ze waren weg! De hond achter de kalveren aan, die niet wisten hoe snel ze de wei weer in moesten komen, een uitgestrekte wei, misschien wel de grootste in de omgeving, behorende bij het gehucht Grote Wei, het woord zegt het al, en in die wei bevond zich de rest van een enorme kudde Limousinrunderen, aanvankelijk verspreid over de vlakte, maar binnen 30 seconden een cordon sanitair vormend, om denkelijk de kleinere kalfjes te beschermen, dat lees je wel eens in een boek.

Ik stond erbij en keek ernaar. Aan de grond genageld en gefascineerd. Hond draaide grote cirkels om de koeien tot hij er een mooie ronde roestbruine kluit van vee van had gekleid, en toen ik eindelijk wakker geworden mijn fluitje pakte en erop blies, keek hij me vanuit de verte aan, holde met grote sprongen naar me toe en ging naast me zitten wachten op zijn snoepje.

Hoe vind je die? Nu alleen nog rechts en links leren en klaar is kees.

Border on chair
Hij let wel op, zo te zien