Monthly Archives: January 2011

Amsterdam, mopper

Beursplein

Beurs, BeurspleinBeurs van Berlage

Wat een van de mooiere en intiemere pleintjes van Amsterdam zou kunnen zijn, ik heb het over het Beursplein, is een genante vertoning. Het verbaast natuurlijk geen mens, want de route erlangs en naar de Munt en de Vijzelgracht, over het Damrak en het Rokin vanuit het Centraal Station, is dat ook. Een genante vertoning. Het begint al bij het station, dat het uitzicht op een van de meest interessante features van een stad wegneemt, de rivier. Een stad zonder rivier is de moeite niet waard en Amsterdam heeft er alles aan gedaan om van die rivier af te komen.
Over de frietkraamroute die Damrak heet, wil ik het al helemaal niet hebben, hoeveel gemiste kansen liggen daar niet? Negeer de shit en kijk maar eens naar de gevels, wat een aantrekkelijke straat zou dat kunnen zijn.
(Bram Vermeulen, die van Neerlands Hoop, vertelde ons dat zijn moeder, toen hij 18 was, een kamer gezocht en gevonden had op nummer 10, een reden dat ik altijd naar dat pand kijk, de enkele keer dat ik er langs fiets.)

Op drukke dagen zoals zaterdag- of zondagmiddag is het onmogelijk je fiets te parkeren in de buurt van de Bijenkorf of de C&A. Het lijkt wel of iedereen gewoon zijn fiets uit zijn handen laat vallen, zo liggen die dingen kriskras door elkaar. Op een gegeven moment verscheen vlak voor de Bijenkorf een omheinde en betaalde fietsenstalling. Betaald? Ja, betaald. Wat ze daarmee wilden bereiken, was een raadsel. De stalling was steeds half gevuld, logisch, want als ik even 10 minuten de HEMA in wil en mijn fiets kwijt moet, ga ik niet 1 euro betalen. Maar waar je hem dan moet neerzetten, is de vraag. Laat hem dan maar vallen.

Een tijdje geleden zag ik dat de betaling was afgeschaft, wat verder niet tot enige verandering in het straatbeeld leidde, ik zou bijna zeggen: integendeel. Gisteren zette ik voor het eerst van mijn leven mijn fiets binnen de hekken, ondanks het grote bord met VOL!, wat het niet was. Ik kreeg een nummer aan mijn stuur geniet en een re??üuutje, waar overigens bij het ophalen geen enkele blik op werd geworpen: “U bent te vertrouwen, mevrouw, dat kan ik zo zien!”.
Op de een of andere manier was het prettig binnen de hekken, een rustig eiland in die grote puinhoop, met een vriendelijke Amsterdamse bewaker in de vorm van een oudere man, een treurig muziekje op de achtergrond.
Een hele, hele schrale troost.

Frankrijk

Voorbereidende handelingen

6 Comments

Garden preparation

Het is werkelijk prachtig weer, knapperig en fris, tijd om eens een en ander uit te zoeken qua tuinpreparatie. “Pr?¬©parer la terre“, maar dan anders. Handig dat de mensen de potten waar waarschijnlijk viooltjes oid in hebben gezeten, speciaal voor mij op straat donderen.
Misschien ben ik er veel te vroeg bij? Ik raadpleeg @liesbethspreeuw even. Binnen: aubergines, paprika‚Äö?Ñ?¥s en pepers, aardbeien. Onder glas (let op het weer): tuinbonen, erwten, vroege spinazie, veldsla, radijs, peultjes, zaaiui, ruccola.

Garden preparation

Onder glas, onder glas, hoe ik dat hier moet aanpakken met slechts een dakgoot tot mijn beschikking? Weet je wat, ik begin met de pleerolletjes in een kistje zetten, voor erwten, tuinbonen en peultjes. Maar ik heb helemaal geen kistje en die zaden moeten ook nog worden besteld of liggen te drogen in Frankrijk.
Het is weer een van die dagen, dat ik verlang naar die goede oude tijd van v????r de Revolutie, toen de Franse plattelanders de winters in een soort lethargie, zeg maar winterslaap, doorbrachten, half versuft en volkomen inactief. Dat beweert tenminste Graham Robb in The Discovery of France. Even een kleine siesta, geloof ik.

Ik schreef versufd, kun je nagaan hoe suf ik ben. En de lezers ook, want geen mens die iets zegt. Of het moet beleefdheid zijn.

En hoe kom ik aan tomatenvarieteit Cornabel? Nergens te vinden.

Amsterdam, familie, film, vroeger

De zegen van TV

6 Comments

Johan en Jeroen
Johan Simons en Jeroen Willems in gesprek in Parijs, in de documentaire op tv

Ik was al getipt door N. die de film in de bioscoop had gezien en gisteren was hij op tv, Johan Simons: Zeg dat het goed komt, van Ireen van Ditshuyzen. Ik zag net dat hij op uitzendinggemist is te zien en zou zeggen, kijken! Voor degenen die in toneel zijn ge??ònteresseerd.

