De antieke zaagbok uit het jaar 0 heeft een nieuwe functie

In het kader van zelfvoorzienend leven vanwege zicht op de bodem van de schatkist, financi?´le crisis, regeerakkoord en een jarenlange wens, was ik links en rechts over het houden van kippen begonnen, in de hoop op een tip. Bij de boerderij van de Dierenfluisteraar in het gehucht Grote Wei struikel je over de kippen, hanen en kuikens. En over de eenden, katten, honden, geiten, ganzen.
Veel dieren vind ik natuurlijk altijd gezellig, en toen ik er voor de zoveelste keer met Bleu langsliep en Jean (85) net met zijn meute teven terugkwam van de koeien, greep ik mijn kans en liet me door hem uitnodigen voor een kopje koffie met kip. Tussen al het gekrioel liep een pup van een maand of twee, een mooi black&tankleurig hondje met hangende oren. Ja, die was van een beagle en die, Jean wees een van zijn teefjes aan. Aha, de beagle uit La Brug?®re, die ik verdacht vaak onderweg tegenkom tussen beide gehuchten. Ze hadden geadverteerd op Radio Bleu Creuse, vertelde de vrouw van Jean, om dat diertje aan de man te brengen, maar die hadden het over tatoeages en inentingen.

Ik versta ze door het stevige accent niet altijd, dus ik begreep niet of Radio Bleu die informatie wilde, of het alleen wilden omroepen als het diertje was inge?´nt of dat er iemand had gereageerd die dat wilde weten. Of ik het niet wilde. Neen, zeg, met die gezellige Bess zeker, wier reputatie bij de bewoners van Grote Wei stevig is gevestigd sinds het auto-incident en die daarom nooit meer mee mag als ik die route neem. Bleu was ondertussen erg te spreken over al die vrouwen.

De omheiningen van de weilanden van de familie P. zijn niet altijd in orde (“op orde”)

We kletsten, over de bakker, het weer, de APK, en de kleindochter vroeg naar Saar in Londen, tot ik het tijd vond om weer eens verder te gaan. Onder in de muurkast bij de uitgang van de keuken klonk het gekef van nog eens een ander hondje. Toen we onze berg opliepen, kwamen we op de weg bovenstaande dames van de kudde van Grote Wei tegen, die helemaal niet van plan waren terug te lopen, maar al bermgrazend voor ons uit bleven lopen. Bleu had wel zin om die eens lekker op te jagen, wat natuurlijk weer niet mocht, tot die sukkels in hun angst besloten zich bij de Limousines van JP te voegen en zo dwars door schrikdraad en landerijen weer naar beneden te hollen, luidkeels om hun moeder roepend. Verrek, was ik helemaal vergeten naar die kippen te vragen!

Uitzicht vanuit het oude station richting kerkhof en de tweetaktkoning

Dat vergat ik gelukkig niet na de oldtimervergadering (waarover later meer) die vorige week plaatsgreep op de bovenste verdieping van het oude station van Dun. De v/h voorzitter had tien overtollige jonge legkippen, die volgende week de pan in zouden gaan, of althans, eerst de diepvries en dan de pot in. Drie ervan werden gisteren levend en wel afgeleverd in een met landbouwtouw dichtgebonden kartonnen doos, die pardoes in ons kippenhok ondersteboven werd gehouden. Deze kippenren (poulailler) was bij de koop van het huis inbegrepen en kwam pas te voorschijn, toen we in het eerste jaar de bramen en andere troep hadden verwijderd. Ik moest nog wel even de rotte deur repareren en ga volgende week een parc ?† poule rondom dit verblijf in elkaar zetten. Grootste probleem is de paaltjes de grond in te drijven, hoewel buurman P. zei dat dat daar geen problemen op zou leveren. Direct rondom ons huis tref je massieve rots, waar het ook op is gebouwd en een endje verderop z.g. tuf, dat verzin ik niet, dat vertelt buurman me allemaal. Oude vulkanen.

En kijk, vanochtend vond ik de eerste: