Eindelijk rust

France,the brake fluid reservoir

Op het dashboard van de eend brandde maar steeds dat ergerlijke rode lampje, waarvan ik eerst dacht dat het de motorolie was, maar neen, het was het niveau van de remolie, bleek na systematisch stekkertjes lostrekken, waar trouwens niks aan mankeerde, de hoeveelheid remolie, bedoel ik. De remedie was: maak het schoon, want het was het verklikkertje dat niet naar behoren werkte, begreep ik na een beetje googlen.
Hoe dan, hoe dan, hoe maak je dat schoon was de vraag, want daar gaf google geen uitsluitsel over, dus ik stelde het maar uit en uit, tot twee dagen geleden, toen ik er eindelijk genoeg van had, want weet je hoe zenuwachtig je wordt van zo’n lampje? Om de twee dagen toch maar weer de remolie controleren, je weet maar nooit.

Ik bekeek de (of het) deksel en peuterde links en rechts met een lucifertje, wreef met een doek en probeerde achter de werking te komen. Nu weet ik eindelijk, dat het hem zat in het witte – vastgekoekte – palletje in het midden van de deksel, en ja hoor, op het moment dat ik hem (of het) er weer opschroefde, sprong het omhoog. Even het dashboard checken en hoera! rust en stilte. Dat rijdt een stuk aangenamer.

Ik schrijf het maar op voor andere eendrijdende tobbers met hetzelfde euvel.

Vente directe

Vente Directe

We raakten een tijdje geleden in gesprek met de familie Feyt (v/h de slisser) over de verkoop van rundvlees. Ze verkopen op de weekmarkten in onze omgeving topkwaliteit varkenvlees, lam, kip, eend en incidenteel nog ander gevogelte zoals parelhoen en kwartel. Ze hebben een pat?¬© de t?‚Ñ¢te, die de hele auto naar knoflook doet ruiken als we weer naar huis rijden, bloedworst, gewone saucijsjes met een verrukkelijke smaak en natuurlijk po??Ütrine fum?¬©e, die alles wat je maakt naar een hoger plan tilt. Ze verkopen sinds enige tijd incidenteel ook rundvlees (zie plaatje boven) en omdat ik dacht, verrek, mijn buurman fokt werkelijk de mooiste Limousinkoeien, waar hij verder nauwelijks iets aan verdient vanwege een belachelijk lage kiloprijs, dacht ik, kunnen we, ik bedoel natuurlijk hij, dat schitterende kwaliteitsvlees niet direct verkopen, dwz zonder slagerijen, grootwinkelbedrijven of andere afknijpende tussenhandel die de winst in hun zak steken en die vleesprijs zo laag houden, om maar over de consumenten te zwijgen.

France, Limousin bull
De stier

Dat blijkt een stuk minder eenvoudig dan ik dacht. Slachten moet gebeuren in een abattoir. Vroeger, en af en toe hier ook nog wel eens, werd er thuis geslacht, maar dat mag niet. In ieder geval, moet de familie Feyt tegenwoordig naar Limoges (100km rijden) – en dan hebben ze nog geluk dat het niet verder is – om een varken te laten slachten, die al dat lekkers produceert. Kort geleden was er nog een abattoir in Gu?¬©ret, in Argenton en weet ik waar, maar die zijn allemaal gesloten. Dat betekent ten eerste dat ze (de familie Feyt) voor 1 varken niet alleen de hele dag zoet zijn, maar dat dat ook voor de dieren erg onaangenaam en stressverhogend is.

Pierre, de zoon van buurman P. vertelde dat een tijdje geleden een aantal boeren een winkel waren begonnen in zijn dorp bij Ch?¬¢teauroux. De eerste weken was het nog wel te doen, tegenwoordig staan de rijen buiten op straat, zo’n succes is het. Ze verkopen alles wat ze produceren, dus rund- en varkensvlees (ook verwerkt tot pat?¬©, worst, biefstuk, filet mignon etc), alle soorten gevogelte, eieren, groente en fruit.
Je hebt daar natuurlijk wel mensen voor nodig, sterke afspraken en een goede organisatie, dus als boer alleen is zoiets onmogelijk, maar ze werken hier ook samen bij de oogst, zoals vorige week, toen de mais werd ingekuild, ik bedoel maar te zeggen dat de basisinfrastructuur al aanwezig is.

