Tag Archives: wandeling

Illegale leggers

Chicken nesting box
Creatief met kurk aka huisvlijt met oud hout

Wanneer ik ooit nog tijd vind een stukje te typen, weet ik niet, nu dan maar, om 05:15, waarom niet? De zon is nog niet op, die me deze week direct na opkomst naar buiten lokt, met de honden de paden in en de lanen op.

Na 400 meter checken we de kikkerdril in een doodlopend zijarmpje van een beek en stampen de helling op, begroeten de bospaarden op het hoogste punt en huppelen vrolijk naar beneden, waarbij de blauwe puber Bleu tekenen begint te vertonen van postpuberaal gedrag, als ik hem loslaat.

Border thinks he is a hunting dog
Hert ruiken = Aanlijnen: ik heb geen zin om 10 minuten te wachten tot hij eens terugkomt

Hij wandelt rustig naast me, komt als ik hem roep, gaat tegen me aan zitten en kijkt omhoog, warempel, een echte bordercollie. Dat is natuurlijk onmiddellijk voorbij als er een hert oversteekt of als we Gipsy, Star of Rafale tegenkomen, zoals al die zogenaamde vriendinnen van hem heten. Die we nog niet zijn tegengekomen, dus het lijkt heel wat.

Illegal chicken nest
Welja, achter oud stuk zinken dakgoot, goed idee

Ondertussen ondermijnen de kippen mijn gezag weer wel met hun geleg. Eiergeleg bedoel ik. Ze doen maar wat.

Kortpoot begon als eerste met buiten de deur leggen, in een hazelaar, onder een stuk gaas, tegen het schuurtje, elke dag Pasen hier, hoor, ik heb me een paar weken suf gezocht.
Zei ik in een hazelaar? Ja. De Kip Die Dacht Dat Ze Een Merel Was.
Toen ik haar ei ruilde voor een nepper in de hoop dat ze bij dezelfde plek zou blijven en ik laat in de middag even ging kijken om te zien of iemand er nog wat had bijgelegd, bleek dat plastic ei te zijn verdwenen. H?®?

Het moet niet gekker worden. Dat ei heb ik nooit meer teruggevonden, gejat door een kraai of zoiets, want die trapt daar net zo goed in als de kippen. Ik heb ze in Amsterdam regelmatig fanatiek zien hameren op een begeerlijk stuk plastic.

Chicken nesting box
Lokeieren helpen niet

Mij best, dacht ik, weet je wat ik maak een leghok, oud hout genoeg en na een middagje hamertje tik bleek ik bovenstaand luxe duo-leghok te hebben gefabriekt. Het is niet eens gammel.
Maar stinken ze erin? Welnee, ik word keihard gedist.

Chickens nesting box

Tenslotte ben ik uitgeweken naar de konijnenhokken en heb daar het v/h reishok van Bess in gezet gevuld met stro, een ouwe plank als trapje en een beetje voer.

En trappen ze daar wel in? Jazeker, sinds gisteren zijn ze er gaan leggen en ik vond meteen 5 eieren plus het ei van Zwartje, de enige die stug op de oorspronkelijk plek in het kippenhok is blijven leggen. Die is of een beetje dom, of die heeft een onafhankelijke geest. 6 eieren met 5 kippen, wie legt me dat uit.

Rooster and chicken
Checking the new premises

Nu maar hopen dat er weer eentje broeds wordt. Daar zijn die konijnenhokken ook wel handig voor.

Een bak roest

Horses of Le Cheval Rouge, Le Mas Saint Jean, France
De paarden van de manege tegenover de kapel van Le Mas Saint Jean

Gisteren veranderde ik halverwege de late middagwandeling met Bleu van gedachten en besloot de berg helemaal op te lopen naar het gehucht Le Mas Saint Jean en dan de route door het bos, die natuurlijk de kortste is, omdat daar de bochten ontbreken. Het was mooi weer, hier en daar lag nog een beetje sneeuw en we haastten ons niet.

