De eerste wortelaar

Daar zal je de eerste dahlia hebben. Ze hebben duidelijk warmte nodig om te ontkiemen, want zodra ik de cv onder de vensterbank – die normaal uitstaat – op een laag pitje had gezet, kwam er beweging in. Wat gaat buurman F. van dahlia’s uit zaad zeggen? Peut-?‚Ñ¢tre denkelijk. Meer kweek ik hier logistieksgewijs even niet, want woensdag rijden we met een auto vol spullen en schilderijen naar FR en dat levert al genoeg stress op.

Ik wil wel stukjes schrijven, want het borrelt van de anekdotes en de onderwerpen, maar ik ben zo obsessief bezig met de schilderijen, die nu allemaal gevernist, bijgeplekt en ingelijst worden, terwijl ik net zo gemakkelijk nieuwe doekjes opzet, en ondertussen ook nog eea voor de kost doe, dat het typen erbij inschiet.

Ik zat met een klein probleem. De doekjes gaan zoals eerder gemeld om economische redenen in baklijsten, die gewoon van hout zijn en die dus een kleurtje moeten wegens te bleek. Dankzij allerlei restanten verf kwam ik tot een rustiek oubollig eikenhouten donkerbruin – geschikt voor de interieurs van mijn doelgroep – waarmee ik nu alle lijsten insmeer. So far, so good.
Maar hoe zet je de doekjes erin vast en wat heb je nodig om ze op te hangen? Ik bedoel een ijzerdraadje of een ringetje waarmee je het kunstwerk aan een spijker aan de muur kunt hangen. Ik neem aan dat ze in de Salle Polyvalente geen pushpins van de HEMA gebruiken.

Deze hangen w?®l aan pushpins maar dan aan het spieraam

Ik belde een winkel in kunstschildersmaterialen, niet die ene van laatst, maar een andere. Daar had trouwens de vorige keer een gozer gezegd dat de doekjes er gewoon in klem zouden blijven zitten, waardoor mijn vertrouwen alweer een deuk had gekregen, maar dit even terzijde. Ik zocht een ringetje of zoiets, dat je aan de achterkant van de baklijst kon schroeven, legde ik uit.
Ja, hoor, ze hadden ophangsetjes in voorraad. In de winkel werd ik te woord gestaan door een vrouwtje, dat me eerst naar boven stuurde, waar wel “iemand was”. Ik zag geen mens. Toen ik me weer beneden meldde, begon een aaneenschakeling van misverstanden, die alleen maar te wijten waren aan de domheid van dat vrouwtje, ja, ik zeg het maar zoals is.

Zoiets, maar dan vastgemaakt aan de achterkant van de baklijst

Ze liet me een ophangsysteem zien dat heel makkelijk aan het plafond te bevestigen was. En hoe vaak ik ook zei dat ik dat niet zocht, maar dat ik iets nodig had voor het schilderij (in houten baklijst) zelf, een ringetje, een oogje, of twee of drie oogjes met een staalkabeltje oid, ze weigerde het te begrijpen. Hoe moeilijk is dat?
Ze kwam uiteindelijk – na een kwartier zoeken, ik zweer het – aanzetten met het gevraagde, dwz een kabeltje met drie oogjes (zie voorbeeld), nadat ik het had uitgetekend en met een kranige beheersing van mijn kant, alleen was de kortste kabel (ze hadden verschillende lengtes) te lang, gezien het formaat van mijn doekjes. Dat was ook heel moeilijk te begrijpen, zelfs toen ik voordeed hoe die kabel onder het schilderij uit zou komen.
– Hoe zouden de dames van het inlijstatelier dat oplossen, vroeg ik me hardop af. Ging ze me uitleggen dat je eerst een schroefje hier, dan daar en dan hup, dat kabeltje, precies wat ik haar het eerste half uur had getracht uit te leggen, zoveel had ze dus wel opgestoken. Maar dat kabeltje, dat hadden ze op een rol, en dan knipten ze dat af en knepen er met een speciaal tangetje een ringetje om.
– Nee, zei ik nogmaals, hoe zouden ze dit probleem eventueel oplossen. Nou ze hebben die kabel op een rol, en die knippen ze dan af en dan knijpen ze er met een speciaal tangetje een ringetje omheen. Ik overwoog mijn retorische vraag nog een aantal keer te laten horen, om te zien of ze elke keer weer antwoord zou geven.
Kon ik een aantal van die ringetjes en kabeltjes niet los krijgen? Die krijg je bij zo’n baklijst, beweerde ze. Waarom had ik die dan niet gekregen? Dan moest ik mijn werk in het inlijstatelier in de baklijst laten zetten. Maar waarom verkoopt u dan losse baklijsten en nog wel zonder een touwtje en/of een paar schroefjes? Echt hoor, ik moest het er allemaal uittrekken. Ik wil gewoon iets om mijn schilderij te kunnen ophangen!

We liepen tenslotte naar het atelier, waar de dames zeiden: waarom neem je niet een zaagtandhaakje, terwijl ze er een lieten zien. Een zaagtandhaakje! Zeg dat dan verdomme meteen.

– Die zijn hier alleen niet te koop, probeerde het vrouwtje het toch nog. En waar of dat ik die dan zou kunnen kopen? Tja, dat wist ze niet. Tot de atelierdames me verlosten en me er een aantal verkochten.
Christus meziele! Gewoon een zaagtandhaakje en gewoon online te koop, zag ik, na een beetje googlen.

Subtitel: niet gehinderd door enige kennis van zaken. Gek word ik ervan.