Tag Archives: heimwee

Plannetjes

Border collie asleep on the couchKijk die kleine er nou onbeschaamd bij liggen

Nog even en we, of liever ik, want ik rij, rijden weer naar ons Franse landgoed. De pati?´nt, die genoeg heeft van het pati?´nt-zijn, gaat nog steeds boven verwachting goed en liep bijvoorbeeld gisteren op het strand, waar we de hond uitlieten. Het kwam niet alleen door het tijdstip dat er geen mens was, maar ook door het kenmerkende regenbogenweer, zon, dreigende wolken en jawel, een regenboog. Op het strand waren vrachtwagens bezig de strandhuisjes weg te halen. We kregen bij aanvang een ferme plensbui op ons hoofd.

One man and his dogEen bijna leeg strand

Afgelopen zaterdag gingen we bij wijze van nieuwe ervaring voor Bleumans met de pont (IJveer) naar Noord, ook al omdat er een soortement van kunstbeurs was met louter tekeningen en een aantal ons bekende galeristen. Die pont! Die zat zo vol en de massa bleef er zo afstromen, dat ik me afvroeg of er niet stiekem aan de achterkant nieuwe toevoer was. Hoe pasten ze daar allemaal op? Die bootjes zijn kennelijk groter dan ze er uitzien. De hond kon het avontuur maar matig waarderen.

Amsterdam, IJUitzicht vanaf NDSM

Die Amsterdam Drawing (Emsterdem Drowing) was verrassend leuk, ook al omdat ik erg van tekeningen en ander werk op papier hou en omdat ik onmiddellijk idee?´n voor nieuw werk opdeed.
En dat IJ is ook zo heerlijk, vooral als er een windje staat. Dat gebiedje rond de NDSM-werf is nog een aantrekkelijk rommeltje, hoewel men in een hoog tempo bezig is alles netjes te zetten. Jammer, maar niet tegen te houden.

Morgen gaat ons blauwe mannetje in Hippolytushoef laten zien of hij iets met schapen kan. Ik neem de camera mee, dat jelui het allemaal ook kunt meemaken.

Jullie merken het, ik probeer steeds maar net te doen alsof ik niet in een stad woon. Strand, IJ, Java-eiland en Hippolytushoef. Waar had ik die plaatsnaam nu ooit eerder gehoord? Oh ja, in 2009 in Perpignan, tijdens de busreis naar het vliegveld in Gerona. De chauffeur had er gewerkt.

Middenstandperikelen

Armenian church
Uitzicht NL: Armeense kerk in oude glorie hersteld

Al voor de tweede keer lag er een aangetekend stuk van de bank op het postkantoor op me te wachten, meldde het thuisfront enige tijd geleden, alleen door de ontvanger zelf in ontvangst te nemen. Ik had alleen de maandag nog, tot het pasje – dat was het – teruggestuurd en vernietigd zou worden, zei de bankmevrouw door de telefoon.

Op het postkantoor in de Stopera stapte ik tegen de automatische deuren aan, die niet opengingen. Wat zullen we nu krijgen? Er hing een boodschap tegen de ruit: dit postkantoor is gesloten. Ga direct naar de Appie of de AKO of de Spar als u postzegels wil, of post wil afhalen, ga niet langs AF, u ontvangt geen 200 gulden.
We – er vormde zich al een kleine massa morrend volk – bleven een tijdje vol ongeloof naar de tekst staren, voordat we hoofdschuddend terugliepen. Ik was potdome net al in de Appie geweest, maar was onverrichter zake – mijn muesli was onvindbaar – doorgegaan naar het postkantoor. Mopper de mopper, derdewereldland, mopper. Bij de Appie slingerde zich een rij voor de klantenservicebalie, waarvan een mannetje van de Post op een klein stukje postkantoortje mocht spelen. We dachten allemaal: dat is niks en gaat niks worden, vooral toen de AH-meisjes vertelden dat de postmeneer er maar voor 1 dag zou zijn en dat zij het verder alleen moesten klaren. Neen, dat zou niks worden.