Die sneeuw was de zondag daarvoor in grote hoeveelheden gevallen, waardoor de wegen onbegaanbaar waren, behalve de uitgaande wegen van ons dorp, zoals altijd geveegd door buurman JP, die zijn koeien makkelijk wil kunnen bereiken.
Die zondag zag ik bij elkaar 8 herten (reetjes) in verschillende groepjes, die in hun wintervachtjes decoratief door het witte landschap huppelden. De afstand was te groot om door Bleu gezien te worden, die zich toen maar behielp met twee paarden, die niet eens van hem schrokken toen hij in hun wei opdook en hem met zachte hand weer naar buiten dreven.
De puber meldt zich na zo’n actie heel erg onderdanig bij mij, want kennelijk heeft hij verdomd goed door, dat hij niet heeft geluisterd. Of kunnen honden zich niet schuldig voelen en doe ik weer aan humanizing?

The chapel in Le Mas Saint Jean, France
De kapel staat altijd hetzelfde op de foto

Gisteren liet ik hem maar niet los in het bos, omdat ik geen zin had te wachten tot hij zich na zijn jacht weer kruiperig zou melden. We wandelden over modderpaden tot we de weg bij de kapel bereikten, maakten een paar foto’s en liepen met een omtrekkende beweging weer richting huis. Met we bedoel ik ik.

France, view from Le Mas St Jean
Ons huis is dankzij kale bomen goed zichtbaar

Direct na bovenstaande foto passeerden we het laatste huis met een man en een ongehoorzame Ierse Setter, aanleiding om een praatje te maken over onze gemeenschappelijke problemen. De honden vonden elkaar leuk en besnuffelden elkaar kwispelend door het hekwerk.
Tien meter verder tegenover het huis staat al jaren een Dyane, overgeleverd aan de elementen en omdat ik nu eindelijk contact had – normaal zie je daar geen hond – vroeg ik de man naar de eigenaar. Dat was hij natuurlijk. Aha!
Deze gezellige, naar alcohol geurende meneer had alle kenmerken van een echte Schijf (net als de oud-burgemeester van onze commune uit het iets lager gelegen dorp), overal spullen, die misschien nog tot iets zouden leiden of dienen en naast de auto stonden een cuisini?®re, kasten, wielen, karren en veel roestige zaken waarvan de herkomst niet te herleiden was.

France, lonely Dyane
De roestige Dyane

We gingen de auto samen van dichtbij bekijken. De sleutel zat nog in het contact, een braamstruik had zich op de achterbank gevestigd en het dak bestond alleen nog uit draden omdat de stof was wegge?´rodeerd. Ik mocht hem van hem kopen, zei hij, voor 150 eurootjes, voor onderdelen dan, h?®? Ik zou er eens over nadenken, maar nog interessanter was een omgebouwde eend, met het chassis van de eerste 2cv, die als werkkar had gefunctioneerd, een soort quad avant la lettre als het ware. We kletsen ondertussen gezellig voort, over ons dorp, het leven in de Creuse, de winter, en toen bleek ook dat het huis van onze Engelse buurman van zijn zus was geweest, als ik het tenminste allemaal goed heb begrepen.

France, the old railway fly-over
De toestand van de weg vorige week

Ik ga eens navraag doen bij de 2cv-deskundigen. Als het chassis van die Dyane nou nog in orde is, is die misschien nog de moeite waard. On verra. Eerst maar hier zien te overleven, want het dagelijkse leven kost me daar veel energie en tijd! Dieren verzorgen, kachels aanmaken en aan de praat houden, sneeuwschuiven en boodschappen doen. De boodschappen van vandaag gaan niet door, want er is weer een flink pak gevallen en daar waag ik mijn lieve autootje niet aan.

(Ik bedoel, ik heb helemaal geen tijd of geld om een oude bak op te knappen.)

Tout va bien

Op bovenstaand filmpje kunnen jullie zien wat ik elke ochtend doe: de Jan Schaeferbrug overlopen en kijken naar de cruiseschepen. Bleu let eindelijk veel minder op de voorbijjakkerende auto’s, maar te vertrouwen is hij nog niet, hij moet ze af en toe dwangmatig nakijken vanwege schaapherderneigingen, die hij deze week in het echt mag laten zien als hij op snuffelstage gaat.

