Tag Archives: kip

Een mandje

Ceps
Verse boleten

Afgelopen twee weken ben ik vòor en na het werk en in het weekend alleen maar op cèpesjacht geweest, natuurlijk samen met Bleu, die hors piste het allerfijnste uitlaten van de wereld vindt. Ik ook, eigenlijk.
Hij verdween laatst weer eens voor het eerst sinds jaren spoorloos en reageerde op geen fluit of roep.

Dat moet een hert geweest zijn, dacht ik, haalde mijn schouders op en ging door met het scannen van de boslucht met mijn neus, want zo doe ik dat: ik ruik ze.
Ik zou er zonder neus nooit zoveel vinden en ik moet soms wel vijf keer goed kijken, voordat ik de paddenstoel eindelijk eens zie. Ze vermommen zich als ze jong zijn vaak als kastanjebladeren.

Ceps
Een paar verse van gisteren

Ik begon na tien minuten afwezigheid van mijn beste kameraad mijn concentratie een beetje te verliezen, tot ik gekraak van takken hoorde en nog net opzij kon springen om een dikke ree te ontwijken die mij ook niet had gezien.

Dat was alweer de derde keer dat ik bijna omver werd gelopen. De vorige keer schraapte een reetje mijn achterste (p.i.), toen ze de weg overstak tussen Bleu en mij met Bess aan de riem.
Mij lijkt tam zijn evolutionair niet al te slim met het oog op jagers.

Vijf minuten na dat hert kwam Bleu onder de modder en versierd met bramentakken doodmoe aanzetten. Prutser. We sukkelden weer naar huis met twee grote zakken vol boleet.

Our village in France
Uitzicht vanuit boletenbos

Omdat ik er veel teveel had, besloot ik de mooiste paddestoelen onder mijn liefste klantjes te verdelen.
Criteria waren en zijn: niet zelf meer kunnen zoeken, geen kinderen die dat doen en in een vorig leven wildplukker geweest zijnde. Alleenstaanden krijgen voorrang. Klojo’s komen niet in aanmerking.

Ceps
Een kleintje

Alles werd met vreugde in ontvangst genomen, tot ik bij de gebochelde kwam, die er éen had besteld, en voor wie ik een werkelijk topexemplaar van 400 gr had gereserveerd, een dikkerd, niet aangevroten door naaktslak en/of zwarte torren + een kleintje om de halve kilo vol te maken.

En wat was haar reactie? “Oh, wat is dat, ééntje? Ik had eigenlijk een màndje in gedachten.”
Ik kon even niks uitbrengen door deze schandelijke ongerijmdheid, vooral ook omdat ik speciaal was omgereden om haar die bos-schat meteen te overhandigen vanwege beperkt houdbaar.
Eens maar nooit meer dus. Vinkje achter de naam. Tjonge, jonge.

Chicken and chicks
Gezellig met moeder Molly in het zonnetje

Vrijdagmiddag kwam ik thuis na mijn laatste werkdag voor mijn vakantie van een paar weken, toen buurvrouw P me toeriep:”Je kip is vermoord! En de kuikens kan ik niet vinden!”
WAT??
Wat was er gebeurd? Twee onbekende loslopende jachthonden hadden zich vergrepen aan die arme gehandicapte Molly, die geen schijn van kans had, omdat ze niet echt kan vliegen, noch (door haar korte pootjes en misvormde tenen) hard kan lopen. De kleintjes hadden zich dankzij het feit dat ik het gras al lange tijd niet had gemaaid, kunnen verstoppen en mankeerden niets, behalve de schok dat ze geen moeder meer hadden.
Ik vond de kop van Mollie met nog een stuk ruggegraat op het pad naast de schuur. Ik kon alleen maar vloeken.

Chicks hearing a crow
Kraai in zicht!

De eigenaar meldde zich niet en na ze een dag en een nacht in een lege stal te hebben gehouden, heeft JP ze de deur uit geschopt. De kleintjes hebben zich nu volledig op mij gestort en laten ze makkelijk pakken, sommige springen al op mijn hand om opgetild te worden. Ze slapen ‘s nachts met een kruik in het oude caviahok en blijven roepen om hun moeder, ook als ik de gordijnen al heb dichtgedaan.

Gelukkig hebben ze een niet al te best geheugen. Dat heet dan Natuur.

Warhoofd

Landscape at sunriseWe wandelen elke ochtend in een sprookje

Het is in dit seizoen zo mooi hier, dat ik tijdens de wandeling om 6:00 niet geloof dat ik al wakker ben, wat ik dan inderdaad vaak ook niet ben.

Ik liep een paar weken geleden zo ontzettend te suffen, dat ik, toen ik bijna weer thuis was en op mijn mobiel wilde kijken hoe laat het was, tot mijn schrik merkte dat hij verdwenen was. Uit mijn zak gevallen.

Ik had geen mens of tractor gezien of gehoord, was toevallig niet het bos ingegaan, maar op de weg gebleven, dus ik draaide me om en liep hetzelfde parcours in omgekeerde richting, zonder resultaat.

