Tag Archives: Kuikens

Een mandje

Ceps
Verse boleten

Afgelopen twee weken ben ik vòor en na het werk en in het weekend alleen maar op cèpesjacht geweest, natuurlijk samen met Bleu, die hors piste het allerfijnste uitlaten van de wereld vindt. Ik ook, eigenlijk.
Hij verdween laatst weer eens voor het eerst sinds jaren spoorloos en reageerde op geen fluit of roep.

Dat moet een hert geweest zijn, dacht ik, haalde mijn schouders op en ging door met het scannen van de boslucht met mijn neus, want zo doe ik dat: ik ruik ze.
Ik zou er zonder neus nooit zoveel vinden en ik moet soms wel vijf keer goed kijken, voordat ik de paddenstoel eindelijk eens zie. Ze vermommen zich als ze jong zijn vaak als kastanjebladeren.

Ceps
Een paar verse van gisteren

Ik begon na tien minuten afwezigheid van mijn beste kameraad mijn concentratie een beetje te verliezen, tot ik gekraak van takken hoorde en nog net opzij kon springen om een dikke ree te ontwijken die mij ook niet had gezien.

Dat was alweer de derde keer dat ik bijna omver werd gelopen. De vorige keer schraapte een reetje mijn achterste (p.i.), toen ze de weg overstak tussen Bleu en mij met Bess aan de riem.
Mij lijkt tam zijn evolutionair niet al te slim met het oog op jagers.

Vijf minuten na dat hert kwam Bleu onder de modder en versierd met bramentakken doodmoe aanzetten. Prutser. We sukkelden weer naar huis met twee grote zakken vol boleet.

Our village in France
Uitzicht vanuit boletenbos

Omdat ik er veel teveel had, besloot ik de mooiste paddestoelen onder mijn liefste klantjes te verdelen.
Criteria waren en zijn: niet zelf meer kunnen zoeken, geen kinderen die dat doen en in een vorig leven wildplukker geweest zijnde. Alleenstaanden krijgen voorrang. Klojo’s komen niet in aanmerking.

Ceps
Een kleintje

Alles werd met vreugde in ontvangst genomen, tot ik bij de gebochelde kwam, die er éen had besteld, en voor wie ik een werkelijk topexemplaar van 400 gr had gereserveerd, een dikkerd, niet aangevroten door naaktslak en/of zwarte torren + een kleintje om de halve kilo vol te maken.

En wat was haar reactie? “Oh, wat is dat, ééntje? Ik had eigenlijk een màndje in gedachten.”
Ik kon even niks uitbrengen door deze schandelijke ongerijmdheid, vooral ook omdat ik speciaal was omgereden om haar die bos-schat meteen te overhandigen vanwege beperkt houdbaar.
Eens maar nooit meer dus. Vinkje achter de naam. Tjonge, jonge.

Chicken and chicks
Gezellig met moeder Molly in het zonnetje

Vrijdagmiddag kwam ik thuis na mijn laatste werkdag voor mijn vakantie van een paar weken, toen buurvrouw P me toeriep:”Je kip is vermoord! En de kuikens kan ik niet vinden!”
WAT??
Wat was er gebeurd? Twee onbekende loslopende jachthonden hadden zich vergrepen aan die arme gehandicapte Molly, die geen schijn van kans had, omdat ze niet echt kan vliegen, noch (door haar korte pootjes en misvormde tenen) hard kan lopen. De kleintjes hadden zich dankzij het feit dat ik het gras al lange tijd niet had gemaaid, kunnen verstoppen en mankeerden niets, behalve de schok dat ze geen moeder meer hadden.
Ik vond de kop van Mollie met nog een stuk ruggegraat op het pad naast de schuur. Ik kon alleen maar vloeken.

Chicks hearing a crow
Kraai in zicht!