France, tractors
Opstopping tijdens de ensilage in de hoofdstraat van ons dorp (14 inwoners)

De mensen zijn kennelijk wel bereid iets meer te betalen voor kwaliteit, want goedkoper dan de supermarkt is het niet. Dat kan ook eigenlijk niet. Ik kocht van de week in de Inter een runderhart voor de dieren, 2 euro/kg en de boeuf bourguignonne doet niet veel meer, topsuddervlees voor 3 of 4 euro per kilo. Zeg nu zelf, dat kan toch echt niet?

Circuit touristique

France, journ?©e du Patrimoine
Ru??òne van kasteel Monteil-au-Vicomte

Zondag meldde ik me om 08:30 op de marktplaats en tenue de ville om in colonne naar Bourganeuf te rijden, waar we een dagje erfgoed zouden gaan doen. Wist ik veel! In de aankondiging stond dat we 3 personen konden meenemen en dat werd me ook verzekerd, maar omdat ik niemand zo gek kon krijgen, reed ik lekker alleen. Tot er op de verzamelplaats in Bourganeuf 3 mij onbekende dames instapten, die wel weer eens mee wilden rijden in een echte eend. Oh, d?†t was de bedoeling. Ik had het interieur wel eens kunnen uitmesten, zei ik, maar dat kon ze niks schelen, lekker nostalgisch in een 2cv, heerlijk. Ze woonden in Parijs e.o. en hadden hier in de Creuse familie en een tweede huis.

France, Saint-Dizier-Leyrenne
Mijn nieuwe vriendinnen in Saint Dizier

Het werd een geweldige meidentocht, met veel kletsen, gillen, JOEHOE! roepen naar alle mannen (veel jagers) langs de weg, zwaaien naar alles en iedereen, en lachen en maar lachen.
In de instructie- en informatiemap die we allemaal uitgereikt kregen, stond het parcours: 105 km in de rondte met veel erfgoed voor arbeiders verklaard, dwz we kregen bij de meeste monumenten een uitleg, die af en toe, dat moet gezegd, iets te lang duurde.
Via het Mus?¬©e d’??¢lectrification (Bourganeuf had als eerste in Frankrijk elektriciteit, hoewel wikipedia iets anders zegt) naar La Martin?¬Æche, het huis van Martin Nadaud, de bekendste ma??üon de la Creuse, die dankzij zijn strijd voor de arbeiders in die tijd carri?¬Ære maakte in de politiek, en toen door naar Saint Dizier-Leyrenne, waar we de kerk bekeken en het Verzetsmuseum.

France, Saint-Dizier-Leyrenne
Geparkeerd op het dorpsplein van Saint Dizier-Leyrenne

Dat Verzetsmuseum was, net als de meeste andere kleine erfgoedjes een particuliere aangelegenheid. Een schuur was volgestouwd met spullen uit de Tweede Wereldoorlog, mitrailleurs, munitie, kleren, handgranaten, papieren, kleding, oude radio’s, echt, je kon zo een nieuwe oorlog beginnen met die hoeveelheden.

France, Saint-Dizier-Leyrenne
Verzetsmuseum

Buurman P. zei dat daar in de omgeving verschrikkelijk was gevochten, waarbij er nogal wat doden zijn gevallen en hij herkende nota bene op een van de foto’s zijn buurman uit Bussi?¬Ære, die gefusilleerd was.

Na midi reden we naar het Borduurmuseum, ook alweer een priv?¬©-onderneming, waar geen foto’s mochten worden gemaakt en toen door naar de P?‚Ñ¢cherie van Favareillas, een soortement van drenkplaats voor vee, die ik lavoir zou noemen, of zoals die bij ons in het dorp heten: fontaine. Tijdens de ongetwijfeld interessante voordrachten over dit monument, begon bij mij het gapen, dus de hele geschiedenis is mij een beetje ontgaan. Ik begreep wel dat de hele boel weer gerestaureerd ging worden met behulp van vrijwilligers, die het geheel met de hand opnieuw in elkaar gingen steken, want het reservoir en de koeienweg er naartoe, bestonden uit muurtjes ?‚Ć pierres seches, dwz stapelen maar, jongens en geen mortier gebruiken.

France, Favareillas
La P?‚Ñ¢cherie de Favareillas

Toen we uiteindelijk zwierend door het landschap – mooi bergachtig, maar mij iets teveel dennenbomen – het laatste object bereikten, namelijk de ru??ònes van een kasteel (zie eerste foto), waar een ijskoude wind woei, hadden we geen van allen nog praats, helemaal kapot van een hele dag rondtoeren en pret. Het tijdschema hadden we al bij lange na niet gehaald, arriv?¬©e ?‚Ć Bourganeuf was helemaal niet om 18:00, maar twee uur later.
Ik nam hartelijk afscheid van mijn passagiers, liet de pot de r?©ception voor wat hij was en reed plankgas weer naar huis, waar de arme hondjes de hele dag hun plas hadden moeten ophouden.