Cotton yarn

Ik fietste vervolgens voor wol door naar de Albert Cuyp, waar zich Jan de Grote Kleinvakman moest bevinden, een tip van het meisje van Brood op de Zeedijk. Bij Jan hadden ze geen 100% wol, maar slechts wolmengsels met acryl en dat in niet al te aantrekkelijke kleuren.
“Dat willen onze klanten niet, echte wol”, zeiden ze. Ook dat nog.
Na de TARDIS-sjaal voor S. had ik namelijk weer de breismaak te pakken en had ik mijn zinnen gezet op het nabreien van een jurkje (100% acryl) uit de uitverkoop van H&M.
De bediening in de winkel bestond uit van die vrolijke maar niet heus en typische, beetje gezette marktkooplui, waardoor ik al meteen rechtsomkeert wilde maken, maar ik vermande me en kocht katoen, wel 100%. Bruin, niet blauw.
“U bent wat van plan.” was misschien aardig bedoeld, maar dan moet je er een ander gezicht bij trekken. Jammer dat ze bij de Firma Boeken in de Nieuwe Hoogstraat geen wol verkopen.

Knitwear

Op zoek naar breipennen kwam ik in mijn eigen kast afdeling handwerken tot mijn grote vreugde een zak vol donkergrijze 100% HEMA-wol (is ook al uit het assortiment genomen, net als die heerlijke theekoppen) tegen, waarvan een gedeelte al was verwerkt tot een pand van een trui, dat precies de breedte had van dat na te breien jurkje. Helemaal vergeten, kwestietje van even doorbreien en ja, ik heb het bijna af.

Ik kan aan het mopperen blijven, maar dat doe ik niet, want de onverwachte dood deze week van ons buurmeisje van vroeger zette me weer met beide benen op de grond. Jongens, wat een verdriet.
De zon schijnt, de Franse buren klonken vrolijk door de telefoon, we zijn gezond, de kinderen hebben plezier en Siebe zijn boek wordt maandag gedrukt en de tijd vliegt. Voor je het weet, is het alweer kerst.

Hout en herfst

France, in the country
Kwint in de boomgaard van de nichtjes

Buurman Jean-Pierre stapte door de open voordeur naar binnen.
– Hoeveel hout wil je eigenlijk hebben?
Ik dacht dat 4 meter wel genoeg zou zijn, een aanhanger vol, zoals vorig jaar. Daar ging hij over een kwartier aan beginnen. Zal ik mee, vroeg ik, of loop ik alleen maar in de weg? Neen, ga maar mee.

We vertrokken met de kleine groene trekker met aanhanger van de afwezige buurman, waarbij ik op het spatbord van het wiel ging zitten, me vastklemmend aan de stang, die precies dat doel diende. Ik schudde als op een trilplaat. We werden gevolgd door zijn moeder in een grotere maat trekker, waar De Verschrikkelijke Zaag aan vastzat. Op een veldje bij het volgende gehucht lag een stapel balkjes van een meter, die – heel handig – precies in de ruifvormige bak van de zaag passen, die daar als het ware dwars doorheen zaagt. De zaag zit op 1/3 van de lengte en zaagt ze op die manier precies op maat. Ons fornuis en alle andere fornuizen in de omgeving willen die lengte.

Firewood for the winter
De voorraad

We haalden nog een beetje meer op een andere plek, omdat er een kop op de remorque moest, vlakbij een vindplaats van girolles, neen, ik zeg niks, mijn lippen zijn verzegeld.
We maakten er in de schuur een mooie fotogenieke stapel van en laat de temperatuur donderdag toch plotseling 15¬?C zijn gezakt! Kwam dat even mooi uit, de fik in de kachel!