De eigenaar meldde zich niet en na ze een dag en een nacht in een lege stal te hebben gehouden, heeft JP ze de deur uit geschopt. De kleintjes hebben zich nu volledig op mij gestort en laten ze makkelijk pakken, sommige springen al op mijn hand om opgetild te worden. Ze slapen ‘s nachts met een kruik in het oude caviahok en blijven roepen om hun moeder, ook als ik de gordijnen al heb dichtgedaan.

Gelukkig hebben ze een niet al te best geheugen. Dat heet dan Natuur.

Warhoofd

Landscape at sunriseWe wandelen elke ochtend in een sprookje

Het is in dit seizoen zo mooi hier, dat ik tijdens de wandeling om 6:00 niet geloof dat ik al wakker ben, wat ik dan inderdaad vaak ook niet ben.

Ik liep een paar weken geleden zo ontzettend te suffen, dat ik, toen ik bijna weer thuis was en op mijn mobiel wilde kijken hoe laat het was, tot mijn schrik merkte dat hij verdwenen was. Uit mijn zak gevallen.

Ik had geen mens of tractor gezien of gehoord, was toevallig niet het bos ingegaan, maar op de weg gebleven, dus ik draaide me om en liep hetzelfde parcours in omgekeerde richting, zonder resultaat.

Here they are: girollesDeze zie ik altijd meteen, die andere ruik ik

Zelfs bellen met de telefoon van de oudste dochter leverde niets op: dat ding zweeg en hield zich gedeisd.
God, wat vond ik mezelf stom!
Er zat niets anders op het verlies te accepteren en een nieuwe te bestellen. (Via ebay een of ander goedkoop chinees model, waarvan de camera iets beter is dan dat verloren ding van de aldi en die de volgende dag al door de postbode werd overhandigd, terwijl ik bij buurman P aan het kleppen was. Ze weten me altijd wel te vinden, die factrices)

Dead chickSlachtoffer van stroomuitval

Ondertussen had ik een paar eieren in de broedmachine, die een week onder Patty (Patte-courte2) hadden gelegen, die ik kwijt was en die stiekem aan het broeden was, tot ze er plotseling mee ophield.
Dat verbaasde me helemaal niet, want in die vier jaar had ze nog nooit aanstalten gemaakt. Ze zat op veel teveel eieren, die overal om haar heen lagen. Prutswerk, Pat!
Ze gingen prima, ik zag met mijn zaklamp hoe ze zich ontwikkelden volgens het boekje en toen de dag daar was dat ze zouden uitkomen, viel de stroom uit.

Dat duurt hier over het algemeen niet langer dan een minuut, maar deze keer werd ik na een half uur stroomloos ongerust en besloot in godsnaam de hele couveuse in bed onder de dekens te zetten met een kruik om de temperatuur te handhaven.
Dat hielp niet echt. De ongeboren kuikens hadden al een gaatje in de schaal geprikt en rustten even uit voordat ze de draai gingen maken, al tikkend met hun eitandje.

Nu had ik toevallig ms Black die de zoveelste poging deed moeder te worden. Ze perst zich zo stevig op de eieren, dat ze ze bijna allemaal breekt, elke keer als ze wil broeden. Dat verbied ik haar dus. Ze had zolang een plastic ei van me gekregen en ik had gedacht de nieuwe kuikens na de geboorte aan haar te kunnen opdringen. Twee vliegen in een klap.

Jammer dat de EDF roet in het eten gooide, maar toch besloot ik het risico te nemen, ik schoof ze onder haar, altijd de juiste temperatuur en vochtigheid en die kleintjes zouden meteen hun moeder hebben. Hoefde ik de warme lamp er niet op te zetten. Wat natuurlijk sowieso niet kon zonder stroom, maar ja.

Toen ik na een uurtje ging kijken, had ze de eieren geplet en ze uit haar nest gegooid: twee dode volmaakte kuikenlijkjes, die verdomme eerst springlevend waren.
Dat doen we dus nooit meer. Volgens vriendin P moet ik dat beest een koppie kleiner maken. Goed idee, ik ben alleen bang dat ik haar niet door mijn keel krijg. Ze kan er tenslotte niets aan doen.