Ik heb veel Johan Simons gezien de afgelopen 25 jaar, want ik ben al van jongsaf aan dol op toneel en moet dat aan mijn vader te danken hebben, die amateurtoneel speelde met korfbalvereniging GKV in Den Haag, waar toevallig ook Stefan Felsenthal, Annemarie Heyligers en klein jongetje Kareltje de Rooi, bekend van het duo Mini en Maxi, lid van waren.
Het is jammer dat het familiefotoalbum hier niet in de kast staat, want ik weet dat er foto’s zijn waar de hele club bij ons thuis te zien is. Ik verbaasde me als kind over de sombere gezichten van de gefotografeerden en weet dat aan de oorlog, die immers nog niet zolang geleden voorbij was. Als die ter sprake kwam, versomberden de blikken. Toen ik dat later eens aan mijn moeder vroeg, zei die verbaasd: welneen, we zaten heel geconcentreerd naar een opname (of radioprogramma of grammofoonplaat, zoiets) te luisteren.

Een keer, ik weet niet meer hoe oud ik was, 5 of 6, denk ik, mijn broertjes waren er nog niet, mocht ik naar de generale, die ‘s middags in het centrum van Den Haag plaatsgreep, in de buurt van of misschien zelfs in een gebouw op de Grote Markt, niet te verwarren met de Grote Marktstraat. Of verwar ik de locatie met het oude conservatorium, dat daar ook zat? Misschien was het hetzelfde gebouw.
Ik mocht ‘s middags kijken, omdat ik ‘s avonds tijdens de voorstelling natuurlijk al in mijn bedje lag. Mijn zussen waren er niet bij, mijn vader plantte me in de donkere zaal, waar alleen nog een of twee volwassen zaten met de regie. In de pauze raakte ik diep onder de indruk van de schitterende jurk die een van de hoofdrolspeelsters aan had, dat herinner ik me nog goed. En dan mijn vader op het toneel zien, in de rol van een vreemde, dat was een beeld dat ik de rest van mijn leven niet meer ben kwijtgeraakt. Je doet alsof je een ander bent, je spreekt een tekst uit, die anderen doen hetzelfde en er ontstaat een nieuwe wereld. En dat ze in de pauze geschminckt en in kostuum weer gewoon deden, dat was wel het meest bizarre.


Johan Simons geeft een workshop ©Jean-Pierre Jans

Nu kunnen weinig acteurs gewoon doen, zelfs als er in de verste verte geen toneel te bekennen valt en dat komt volgens mij, omdat het spelen op den duur een dik pak van bescherming vormt. En het is een beroepsdeformatie, net als telefonistes die jodelend zeggen momentje ik verbind u door, en daar weet ik alles van, want ik heb dat jaren in mijn studententijd gedaan: Academischziekenhuisgoedemorgen, momentje ikverbindudoor. Het is een handschrift, dat is het, en het klinkt als aanstelleritis.

Het is een mooie documentaire, met een heleboel sympathieke aanstellers, die tussen de bedrijven liefdevol Simons spelen, hoe hij twijfelt, loopt, gebaart, op zijn kop krabt en smeekt: zeg dat het goed komt.

(In de bioscoop kijken is natuurlijk veel leuker, maar zonder tv had ik hem misschien gemist. )

dieren, Frankrijk

Hondentrainers

2 Comments

Pauw en Witteman

Ik vond op de dag dat ik de vaatwasser (en een magnetron) cadeau kreeg, toevallig ook nog een TV, die de buurman bij de vuilnis had gezet. Nu wilde ik eigenlijk geen tv, maar zo’n gratis ding kun je gewoon weer aan de straat zetten als die niet bevalt.
Een ander punt is dat je TV gezamenlijk kunt kijken, terwijl uitzendinggemist of illegaal Amerikaanse series online kijken voornamelijk in je eentje gebeurt.
Y. en ik vielen met onze neus in de boter met de Dog Whisperer, die op National Geographic maar liefst een uur wordt uitgezonden en dat eindeloos herhaald. We lachten ons al een deuk om z’n accent, zijn positivo-toet en zijn eindeloze geouwehoer over de juiste energy, en het “see what I mean“. Je kunt zeggen en vinden wat je wilt, maar de meest verschrikkelijke griezels veranderen in de handen van Cesar onmiddellijk in makke schapen en wij probeerden erachter te komen waar hem dat in zit.

Cesar!