Here they are: girollesDeze zie ik altijd meteen, die andere ruik ik

Zelfs bellen met de telefoon van de oudste dochter leverde niets op: dat ding zweeg en hield zich gedeisd.
God, wat vond ik mezelf stom!
Er zat niets anders op het verlies te accepteren en een nieuwe te bestellen. (Via ebay een of ander goedkoop chinees model, waarvan de camera iets beter is dan dat verloren ding van de aldi en die de volgende dag al door de postbode werd overhandigd, terwijl ik bij buurman P aan het kleppen was. Ze weten me altijd wel te vinden, die factrices)

Dead chickSlachtoffer van stroomuitval

Ondertussen had ik een paar eieren in de broedmachine, die een week onder Patty (Patte-courte2) hadden gelegen, die ik kwijt was en die stiekem aan het broeden was, tot ze er plotseling mee ophield.
Dat verbaasde me helemaal niet, want in die vier jaar had ze nog nooit aanstalten gemaakt. Ze zat op veel teveel eieren, die overal om haar heen lagen. Prutswerk, Pat!
Ze gingen prima, ik zag met mijn zaklamp hoe ze zich ontwikkelden volgens het boekje en toen de dag daar was dat ze zouden uitkomen, viel de stroom uit.

Dat duurt hier over het algemeen niet langer dan een minuut, maar deze keer werd ik na een half uur stroomloos ongerust en besloot in godsnaam de hele couveuse in bed onder de dekens te zetten met een kruik om de temperatuur te handhaven.
Dat hielp niet echt. De ongeboren kuikens hadden al een gaatje in de schaal geprikt en rustten even uit voordat ze de draai gingen maken, al tikkend met hun eitandje.

Nu had ik toevallig ms Black die de zoveelste poging deed moeder te worden. Ze perst zich zo stevig op de eieren, dat ze ze bijna allemaal breekt, elke keer als ze wil broeden. Dat verbied ik haar dus. Ze had zolang een plastic ei van me gekregen en ik had gedacht de nieuwe kuikens na de geboorte aan haar te kunnen opdringen. Twee vliegen in een klap.

Jammer dat de EDF roet in het eten gooide, maar toch besloot ik het risico te nemen, ik schoof ze onder haar, altijd de juiste temperatuur en vochtigheid en die kleintjes zouden meteen hun moeder hebben. Hoefde ik de warme lamp er niet op te zetten. Wat natuurlijk sowieso niet kon zonder stroom, maar ja.

Toen ik na een uurtje ging kijken, had ze de eieren geplet en ze uit haar nest gegooid: twee dode volmaakte kuikenlijkjes, die verdomme eerst springlevend waren.
Dat doen we dus nooit meer. Volgens vriendin P moet ik dat beest een koppie kleiner maken. Goed idee, ik ben alleen bang dat ik haar niet door mijn keel krijg. Ze kan er tenslotte niets aan doen.

Lost and found phoneBeetje nat en beschimmeld, maar functioneert prima

Wat me vervolgens op 15 juni overkwam, was bijzonder wonderlijk.

Ik sukkelde weer eens met de honden langs het étang, waar Bess zich altijd hevig verzet, die wil daar altijd meteen rechtsomkeert maken, joost mag weten waarom, toen buurman JP op de trekker langsscheurde, met zijn moeder hangend aan de zijkant (dat gaat nog eens een keer mis) en ik onmiddellijk daarna door een geluidloze stem naar boven werd gestuurd, langs het kruis (La Croix) en die me naar een plek in de berm gidste, waar ik met mijn voet het hoge gras opzij moest duwen: daar lag mijn oude mobiel!

Ik zweer het jullie, als ik het zelf niet had meegemaakt, zou ik ook denken, yeah right, neem een dagje rust. De enige verklaring is dat ik hem onbewust heb horen of zien vallen of zoiets. Nog waarschijnlijker lijkt me: toeval.
Maar goed, ik heb hem weer, ik heb hem 33x keer gebeld met de dochters telefoon, kon ik zien. Ik heb hem alleen niet meer nodig.

The young onesDe eerste drie van het jaar

De moeders die wel hun eieren hebben uitgebroed, hebben er veel vroeger dan normaal de brui aan gegeven. Deze hierboven waren toch al 5 weken, maar ik had er nog een die ze met 4 weken heeft laten barsten. Voordeel is dat ze stukken tammer zijn zonder moeder: ze moeten wel, al het lekkers komt van mij.

En eindelijk, na ik weet niet hoeveel broedsels, is er een grijze kopie van onze favoriet (de middelste boven). Elke keer waren het of hanen, of gewoon bruine kippen die uit de eieren van Grijsje kropen.
Deze is wel heel erg goed geslaagd. Hopen dat de vos ons dit jaar overslaat.

Volgende keer dan eindelijk: hoe trek ik een bh uit zonder alle kleren eerst uit te moeten doen? Deze techniek wordt door bepaalde klantjes zeer gewaardeerd. We lachen ons altijd een kriek.

