Notenmolen

De vader van de buurvrouw, die gisteren al ter sprake kwam, heeft de hele zomer aan het huis van zijn jongste dochter gebouwd. De oudste heeft al een schitterende villa tot haar beschikking, de jongste kan binnenkort de oude walnotenmolen betrekken. Toen we hier twee jaar geleden voor het eerst kwamen, stond dat huis er zo bij:

Voor de renovatie

Tien minuten geleden vertrok meneer Bruneau, die langs was gekomen om de rekening te overhandigen en te vertellen wat hij allemaal gedaan had. Hij had zeven (7) vrachtwagens met puin, rots en oud beton afgevoerd. Op aanraden van zijn ouwe maat meneer F. had hij het in de struikjes een eindje verderop gedumpt.
“Het huis staat op een rots!”, zei hij voor zoveelste keer. Ze hadden veel lol gehad met het weghakken (bien amusés).

Extreme make-over

Achter de donkere rand zit weer een of ander drainagesysteem, want het water komt gewoon door de muur naar binnen. Buiten ligt de grond minstens een meter hoger dan binnen. En omdat dat een communaal pad is, kunnen we dat niet zomaar verlagen.

De hondjes houden van lege kamers

Die meneer Bruneau is een lot uit de loterij gebleken. Nadat hij alle details had besproken, ging het over de tuin. Daar was hij best over te spreken, vooral ook door de paddestoelen die hij daar had gevonden. Nu had ik wel paddestoelen gezien, maar of ze eetbaar waren, dat had ik willen vragen aan buurman meneer B, botanisch specialist. Volgens onze betonspecialist kon je ze allemaal eten. Dat durven wij, bange Hollanders nog niet.

Herfstoogst

Zie je nu wel, het gaat altijd, maar dan ook altijd uiteindelijk over eten bij onze Franse vrienden. En dat is nu juist weer zo aantrekkelijk. Waar moet je het anders over hebben? Gisteren heb ik walnoten geraapt, een worteltje zo uit de aarde gegeten en een courgette van een halve meter geoogst.

De oude potager van buren bleek nu bij het weiland getrokken te zijn.

Oude potager

Die grond was “infernal” volgens de vader van de boer, die gisteren de werkzaamheden van meneer Bruneau kwam bekijken en nog bleef plakken voor een borreltje. Vervolgens ging het weer over paddestoelen, jawel.

De schuur met een geknipte haag

Om deze schuur is het allemaal te doen. Donderdagavond kwamen we na een uiterst ontspannen rit aan in ons dorp. De lucht was blauw, het rook heerlijk en de temperatuur was aangenaam. Kwintie verdween onmiddelllijk en kwam alleen af en toe langsscheuren, op weg naar de volgende koe, kip of hond. Arme Bess, die alleen maar wil knokken en/of weglopen, zat aan een lange lijn in de voortuin en moest dat allemaal razend van frustratie aanzien. Sorry, Bess, moet je maar beter luisteren.

Diezelfde voortuin zag eruit alsof er een bende bouwvakkers in tekeer was gegaan, maar dat ze het daarna geprobeerd hadden netjes op te ruimen. Ons aanrechtje lag gebroken in het gras. Tant pis dan maar weer, want toen we deur open deden, zwegen we even stil. Meneer Bruneau had zich echt geweldig uitgesloofd.

Meer lifestyle

De telefoon lag wel weer uit, niet alleen bij ons, maar in de hele commune. We zitten in Frankrijk, dat was ik even vergeten.

Vandaag gingen we met mevrouw A. naar de notaris. We zaten een uur te wachten tot we aan de beurt waren, en we stonden na 5 minuten weer op straat. De meester komt morgen persoonlijk naar onze schuur kijken om te bepalen hoeveel en wat en aansluitend gaan we met zijn allen naar mevrouw A. om dan eindelijk tot een prijs te komen. Ik kon hem nog gauw even het fotootje van zijn zoon overhandigen, wat ik om stroopachtige redenen had meegenomen. Hij was stomverbaasd.

We hebben nog een paar boodschappen met haar gedaan en kwamen in de Intermarche gezellig Sjoerd Soeters tegen, die immers naast de vader van Murielle van het grote huis woont, als je het nog kunt volgen.

Mevrouw A. gaf me de sleutel van de schuur opdat de notaris hem morgen ook van binnen kan bekijken en zei: la cl?© du paradis! en moest vervolgens erg lachen om haar eigen grapje. Haha, zei de stokdove meneer A., die dat kennelijk plotseling allemaal wel verstond: met die krankjoreme hoeveelheden stro!
Voor de cavia’s! gilde ik weer daaroverheen en het werd een dolle boel. Of zou dat door de pastis zijn gekomen?