Ik werd vanochtend weggerukt van mijn ontbijt voor de paddenstoelenjacht met onze buurvrouw P. Dat leverde na een trage start uiteindelijk op de laatste geheime plek toch een grote stapel lekkers op. Ik ben zo dom geweest alleen maar naar de grond te staren in plaats van de locatie in mijn geheugen te prenten, sukkelige toerist die ik er ben. Ik volgde buurvrouw trouw als haar hond R. en was wel heel erg blij toen ik mijn eerste echte c?®pe vond. We klauterden over omgevallen bomen, kropen onder schrikdraad door en liepen tenslotte dwars over de velden weer terug naar huis. Zodra de koeien, die in de wei stonden waar de waterleiding was gerepareerd het vrouwtje zagen, begonnen ze meteen om aandacht te loeien. Waarom? Joost mag het weten.

Ik mocht de hele oogst houden en zocht op internet een methode om ze te drogen. De ouderwetse manier is ze in plakjes te snijden, ze aan een touwtje te rijgen en ze dan boven de cuisini?®re te hangen. Daar hebben we dus niks aan, want die brandt niet. Diezelfde plakjes paddenstoel kun je ook op een rooster leggen in een oven van 60¬?C. Volgens de instructies duurt dat minstens 6 uur, want het moet langzaam gaan, anders bak je ze. Je kunt ze trouwens aan datzelfde touwtje of op dat rooster ook in de hete zon leggen. Ook voorlopig niet mogelijk.

De rest van de paddenstoelen zijn (of is) in de boter gebakken en ingevroren. E?©n portie is in de pasta met room gestopt. We aten er een sperziebonen-Krimsla bij. Die Krim, dat zijn die donkere tomaten, waarvan ik de zaadjes alweer veilig gesteld heb, want tjonge, die is smakelijk, die moet volgend jaar weer.
Hard werken, dat jager-verzamelaarsbestaan. We gaan maar weer vroeg naar bed, want we zijn kapot.

Misschien hebben we dan tijd voor een verslag van het feest van maandag, hoe het Bess verging en hoe de eend toch nog uit het dal van Les Th?©rondels wist te komen.