Technische problemen

Citroën HY
Een overleden Citroën HY ergens achter in de struikjes in Chabannes

Omdat ik zo nodig van provider moest veranderen, zit ik nu in de wordpressproblemen. Ik heb alles volgens het boekje gedaan, maar er blijken toch fouten in te zijn geslopen. Ik heb wel gezien dat het geen onbekend probleem is, alleen helpt geen enkele oplossing die de verschillende fora geven.

Ik krijg een foutmelding als ik een nieuwe tekst wil beginnen en waarom? Pour embêter les gens, zeggen ze hier. Ik kan geen plaatjes uploaden en ik kan niks saven.

Ik test of ik buitenom (of binnendoor) dit tekstje direct in de database en op de site kan doen verschijnen. Let op!

Me & my chicken DD
(Ik besta nog jongens, maar alles zit een beetje tegen.)

Ja, dit is gelukt. Nu nog kijken of ik dat ook via de reguliere manier voor mekaar kan krijgen. Heb ik helemaal geen tijd voor, het expositieseizoen begint binnenkort ook alweer.
En ik heb flink veel te mopperen op de organisatie waarvoor ik werk. En ik ben niet de enige. Ik zeg nog even niks.

We gaan weer verder

Watching the humans
De dagelijkse stalkers, let op de schelp in de vensterbank

Uit een mail naar de familie:

Loop ik gister langs Grand Prat, bijna thuis, zie ik weer een paar dikke kalveren op de weg, dus ik denk ik meld het even, want ik zag de auto van Jacki nog staan. Zo gezegd zo gedaan, moeder Petit was net een paar blokken hout aan het oprapen voor de grote kachel en haar zoon en kleindochter begroetten me vrolijk.

Ik zag door het keukenraampje dat de dieren alweer in de wei liepen (“Gedisiplineerd”, kletste Jacqui uit zijn nek), maar bij inspectie bleek toch de stroom eraf te liggen.
Ik vertelde toen ze weer terug waren dat Siebe naar Saint Jacques de C. wilde wandelen vanuit ons dorp en dat vonden ze geweldig, ik geloof dat m?®re Petit ook, of anders h?†ar moeder dat had gedaan of anders een ander familielid, ik verstond het niet, want haar dictie laat vaak nogal te wensen over.

Walking the dog near B?©n?©vent L'Abbaye
Hier ga je dan lopen, stempel halen bij de abdij

Maar ik grapte natuurlijk, misschien kan Siebe beter naar Lourdes met zijn hart, want zo hard schoot hij niet op bij het oefenen de berg op, waarop Angelique zei, precies wat ik net zat te denken, want dat helpt echt, hoor!
Moet je daar dan niet voor geloven, vroeg ik (Il ne faut pas de foi ?), maar dat hoefde helemaal niet, haar schoonmoeder die volstrekt incroyante was, had het erg mooi en ontroerend gevonden (touchant).

Nou ja, ik had een beetje moeite met die god, zei ik, want waar hing die uit toen haar grootvader van de trap viel of bij de gebeurtenissen in Parijs, of op de markt in Nigeria, toen een stelletje gestoorde criminelen een tienjarig meisje met een bomgordel lieten ontploffen? Dat zei ik niet, dat laatste, maar dat dacht ik wel.

Trouble on the motorway
Bij Vierzon: mijn redders, de zoons van een van de tweelingzusjes uit ons dorp

Verder blijkt de schoonvader van Angelique monteur en een garage te hebben en die woont vlak bij Ch?¢teauroux, dus als de vriend van Jacqui, Sylvain D. uit Lage Morin geen tijd heeft, kunnen we het altijd nog de schoonvader vragen. Die geen krankzinnige bedragen vraagt.

Waar dit over gaat en hoe dit allemaal is gekomen, vertel ik een volgende keer. De van buurman geleende auto is nog steeds niet hier en staat nu na 2,5 maand(!) in Ch?¢teauroux in een garage en de diagnose is nog steeds niet gesteld. Lang leve de 2cv.

Nog een project waarover later meer:
Two icelandic horses

Moord en doodslag

Even een berichtje tussendoor.

Guilty dog
Who, me? II

Kijk ik laatst heel suf uit het raam van de keukendeur de tuin in, zie ik Bleu vrolijk in de weer met iets bruins.
In de weer zijn met iets bruins, kent u deze uitdrukking?

Tot de waarheid eindelijk tot me doordrong, ik naar buiten stormde en die hond zo ongenadig op zijn lazer gaf, dat hij nu nog kruipt als ik mijn stem verhef.
Merde, merde en putain, wat was ik kwaad! Slachtoffer was kip Blondie, een van de Brahma’s, die ik had willen houden omdat ze zo beeld- en beeldschoon was.

Poor victim
Iets bruins

Ik heb haar geplukt en klaargemaakt voor consumptie. Kon ik dat ook eens oefenen. Maar hoe kon die kip toch zo stom zijn, binnen de hekken van de honden te gaan scharrelen? Merde.

Kijk, toen ze 3 weken was, ach, gosje:
3 week old chicks