Lost and found phoneBeetje nat en beschimmeld, maar functioneert prima

Wat me vervolgens op 15 juni overkwam, was bijzonder wonderlijk.

Ik sukkelde weer eens met de honden langs het étang, waar Bess zich altijd hevig verzet, die wil daar altijd meteen rechtsomkeert maken, joost mag weten waarom, toen buurman JP op de trekker langsscheurde, met zijn moeder hangend aan de zijkant (dat gaat nog eens een keer mis) en ik onmiddellijk daarna door een geluidloze stem naar boven werd gestuurd, langs het kruis (La Croix) en die me naar een plek in de berm gidste, waar ik met mijn voet het hoge gras opzij moest duwen: daar lag mijn oude mobiel!

Ik zweer het jullie, als ik het zelf niet had meegemaakt, zou ik ook denken, yeah right, neem een dagje rust. De enige verklaring is dat ik hem onbewust heb horen of zien vallen of zoiets. Nog waarschijnlijker lijkt me: toeval.
Maar goed, ik heb hem weer, ik heb hem 33x keer gebeld met de dochters telefoon, kon ik zien. Ik heb hem alleen niet meer nodig.

The young onesDe eerste drie van het jaar

De moeders die wel hun eieren hebben uitgebroed, hebben er veel vroeger dan normaal de brui aan gegeven. Deze hierboven waren toch al 5 weken, maar ik had er nog een die ze met 4 weken heeft laten barsten. Voordeel is dat ze stukken tammer zijn zonder moeder: ze moeten wel, al het lekkers komt van mij.

En eindelijk, na ik weet niet hoeveel broedsels, is er een grijze kopie van onze favoriet (de middelste boven). Elke keer waren het of hanen, of gewoon bruine kippen die uit de eieren van Grijsje kropen.
Deze is wel heel erg goed geslaagd. Hopen dat de vos ons dit jaar overslaat.

Volgende keer dan eindelijk: hoe trek ik een bh uit zonder alle kleren eerst uit te moeten doen? Deze techniek wordt door bepaalde klantjes zeer gewaardeerd. We lachen ons altijd een kriek.

Lente

Wat we deze week hebben gedaan

Curious chicks
Kijk die schatjes eens, ze zijn al 6 weken

Nou jongens, meteen tijdens de vernissage werd het kapelletje verkocht, waardoor het glaasje sangria m?®t dit succes me naar het hoofd steeg en ik nog drukker dan anders door het dolle heen kwekte tegen iedereen die zo beleefd was even te luisteren.
De kapel verkoopt altijd, had buurman P al voorspeld en vriendin P bevestigde dat nog eens en herhaalde haar opvatting: en bloemen, landschapjes en dorpsgezichten.

Fijn, dat mijn zakelijke adviseurs op 10 meter afstand van me wonen. Ik ga naar ze luisteren.

Chickens in the garden
Ms Black in oktober vorig jaar

Verder is het mooie weer eindelijk daar, met als gevolg dat de zwarte Brahma-kip broeds is geworden. Ms Black is uitgegroeid tot een grote, zware en beetje (onbegrijpelijk genoeg) bange kip, die op eerste paasdag op twee plastic eieren is gaan zitten en er niet meer af wil.
Toen ik die ging vervangen door Brahma-eieren (van buuf P) kostte het me nog moeite ook, zo stevig drukte ze haar kippenlichaam tegen de bodem van de krat waarin ze lag.
De krat heb ik met kip en eieren in het oude caviahok gezet, dat dicht kan en waar de anderen niet bij kunnen om er bemoeizuchtig per se ook een ei te willen leggen.

La pr?©fecture in Gu?©ret

Meteen de dag nadat de papierwinkel die ik gedownload had, ingevuld en getekend uit Engeland terugkwam, stond ik (samen met Siebe) op de stoep van de Pr?©fecture in Gu?©ret, waar we na 10 minuten weer buiten stonden met een immatriculation provisoire voor de brave Berlingo.
Ik had me zo goed voorbereid, dat ik zelfs veel teveel papieren bij me had. Waar ze die rommel allemaal voor nodig hebben en waar ze die bewaren, joost mag het weten. Nu nog een paar nieuwe kentekenplaten en het autoleed is hopelijk de komende 5 jaar geleden.