Ik heb zoiets bij Bess ook gezien, op de hondenschool van Martin Gaus zonder Gaus, waartoe ik me in mijn wanhoop had gewend. Bess was vanaf het begin een beetje merkwaardig. Ze liep als hele kleine pup bijvoorbeeld weg, ging op het strand gewoon met vreemde honden mee, zonder dat ze ooit een keer dacht, hee, waar is de baas? Geen paniek, niks, het kon haar duidelijk helemaal geen biet schelen. Ik liet haar eens een half uur begaan, tot ik er achteraan ging. Ze was al niet meer te zien.
Hoewel we al in het nest zagen dat ze zich afzonderde van haar broertjes en zusjes, ging er stom genoeg geen belletje rinkelen. Op datzelfde strand kreeg ze – na maanden normaal sociaal gedrag -plotseling ruzie met een Jack Russeltje, dat dacht dat zijn balletje afgepakt ging worden. Hetzelfde met een tekkel om een boterham. In alle gevallen kreeg Bess de schuld, terwijl de tegenpartij als eerste begon met knokken. Bess overschreed natuurlijk de grens met haar hoofd in de alfawolken. Het begin van de shit.
Op de hondenschool was ze volkomen koest, zeker de eerste keer, toen de baas haar handelde. En dat is het ook, tegen een vreemde man in een vreemde omgeving doe je niet zoals thuis. Ze gedroeg zich voorbeeldig. Buiten het hek van de school was ze onmiddellijk haar oude zelf, om helemaal gek van te worden.

Funny thing

Ik heb haar agressieve uitvallen op straat weten te temperen door een zelfgemaakt vreemd voorwerp (zie boven) naast haar te laten vallen, zodat ze werd afgeleid en meteen kon worden gecorrigeerd. Anders loop je de kans door haar hysterische rondhappen meegenomen te worden.
De agressie wordt versterkt doordat ze aan de riem zit, maar loslaten kan niet vanwege het verkeer, maar vooral ook omdat de meeste hondeneigenaren slappe stadwatten zijn. In Frankrijk krijgt ze af en toe flink op haar lazer van de buurhonden. Ze wordt omver geschopt, ligt in no time ondersteboven tussen hun poten en is overgeleverd aan hun genade. En helpt dat? Welneen.

Gaus met hond

Op tv zag ik Martin Gaus bij Pauw&Witteman zeggen dat Cesar Millan er volkomen verkeerde methoden op nahoudt. Nu vind ik ook dat die kleine Amerikaan linke dingen doet met hele grote honden met hele grote tanden, maar als ik al het verwerpelijke gedrag van mijn honden zou hebben genegeerd en alleen hun brave dingen zou belonen (=methode Gaus), dan hapte Kwint nu nog in de stofzuiger en was Bess helemaal niet te handhaven geweest.
Gaus wilde in de uitzending van alles vertellen, maar kraamde jammer genoeg slechts wartaal uit. Hij is van het conditioneren, wat op zich goed werkt, en Millan probeert de roedel na te bootsen, met de baas als alfa, waar natuurlijk ook iets inzit. In een roedel wordt er wel eens hardhandig gecorrigeerd, zonder dat dat verder met schuldgevoel gepaard gaat. Dat morele, daar hebben die slappe, stadse hondeneigenaren nu altijd last van. Geef mij maar Millan. Tenzij je een watje als hond hebt, dan voldoet Gaus.

divers, Frankrijk, mopper

Printen

Ink cartidges change
De gele cartridge moet ook verwisseld

Ik had zo’n hele handige Canonprinter in Frankrijk, dacht ik, behalve dat je alleen kunt printen als je de echte canon-cartridges gebruikt, daar mopperde ik in april 2009 al over. Die printer stond daar uit te drogen, want als je hem een tijd niet gebruikt, dan houdt hij er spontaan mee op, vertelde Pierre, de zoon van de buurman, die om die reden nooit een canonprinter koopt, want die printkoppen, daar is iets mee. Ik had indertijd een economische reden om tot aanschaf over te gaan, de cartridges waren niet zo krankzinnig duur als die van Epson. In dit geval was het weer goedkoop is duurkoop, want ik probeerde in de kerstvakantie iets te printen, nou ja iets, een sinterklaasgedicht, “opdat we niet weten wie wat heeft geschreven”, maar ik was 1. de enige die alles printte en 2. dat ging niet. Drie keer fout dus, want 3. Sinterklaas was ook allang voorbij.

Goed, ik besloot de printer weer naar NL te slepen, en hem in de werkplaats te gebruiken, als ik hem tenminste aan de praat kreeg. Vandaag was het zover. De inktpatronen knipperden vrolijk, een teken dat ze verwisseld moesten worden. Ik probeerde eerst nog 5x vruchteloos de koppen softwarematig schoon te maken, maar besloot tot het verwisselen van de grootste knipperaar, de cyaan, bij ons thuis blauw genaamd. Om de printer te belazeren zodat hij denkt dat hij met de real thing print, moet je de de originele chip van de oude peuteren en hem op een niet-canon klikken. Ik had namelijk om nog goedkoper uit te zijn, ooit een doos vol neppers gekocht.

Het Stanleymes stak ik onder de chip, die zich eerst verzette en plotseling losschoot, de ruimte in, stuiterend tegen onbekende voorwerpen, dat kon ik wel horen, Tik! Tok! Tak!
Nooit meer teruggevonden, ook niet met een zaklamp, voor eeuwig weg.