Les 3 cornes, Creuse, France
De omgeving van Saint Vaury

Ondertussen is S. gearriveerd, om me tussen alle stress van Het Boek door, op te halen voor de winterstop in Amsterdam. Gisteren wandelden we een rondje Les 3 Cornes uit het wandelingenboek, een mooi stukje landschap hier in de buurt waar ik graag doorheen rij, als ik binnendoor naar Gu?©ret wil. Lopend is dat weer anders, vooral omdat het af en toe een ijskoude wind woei en de zon zich nauwelijks liet zien.

Statue of Saint Val?©ry
Beeld in het bos

We kwamen midden in het bos nog een heilige tegen op een plek die me ouder leek dan het beeld, net als de linde en het kapelletje hier op de berg. Die stamt denkelijk uit een tijd van nog voor de Romeinen.

De laatste tomaten staan nu op de cuisini?¬Ære te pruttelen om te worden ingemaakt, de dahlia’s worden zo uit de grond gehaald, de auto krijgt z’n hoes tegen de muizenpoep en dan is het weer tijd om afscheid te nemen. Au, au en nog eens au.

C’est comme ??üa.

Nog drie nachtjes slapen

Birds' nest
Meerkoetvoet met eieren

Ik was natuurlijk al drie weken geleden onderweg al begonnen met aftellen, maar nu is het eind van de tunnel eindelijk in zicht. Ondertussen kan ik niet aan een sterk vakantiegevoel ontkomen, de zon schijnt, de oudste dochter is gewoon thuis en hoeft nog maar een examen. Schreef ik gisteren, toen ik plotseling aan het werk moest en niet verder kon met dit stukje. Er staan nu op verschillende plekken 2 andere teksten te wachten om afgerond te worden.

Nu dus twee nachtjes slapen en dan is het zover. Terwijl het hier nu eindelijk heel, echt heel zacht regent, is het daar grijs maar droog, hoorde ik net van de buren, die ik steeds lastigval met mijn gebel. Dat bellen is in feite een soort low-budget conversatiecursus, via skype 0,02 $/minuut, een stuk minder begrotelijk dan die van Maison Descartes, ik noem verder geen namen.
Het is dus wachten en werken en af en toe een sullig rondje met de hondjes lopen. De meerkoet in de Oude Waal klom razendsnel haar nest weer op, toen ik de eieren wilde fotograferen: 11 stuks! Wat denkt dat beestje wel? Tegelijk kon ik constateren dat dat gevonden ei van laatst er inderdaad een van een meerkoet was.
En zo kon ik vanochtend ook mooi de mannen van het groenonderhoud de iepen aan de overkant zien snoeien. Waarom ziet dat er zo probleemloos uit en gaat dat bij ons in FR altijd met heel veel moeite gepaard? Dat moet toch de techniek zijn. Omdat de ene kant van de gracht nu door de hoogwerker van de boomchirurgen is afgesloten, scheuren de driftige zakenautootjes keihard tegen de richting in voor onze deur langs. Je schrikt je eigen de pleuris. En wat ze ook doen:

Bicycle run over by a car
Arme fiets

Er is verder nog heel veel meer te mopperen, over onze regering, dat achterlijke beleid in het algemeen, BTW-tarieven, zzp’ers die minder verdienen hoger belasten, persoonsgebonden budgetten, Vlees noch Vis van de VPRO, de berichtgeving over EHEC-bacterie, over DSK en ga zo maar een tijdje door. Over die laatste zal ik later in de week nog wel iets zeggen, maar de wereldpers heeft hem al lang en breed schuldig verklaard. Ik zeg niet dat hij het wel of niet heeft gedaan, herhaal ik nog maar een keer, maar de journalistiek vindt van wel. Als bewijs voeren ze aan dat-ie naar de hoeren ging. Zijn ze nu zo dom of lijkt dat alleen maar zo?

Geur

DS in the rain

Hier regent het, daar is het na een buitje vorige week weer kurkdroog. Het begint nijpend te worden.

Ik sjokte met de hondjes het platgetreden pad af en dacht aan gisteren, een dag, die ondanks of misschien wel dankzij het verdriet, een bijzondere was.

Deze snoek ruikt precies als de eend. Ha, heimwee.