Nu moet de deuche een kleine facelift hebben. En de ramen van het huis achter. En het dak van de badkamer. En de moestuin. En de heggen tussen tuin en weilanden. En de deur en het interieur van het kippenhok. En de salon.

Even misschien een haalbaarheid- en tijdschemaatje maken. Voor als Siebe hier weer is.

En zou die verkouden griep nu eindelijk over zijn? Nog niet helemaal. Buuf heeft weer een nieuwe verkoudheid en hield me op grote afstand uit angst me te besmetten.
Desondanks spit ze hardnekkig de volgende kilometer moestuin om en voorziet die van mest.

Hoe doet ze dat toch? Ik ben na 10 minuten kaput.

Modder

Modern and ancient slippers for wooden shoes
Twee jaar oude textielfabriekrommel (l) en bijna honderd jaar oude handgebreide huisvlijt (r)

Sinds gisteren regent het niet meer, zet u dat maar in de krant. Eergisteren leek de lente begonnen, tot een veel te lang durende hagelbui ons optimisme weer kletterend de bodem insloeg. Door die nimmer aflatende dagelijkse stroom water is het hier op het platteland een bende van jewelste.

Cattle in de mud 2015
Baggeren bij de hooidispenser, zelf verzonnen woord blijkt echt te bestaan

De koeien die het hele jaar buitenstaan, staan tot hun buik in de blubber, dat is niks nieuws, ik noemde vorig jaar al die van Tintin aka Laurent en hier thuis is het op kleinere schaal rond het kippenhok een pak van hetzelfde laken.
Ik schrijf buitenstaan, maar wil die woorden liever los schrijven. Lees dit maar eens.

Ik heb er met de paar originele vloerstenen van v????r de nieuwe vloer een pad van stapstenen gemaakt, waar ik bijna dagelijks vanaf glibber. Als het nou eens flink zou vriezen!
Die hoop is ook vervlogen na de enorme kraanvogeltrek (69.000 stuks) van gisteren.

Mud around the coop
Het vroor vanochtend wel aan de grond, hoera

En dan de op- of afrit naar de schuur, die door de laatste houtlevering door buurman JP zijn tractor zo verschrikkelijk naar de vaantjes is geholpen, dat ik er met de eend niet meer uitkom, zelfs niet in zijn achteruit.

Vooruit, er zijn ergere dingen. Het wordt morgen 19¬?C en strakblauw. Kuikens naar buiten.

Chicks and chicken outside
Filmstill met kip en kuikens buiten, klik maar

Maar wat hebben die breiwerkjes nu te maken met modder? Dat zit zo. Je kunt hier feitelijk niet zonder kaplaarzen naar buiten. Wil je daarna gezellig meuten bij de buurvrouw, moet je ??f buiten blijven staan en door het keukenraam communiceren, ??f je laarzen proberen uit te doen, want die kunnen echt niet binnen. Alleen zijn die laarzen niet uit te krijgen zonder om te vallen, vloeken of zonder dat je sokken onderin blijven zitten.

Daarom wissel ik van schoeisel en ga op mijn klompen, die lekker gemakkelijk zijn uit te doen, waartegen de buren weer luidkeels protesteren. Die vinden dat je je niet moet d?©chausseren want de vloer is te koud, dus heb ik ook nog van die klompsokken aan, chaussons, slofjes eigenlijk.

De hedendaagse chaussons mogen er dan ouderwets uitzien, ze slijten als moderne made-in-china-troep, hoewel de fabriek wel in Bangladesh zal staan, de arme zielen. En om de buren te laten zien wat voor een colorist ik wel niet ben, trek ik vrolijk gekleurde sokken onder de slofjes aan, die mooi contrasteren dankzij deze slijtgaten, die warempel al na 3x dragen of wassen ontstaan.

