Garagepad

Was ik zaterdag toch bijna in modder blijven steken! Het ging maar net goed, zie bovenstaande foto, onbegaanbare op- en afritten dankzij 24 uur non-stop hoosbuien. Het alternatief zou de fiets geweest zijn, in de stromende regen naar de vernissage en dan druipend een beetje gezellig gaan staan doen. Dat is me gelukkig bespaard gebleven.
Ik werd net als vorig jaar hartelijk door de huidige burgemeester begroet, nadat ik bij aankomst de vorige, die met grote stappen aan het achteruitgaan is (pun intended), de stoep op had geholpen, waarna ik de burgemeester van weer d?†?†rvoor, die ik tutoyeer en hij mij, een paar klinkende bises op zijn rode wangen gaf. Ja, ik zit goed in de notabelen, jelui hoort het.
De laatste, Raymond, daar heb ik wel eens met buurman F. een biertje bij gedronken en die verweet me nu, dat ik dezer dagen niet bij hem had aangeklopt, want ik was er minstens 3 of 4 keer gespot. Ik loop ongeveer 5x per week door dat gehucht als Bleu en ik onze baggertocht doen, dus dat viel me nog mee. Zijn huisje staat rond borreltijd bol van de gezelligheid, met bekende dorstigen en die spreken allemaal patois met een accent als een oordeel, zeker als ze iets op hebben, ook wel lollig voor een keer, als ik in de stemming ben.

We luisteren naar de d?©put?©, met de oud-burgemeester en vriend Raymond

Na de burgemeester, en organisator en wethouder kunstzaken Jeanette, was het woord aan de d?¬©put?¬©. Ondertussen was de Andr?¬© Rieuliefhebber, die ik al lang niet had gezien en die het gelukkig nog deed, er doorheen aan het kletsen door hard in mijn oor te fluisteren: “Ik zoek mijn vrouw, heb je mijn vrouw gezien? Waar is ze?”.
Ik zag haar vooraan in de menigte, wees haar aan en fluisterde terug dat hij stil moest zijn. Ha, waarom? Hij hield niet van politici en een afwerende elleboog in de richting van de spreker, die het warempel had over de opening van het culturele seizoen. Je kunt natuurlijk ook overdrijven, meneer de d?©put?©, wat hij ook deed, want toen hij aankondigde dat hij kort zou houden, bleef hij nog minstens 5 minuten van die intens saaie afrondende Franse zinnen aan elkaar rijgen. H?®, h?®, eindelijk mochten we aan de drank, ik niet natuurlijk, want ik was met de auto.

Kippen kijken

Ik raakte met werkelijk weer iedereen in gesprek, vooral met mijn vrienden van de bibliotheek en een ander echtpaar dat ik altijd zie bij culturele gelegenheden als deze. Ik ken ze al jaren, realiseerde ik me, maar ik had geen idee hoe ze heetten. Dat komt omdat de vrouw en ik evenveel kletsen en zoveel te bespreken hebben, dat de namen er kennelijk niet toedoen. De gesprekken gingen over, ja, jullie raden het al, kippen. Iedereen die ik sprak bleek een soft spot voor kippen te hebben en ze bleven maar kijken naar die schilderijtjes. Kopen, ho maar.
De ene haan was die van de dierenfluisteraar van Grote Wei, vertelde ik, terwijl ik wees naar zijn zoon een eindje verderop, die een kapperszaak in Dun had en nu zich helemaal op het schrijven had gestort. Die had de haan onmiddellijk herkend, niet omdat hij die haan nu zo goed kende, maar omdat hij de kaart bij zijn ouders had gezien.
– In Les Verrines, vertelde de man van het echtpaar, daar had ik lang geleden een neef, ja, heel lang geleden, hoor, en, zijn vrouw onderbrak hem:
РZe komt uit Puy L?©ger!
Nou ja, bijna hetzelfde. Die neef, die was 101 geworden. Nu onderbrak ik hem, want ik wist over wie dat ging: dat was de grootvader van onze lieve buurvrouw Simone, de overleden vrouw van buurman P. Die grootvader was een van de beroemde Ma??üons de la Creuse geweest, maar had zich ontwikkeld tot een belangrijk man, die projectleider of general manager zoals dat tegenwoordig heet, was geweest van de bouw van de Op?¬©ra in Parijs, bij welke feestelijke opening hij aan had mogen zitten aan het diner, waarbij de toenmalige tsaar van Rusland, Nicolaas II ook aanwezig was geweest. Simone had alles in haar schriftje genoteerd en meldde in dezelfde tekst, dat hij ook de begrafenis van Emile Zola had bijgewoond. Dan komt de geschiedenis wel heel dichtbij.

Ingang dorp

En zo keuvelden we gezellig door, namen nog een aantal data door, welke brocantes we allemaal zouden doen en ik kreeg tips over andere expositiemogelijkheden, waar ik deze week flink achteraan ga. Maar hoe mijn culturele vrienden nu heten? Buurman P. had ook geen idee, toen ik ze omschreef.

Zondag kwam ik op de wandeling de zoon van de dierenfluisteraar tegen op het erf van zijn ouders, en hij had in ieder geval zaterdag op de expositie 1 boek verkocht, waarmee ik hem feliciteerde. We kletsen over de teloorgang van het beeldschone landschap, het verdwijnen van de heggen, het omhakken van de bomen in de weilanden, het spuiten van landbouwgif en de kunstmest die de paddenstoelen om zeep helpt.
Hij wist desgevraagd ook niet wie ik nu met dat echtpaar bedoelde en toen ik het verband met de grootvader van Simone noemde, zei hij:
– Maar dat is de vader van mijn grootmoeder!
Aha. Die grootmoeder, de moeder van Jean, de dierenfluisteraar dus, die was 104 geworden en Jean zelf ziet er op zijn 85e nog patent uit. Voortreffelijke genen. En nu begrijp ik ook eindelijk de familieband met Simone.