Meer foto’s van de Journ?¬©e du Patrimoine >>

Apenkooi

France, rural landscape
Ons dorp ligt in een kuil

Elke keer als ik een stukje wil schrijven, word ik naar buiten gestuurd. Vanochtend mocht ik van mezelf uitslapen en even een uurtje niksen, maar niks ervan, mijn lieve buurvrouw P. stond voor het raam in startblokken en zei: Kom, we gaan.
We gingen alweer op paddestoelenjacht, hoera! Het was weer als de laatste gymles van het schooljaar, klimmen, kruipen, over en onder omgevallen bomen en dwars door hulst en bramenstruik. Ik probeerde nog wel een beetje de richting in de gaten te houden, maar dat had geen zin.

We beginnen altijd achter de stabulation en als je daar omhoog geklommen bent en je je omdraait, zie je bovenstaand plaatje. Kijk ons lieve dorpje toch mooi in een kuil liggen! We kletsten en koekeloerden naar de grond en krabden met onze stokken de bladeren opzij, waaronder die wonderlijke paddestoelen zich verschuilen. Het is bijna onmogelijk girolles te vinden, als je niet weet hoe en waar, maar ze zijn verder heel erg makkelijk herkenbaar, niet zoals c?®pes, die je als onnozele wel met andere boleten kunt verwisselen, zoals deze zomer is gebeurd.

France, the forest
Stokoud muurtje

Toen ik gisteren alleen het bos inging, werd ik een beetje zenuwachtig van de geluiden, want het lijkt wel te leven, knappende takken, kreunende oude bomen, die klinken als een oude schuurdeur die opengaat. En dan een of andere gek die voortdurend kastanjes liet vallen, die nog niet eens zo gemakkelijk te ontwijken waren. Vandaag klonken er echter schoten en hondengeblaf en toen P. mijn verschrikte gezicht zag, zei ze, welnee, wees niet bang, dat is ver weg, in het Bos van Chabannes.
– Er gebeuren anders genoeg ongelukken met dat lollige jagen, dacht ik. Dat was waar, maar deze schoten kwamen helemaal van de andere kant, maak je geen zorgen, en we klommen weer verder, ook over die muurtjes die je hier in de omgeving aantreft. Die dienden om het terrein van de eigenaar af te bakenen, dacht P. , maar hoe oud die waren, heel oud in ieder geval.

Volgens buurman P. is deze omgeving en ons dorpje stokoud. Er zijn bijvoorbeeld Gallo-Romeinse spullen gevonden, stukken steen, mijlpalen en een keer, toen het nog droger was geweest dan dit jaar, was een endje verderop de grond zo ingezakt, dat de fundamenten van een Gallisch huis zo als het ware naar bovenkwamen.

Buurman F. gelooft daarentegen niet dat het hier zo oud is, want hoe kun je dat bewijzen? Nou, zei ik, het dorp staat bijvoorbeeld op de kaart van Cassini, dus in de 17e eeuw bestond het al. En als je bedenkt dat de kapel hier bovenop de berg 11e eeuws is en de kerk beneden 12e eeuws, waar we precies tussenin liggen, dat is het misschien aannemelijk dat ons dorp ook al bestond. Peut-?‚Ñ¢tre, peut-?‚Ñ¢tre. Tja.

France, chantharelles
Gevonden in het bos

Toen ik dat aan buurman P. (87) vertelde, zei hij:
– Je hebt hem toch niet geprobeerd de C14-methode uit te leggen, h?¬Æ? Want dat heeft geen enkele zin. Dat had ik inderdaad wel, moest ik bekennen.
– Weet je die weg naar boven, vertelde hij vervolgens, langs het ?¬©tang omhoog richting de kapel? Dat was een oude Romeinse weg, geplaveid met van die schitterende stenen. Ze hebben die een tijdje geleden geasfalteerd en nu is er niets meer van te zien. Hij schudde van ongeloof en spijt zijn hoofd, ze maken alles kapot, verschrikkelijk. Daar werden we allebei niet vrolijker van. Wel van die mooie girolles, die ik aan hem gaf voor een lekker omeletje.