Antique knitting show

Nu was vriendin P bezig met de spullen van haar arme moeder en daartussen zaten een aantal door haar grootmoeder (van vriendin P) gebreide wollen slofjes. Die grootmoeder moet rond 1900 zijn geboren, als je ervan uitgaat dat de meeste vrouwen hier met 20 jaar hun eerste kind krijgen.
Ze heeft ze gebreid voor haar man en dat kan in 1920 zijn geweest of iets later. Elk paar is voorzien van een paar geborduurde kruissteekjes, zodat je de paren bij elkaar kunt houden.
En is er sprake van slijtage? Welneen, nul, niks, nada, na bijna honderd jaar! Kwaliteitje, mevrouwtje.

Vriendin P deed me er een paar cadeau, met wol en sokkenpennen en riep: Au boulot! Jammer genoeg hebben de motten van de wol gesnoept en heb ik op dit moment geen tijd, maar ‘s avonds bij een filmpje van iPlayer kan ik wel af en toe een half uurtje prutsen met 5 breipennen als tandenstokers zo fijn en wol zo dik als touw.

Uitdunnen

Chicken & chicks
Daar zal je ze hebben

Precies een week geleden werd het eerste zwarte kuiken geboren en twee dagen later kropen de andere twee uit het ei. Drie andere eieren bleken niet bevrucht. Alle kuikens hebben bevederde pootjes, wat wil zeggen dat onze nieuwe haan bezig is geweest tot groot verdriet van DSK, die hem met twee poten van een kip afschopt als hij hem betrapt.
Met 13 kippen kan hij natuurlijk wel aan de gang blijven. Ze beginnen zich eindelijk in twee clubjes te splitsen, hoewel de samenstelling elke dag anders is.

Chickens and rooster in the snow
Tactiek van alle hanen, meisjes verleiden met een lekker hapje

Moedertje wil steeds met de kinderen naar buiten en loopt vragend heen en weer in het hok, maar ik zeg nee, want het is een grote baggertroep, hoewel het niet eens zo koud is. We wachten nog even tot het iets droger is, als dat ooit gebeurt.
Bovendien is er een sperwer beziggeweest bij vriendin P en heeft 2 kippen vermoord. L’?¬©pervier, weer een woord geleerd.

Voordat die roofvogel me voor is, kan ik beter zelf het lot in eigen hand nemen: ik moet het toompje uitdunnen en waarschijnlijk ook DSK een kopje kleiner maken. Oh, wat erg! En wie dan nog meer, wie?
Ik kan ze niet allemaal houden en wie weet wat er nog op komst is? Het broedseizoen is nog niet eens begonnen, hoewel Grijsje daar anders over denkt.
Aanstaande zaterdag moet het maar gebeuren. Neem ik me voor, anders gebeurt er nooit iets. Coq au vin.

Ongeschikt voor boerin, dat is duidelijk. Trouwens, de Berlingo is nog steeds elders. Waar, dat weet alleen de garage. Maar welke garage? En wanneer? Alweer zo’n vraag waar niemand het antwoord op weet. Ja, eind januari. We zijn alweer een maand verder.

Margu?©rite, la Montb?©liarde
Mijn lievelingskoe Margu?©rite

In de tussentijd ben ik als een razende aan het produceren voor alle zomerexposities, waarvan de eerste opent met Pasen en gun ik me geen tijd voor iets anders, zoals stukjes schrijven of lollig zijn. Bovenstaande koe Margu?©rite (waarvan ik de foto als avatar gebruik voor Twitter en Facebook) is ook de lievelingskoe van de familie van de Dierenfluisteraar uit Grote Wei en met haar 16 jaar begint ze nu gebreken te vertonen. Die gaat ons verdrietig genoeg binnenkort ook verlaten.

Buurman P noemde meteen Fernandel toen hij de naam Margu?©rite hoorde en kijk wat een beetje googlen oplevert: