En er was weer zon

Na een aarzelend begin besloot het weer vandaag tot blauwe lucht met hier en daar een aantrekkelijk wit wolkje.
Gisteren overhandigde Siebe zijn Boek met Franse vertaling aan onze directe buren, Paul en Simone, die werkelijk diep onder de indruk waren en heel alert en geïnteresseerd de juiste vragen stelden, waaruit bleek dat ze precies begrepen waar het over ging. Als je met hun ogen naar Siebes foto’s kijkt, zie je pas echt hoe plat, nat en geconstrueerd Nederland is en vooral hoe verschillend onze landen zijn.

Bij hun borreltje krijgen we altijd zoete dingetjes te eten, koekjes, zoete krakelingen, terwijl Jean Pierre en Sylvie stukjes worst, mooi gesneden wortel met een vinaigrette en olijven serveren. Wij doen altijd chips, pistache, stukje brood met kaas of paté, stukje quiche etc.
Waarom ga ik ervan uit dat iedereen in dit dorp dezelfde gewoontes heeft? Omdat ik barst van de vooroordelen. De mensen uit de Creuse. De mensen uit Pays d’Oc. De Fransen. De plattelanders, allemaal categorieën waar je helemaal niks aan hebt.

Blijven opletten!

De moeder en grootmoeder van Jean Pierre waren al twee dagen geleden koekjes aan het bakken, zoals gezegd, wij (Saar) hebben de eerste serie af en hebben net een andere soort in de oven gezet. Het blijft een kwestie van erbij blijven wegens verregaand brandalarm (zie gisteren). Daarom zit ik nu naast de oven met de laptop op schoot, zoals het hoort. Moderne moeder en lekker warm bovendien. Desondanks kan het zo gebeurd zijn en om rampen te voorkomen heb ik de softwarematige eierwekker (Le minuteur zie:phq-home.com) aan, die een huiselijk getik laat horen. Alleen voor de Mac, geloof ik.

Appellation Frank Control?©e

Terwijl we daarmee in de weer waren, kwam Jean Pierre aanlopen met een emmer vuil sop. Ik vergat zijn bisous in mijn nieuwsgierigheid naar de werkelijke inhoud van de emmer.
Appelsap, net geperst!
– Appellation Puy Léger Controlé? vroeg ik.
РAppellation Franck Control?¬©e! zei Jean Pierre
Franck, de broer van Sylvie, die een beetje cinglé is en immers van de lekkere dingen is, had weer een tankje meegegeven. We hebben geproefd, alles in lege waterflessen gegoten (geen dop wegens explosiegevaar) en we kregen de waarschuwing niet teveel achter elkaar te drinken wegens heftige buikkrampen. Het leven op het Franse platteland is wel erg risicovol.

Lava met modder

Ik was gisteren zo warhoofdig bezig dat ik me afvroeg of er geen sprake was van dementia praecox, of misschien niet eens praecox, maar gewoon, verwachtelijk gezien mijn leeftijd.
In ieder geval (anyway) zette ik de kleffe chococakemassa zonder nadenken in een bloedhete oven, na eerst zorgvuldig Nigella der recept gevolgd te hebben, om vervolgens verrast te worden door bovenstaand product.
Ik moest even geweldig godslasteren en was meteen – straft onmiddellijk – mijn cuisinièrepookje kwijt, waarmee ik altijd de klep open. Nondechiendemiljardendenomdunchien! Waar lei ik dat nu weer neer?
Saar vond het vrijwel meteen in het tafellaatje. Waarom doe ik dat? Joost mag het weten.

Om mezelf te troosten ben ik laat in de middag maar met de 2cv naar mevrouw A. van de schuur gereden, die in het halfduister met haar man in de keuken de wijkverpleegster zat af te wachten. Stralende gezichten, en we omhelsden elkaar stevig. Het misbaksel verdween naar de achtergrond en we namen er een. Meneer liet het pilletje van de zuster tussen zijn benen op de zitting van de rolstoel vallen en toen ik hem even hielp met zoeken, vond ik behalve het pilletje ook zijn bovengebit. Zou hij daar nu al maanden op zitten? Neen, dat kan niet.

Onze berg is weg

Op de terugweg was het al donker. Elke keer als ik die route in de duisternis rijd, moet ik denken aan de eerste keer dat we in ons huis gingen slapen, in een ijskoude februarinacht in 2005. Voordat we het dorp hadden gevonden, reden we wanhopige rondjes in die inktzwarte nacht. Geen borden, geen lantaarns, geen volle maan, geen verwarming. Met zijn zessen onder één…electrieke deken, die er ook niet was. Het was zo koud dat de meisjes met hun jassen aan in hun bed stapten.

Vandaag reden Saar en ik na een boodschapje bij de intermarché via de toeristische route bijna dezelfde weg als toen. Het geboortedorp van mevrouw A. was in een schilderachtige mist gehuld.

De lieve buurhonden

Ik maakte met Kwint een kleine dorpswandeling en belandde bij de buurhonden, die enorme vrolijkerds zijn, zoals bekend. De konijnenhokken staan naast hun verblijf. Kwintie, zo merkte ik, bleek een heel ander programma te volgen.

Bedelkip

Paulette, de moeder van Jean Pierre, voert de konijnen (die er zijn voor consumptie) elke dag om een uur of vier brood. Dat weet Kwint. Hij meldt zich daar, gaat netjes zitten en krijgt bij elk konijn een stukje brood. Daar wist ik helemaal niks van!

In de poetskist zitten brokjes

Florence van het Centre Equestre zou bellen als ze weer een tochtje zouden maken. Belt ze om 08:30 op, terwijl we nog bewusteloos in bed liggen.
Of Yeva om 10:00 uur wilde rijden.
– Ik bel je toch niet wakker?
– Neen, hoor, loog Siebe monter.
Vervolgens was het zaak zo snel mogelijk wakker te worden, houtkachel aan de praat te krijgen, kopje thee, bakje yoghurt en wegwezen. En even wassen en aankleden. En Bess uitlaten, Kwint laat zichzelf uit. Dat kunnen we niet zo goed in een half uur.
Maar omdat R?©mi en Florence totaal niet van de vlotte en de punctuele zijn, hoefden we ons niet in achterlijke bochten te wringen om op tijd te komen. Doucement et tranquille.

Yeva mocht kiezen op welk paard ze wilde.
– Waarom mag Yeva kiezen? vroeg het andere (Franse) meisje verontwaardigd.
– Parce que!
Yeva koos Quiz, een van de twee Fjordenbroertjes.

We (Siebe&Elz) reden daarna naar La Sout, waar altijd op zaterdag de geitenkaaskraam van Geitenmie staat, die we donderdag gemist hadden vanwege C.T.stress.
Op het plein van de kerk stonden een paar armzalige kraampjes in de koude wind te kleumen, maar geen Geitemie! Bleek ze met Kerstmis al haar kaas te hebben verkocht, vertelde kruidenvrouwtje! Nou moe, wat een teleurstelling.
Ik kocht om het biogroentemannetje financieel te steunen maar een paar kilo van zijn appeltjes. Hij is de enige die in de zomer nog wel eens basilicum heeft. Vandaag had hij een paar aardappelen, appels dus, een beetje ui en prei. Niet veel, maar wel van een superbiologische topkwaliteit.

Huisje in de chocoverf gezet

Toen we terugkamen, had Saar haar koekhuis in de bruine verf gezet.