France, cows
Koeien in de achtertuin

Op de terugweg van het paddestoelenavontuur liepen we dwars over de wei, waarin de kudde Limousinvee stond, inclusief stier.
– Er gebeurt niets, als ik erbij ben, verzekerde buurvrouw P. me. Ok, ik probeerde me zo ontspannen mogelijk tussen die woestelingen te bewegen. En inderdaad, ze bleven gewoon liggen, kwamen niet dichterbij en keken alleen een beetje.
– Niet in je eentje proberen, h?¬Æ? En ook niet in het voorjaar, als er kleintjes zijn.
Ik zou niet durven.

The Juice Extractor

Fruit
Artistiek stilleven

Ik zat met al die perziken van de buren, die ze zelf niet wilden, omdat ze niet echt lekker waren, en piekerde wat ermee te doen. Dat komt natuurlijk omdat ik ze te exotisch vind om ze zomaar op de grond te laten liggen ten prooi aan wespen en schimmels. En dat ik niks kan weggooien, een soort tweede-generatie-ikhebdeoorlognogmeegemaakt-syndroom.

Juice extracting
Juice Extractor!

Josephine riep via Facebook vanuit Portugal: een sapstoompan! en warempel, toen ik me daar even in verdiepte, leek me dat nu eens een goede aanschaf. De pan bestaat uit drie onderdelen, onder voor het water, boven voor het fruit en midden om het sap op te vangen, dat door de stoom uit het fruit stroomt door de gaatjes van het bovenste gedeelte. Midden zit een slangetje, die je maar in een fles of pot hebt te steken om alles gesteriliseerd en wel op te vangen. De boel daarna laten gisten en destilleren zit er dan helaas niet meer in.

France, postal parcel
Made in China

Ik bestelde er een paar dagen geleden een bij Amazon.fr en om 12:00 werd hij bezorgd door de nieuwe postbode, met wie ik tot vandaag slechts een enkel woordje heb gewisseld van het bekende rijtje, merci, bonne journ?©e et au revoir, of ?† demain.
– Ha, l’extracteur de jus! riep ik verheugd, en vond het jammer dat ik dat niet in het Engels kon roepen vanwege de star-trekachtige naam: The Juice Extractor. Of Doctor Who.
Omdat de postbode een wenkbrauw optrok, legde ik uit: pour extrair le jus des fruits, des p?‚Ñ¢ches, des pommes, des raisins, n’importe quoi!
Of je er ook met kon ontpitten (d?©noyauter) , vroeg hij, maar dat was niet nodig, zei ik, je mikt alles er gewoon in en de stoom doet de rest. Pitten en schillen blijven bovenin achter.
– Oh, u spreekt tegenwoordig goed Frans, zei hij. Krijg nou niks! Een beetje me lopen te beledigen. Buurman P. lachte zich een deuk toen ik hem dat verontwaardigd vertelde.
Ik begon na het lezen van de gebruiksaanwijzing meteen met het eerste kilootje perziken, die al aardig op weg waren oneetbaar te zijn, om eens te kijken wat er zou gebeuren. 50gr suiker op 1 kilo, was het devies.

Preserving jar
Pot met suiker staat al klaar voor de eerste serie

En ja hoor, het water in de onderste pan (3/4 gevuld) kookte al snel en na 45 minuten had ik mijn eerste pot perziksap. Een kind kan de was doen, makkelijker kan niet, fluitje van een cent enzovoorts. Met nog een tweede pot sap die ik gemaakt had zonder pitten om te vergelijken en een paar glaasjes, ging ik bij de buren langs (bistro ?† domicile), Die kunnen proeven, en dat niet alleen, ze kunnen het ook onder woorden brengen.
– Maar dat is niet slecht! Echt niet! Lekker, hoor! Je kunt wel proeven dat de perziken niet top zijn, maar het is heel drinkbaar (buvable) en moet je voorstellen met goede zoete rijpe perziken! Die tweede mag iets meer suiker hebben. Neen, een geweldig ding, die Juice Extractor!

Peach juice
Verrassende kleur, dat perziksap

Kijk, dat zijn testers waar je iets aan hebt. Morgen gaan we na de rest van de perziken, appels en tomaten proberen. Ha, dat is leuk! En dat is iets wat ik kan doen, terwijl de computer beeld aan versturen is en ik beide processen beurtelings in de gaten moet houden. Ik moet morgen ook nog paddestoelen zoeken, want die zijn weer gesignaleerd. Druk, jongens.