Iets anders: de geopereerde is sneller dan verwacht uit het ziekenhuis ontslagen en wint elke dag aan kracht, zelfs zo dat hij zich soms een beetje vergaloppeert. Straks gaan we het strand proberen, de v/h patient mag de krant lezen op het terras en ik laat Bleu een fiks eind lopen en springen.

Morgen misschien nog een beetje gemopper over het VUmc en andere ervaringen.

Steengroeve

Map
Steengroeve is dat wolkje, onderaan rechts van het midden naast de S

РWaar is toch die steengroeve in het Bois van Chabannes, vroeg ik zondag aan buurman P. , toen ik met leesbril en kaart bij hem langskwam. Ha, dat wist hij wel, maar wist ik dat die carri?®re van buurman F. was? Die heeft in de hele omgeving allerlei kleine lapjes grond, ge?´rfd van zijn grootmoeder. Nee, dat wist ik niet.
– Kijk, de omlijsting van de haard komt er vandaan. Mooie donkere stenen.

We keken op de kaart, P. wees de plek aan (dat wolkvormpje midden rechtsonder) en liet me de kortste weg door het bos zien. De vraag was alleen of de toegangsweg nog wel begaanbaar zou zijn. Dat was inderdaad niet het geval, toen we daar met de hondjes doorheen probeerden te komen. We bleken trouwens helemaal niet op een weg te zitten, maar willekeurig door een stuk bos dat een beetje op een pad leek, in de juiste richting te hebben gelopen.

Stone quarry

Plotseling stonden we in een amfitheater van rotsen, die bijna niet te zien waren door de woeste begroeiing en ook de toegangsweg was eindelijk herkenbaar. Bij de ingang van de groeve stond deze gemaltraiteerde auto, die me toch rillingen bezorgde door de associatie met Oradour. Het huisje waar de dynamiet in werd bewaard, konden we niet vinden.

Old car in the woods
Fotograaf S. met honden in de griezelbosjes

Buurman moest lachen, toen ik hem de foto liet zien, en dacht dat er uit baldadigheid en verveling op was geschoten. Ik was vergeten dat iedereen hier gewoon een fusil in huis heeft.

We liepen met een een omtrekkende beweging terug en ik ging eens in het boekje La Creuse ?† pied bladeren om te zien wat er hier nog meer te wandelen was. Morgen een 2 uurs-wandeling langs de rivier bij La Celle Dunoise, want het dreigt mooi weer te worden.
Ik heb dat boekje al sinds juni 2005 in huis, nog nooit iets mee gedaan. Het zou eens tijd worden.

French garden
Bij het ochtendkrieken kijken of er en tomaat voor de lunch rijp is

(Ik vergeet helemaal te vertellen dat die stenen lang geleden het bouwmateriaal vormden voor de huizen hier. Alle huizen in ons dorp zijn en pierre, zoals dat heet, dat wil zeggen, ze bestaan uit gestapelde stenen. Ons huis heeft misschien rond 1900 een modern uiterlijk gekregen door de witte laag aan de voorkant en de rode sierbakstenen rond de ramen.)

Das

Badger, killed
Klik op de foto voor meer, waarschuwing: kan schokkende beelden bevatten!

Gisteren zagen we toevalligerwijs precies op de plek waar we ooit dit drama troffen, bovenstaande das, nog niet lang dood en al bezocht door de aaseters.
De honden spotten hem het eerst. Vanochtend ging ik even terug voor een kiekje, omdat ik gisteren mijn camera niet mee had: we zouden maar een klein wandelingetje maken.

Straks maken we dezelfde wandeling weer. Op de enorme wei, waar normaal de levensgevaarlijke Limousinkoeien staan, liggen de rollen hooi. We lieten Bess daar gisteren los en die werd hysterisch van de ruimte, rennen, hollen, buitelen en Kwint in z’n poten happen. Kwint vond er niks an. Die bleef stom aan de rand staan, zodat ik hem alsnog moest halen, toen we al helemaal beneden waren.
Het weggetje naast ons huis loopt feitelijk door, langs die wei tot beneden aan de departementale weg. Het is in onbruik geraakt en dichtgegroeid. Daar gaan buurman F. en ik nu iets aan doen. Volgende week, als de temperatuur weer onder de 20¬?C is.

het weer