Ons dorp

Gisteren hoorde ik toch echt een kikker kwaken bij het ?©tang van Roger, toen ik terugkwam van de wandeling. En vandaag huilt er een poolwind om het huis, waar het kleine witte monster weer niet tegen kan. Ze heeft al gedeeltelijk de dure verf van de deurpost afgekrabd, als ze zich wil verstoppen in de salon in haar windangst. De rest van het jaar geen zakgeld meer, Bess!

Tunnel met nietjes en stukken plastic in ekaar gestoken

De winter is nog niet verdwenen wil ik maar zeggen. Desondanks heb ik sla gezaaid (0,29 bij de Lidl), volgens mijn vriendinnen van hiernaast veel te vroeg, tot ik mijn tunnel en de 4 zaailingen van de Batavia Rouge te berde bracht, die ondanks de kou zijn opgekomen en nu zich eronder verder mogen ontwikkelen. Kippen krijgen ook geen zakgeld meer als ze er zich aan wagen te vergrijpen.

Gevonden groente

Vorige week zondag reden we naar de hondenschool, die tussen 8:30 en 10:30 lessen verzorgt van een nogal uiteenlopend karakter. De Blauwe Hond houdt nog steeds niet van autorijden, hoewel hij tegenwoordig een poging tot instappen doet door zijn voorpoten op de achterbank te zetten en dan wanhopig om zich heen kijkt. Geef ik hem een kontje.
Hoe dan ook, onze puber was al door de rit in een staat van stress geraakt, die niet verminderde toen we eenmaal waren gearriveerd. Integendeel.
Het gebied was verdeeld in verschillende veldjes en op het eerste terrein deden ze aan bewakingstraining of hoe heet zoiets. Chiens d’attaque door sommigen ook wel Chiens de d?¬©fense genoemd. Hysterisch geblaf en ik zag hoe een hele lieve jonge boxerpup vrolijk in het vechtpak van assistent hapte en er aan rukte. Jezus. Eenmaal uit de auto had die arme Bleu het niet meer, de boerenpummel. Overal honden die gekke dingen deden! Hij sprong, trok, weigerde te gaan zitten, ik bestond even niet meer, zoveel geuren, geluiden, spanning en sensatie, hij werd gek van opwinding. Dat komt, hij is hier in ons dorp niks gewend.

Er verscheen een gedrongen man van misschien van mijn leeftijd.
– ??Ñ pied! ??Ñ pied! Je moet ??Ñ pied! zeggen, zei hij. Christus, zo eentje, hoera, ik ben dol op zulke ontmoetingen. Ik zei braaf ?‚Ć pied, en trok een beteuterd gezicht toen Bleu niet reageerde. Hij herhaalde zijn advies nog een paar keer tot hij over de halsband begon: die was niet goed.
Wat moest ik dan, vroeg ik, een tuigje (harnais)? Neen, kijk, het is net als het verschil tussen een veste en een gilet, legde hij uit, me op het verkeerde been zettend, omdat ik dacht dat ik een uiteenzetting over valse vrienden ging krijgen en wat dat met de halsband van de hond te maken had, geen idee, maar hij leuterde maar door over kledingstukken, waardoor mijn aandacht wegdreef naar een vrouw, die een grote Duitse herder klappen in zijn gezicht aan geven was, denkelijk omdat hij blafte.
– Niet met je hand, niet met je hand! riepen verschillende mensen, waaronder mijn gesprekspartner. Oh god helpe me.
– Ik begrijp niet wat u met al dat breiwerk bedoelt, meneer, zei ik deftig, waardoor hij even ophield en vervolgens wegliep, mompelend, waar zouden die Engelsen zijn.
Ik liep door, tot ik bij het gebouwtje werd gewezen op een mevrouw met een volkstuinuiterlijk type Nel Veerman (ze zitten overal), die er kennelijk over ging en die als eerst vroeg:
– Is hij LOF? Nou, is hij LOF? Ze herhaalde het nog een paar keer. LOF staat voor Livre des origines fran??üais, ze vroeg feitelijk of hij een stamboom had. Wat dat er verder toe zou doen, Joost mag het weten en na mijn ontkenning wilde ze weten of hij was inge?¬¥nt, wat weer een normale vraag was.

Niemand, maar dan ook niemand die zei: hallo, welkom, wat leuk, wat een mooie hond, waar bent u in ge??ònteresseerd, hier is een folder met wat we doen en de kosten, komt u uit de buurt, wat gezellig etc etc, niks, helemaal niks, afblaffen en veroordelen. Maar gelukkig niet slaan met de hand, maar met het uiteinde van de riem, waarmee die Duitse herder er nu van langs kreeg, zag ik uit mijn ooghoek. Waar was ik in terechtgekomen?

Hou die kippen in de gaten in je nieuwe outfit!

Uiteindelijk bleek mijn kledingvriend de Engelse te hebben gevonden, met een Franse vriendin, die me normaal leken, en met wie ik een tijdje bleef kletsen. De Engelse gaf er les en had 14 jaar in Engeland politiehonden getraind. Is dat een aanbeveling, vroeg ik me af, maar ze leek me aardig genoeg. Ze hadden wel kritiek op de gehoorzaamheidscursus, die zo saai was dat baas en hond erbij in slaap vielen. Zit blijf af en legge!, elk keer hetzelfde en dat kan onze Bleu als de beste, niet in slaap vallen, bedoel ik, ja dat ook, maar zit af legge en blijf! En vang een snoepje vanuit de lucht!
Ik wilde heus de zondag daarop aan de agility komen snuffelen, maar ik kreeg de eend het glibberige (door de nimmer aflatende neerslag van de laatste maanden) pad niet op en ik moet toegeven dat mijn motivatie niet heel erg sterk was. Misschien later eens een keertje, want die club levert genoeg stof voor fijne observaties op het menselijk terrein. En foto’s maken, helemaal vergeten.
Ondertussen loopt Bleu met een tuigje, dat wel en ik geloof dat beide partijen (moi&Bleu) daar tevreden over zijn. Staat cool, zo’n knappe vent!

Productie draait weer op volle toeren

En nu weer au boulot, voor de voorjaarsexpositie. Koeien zijn kippen geworden.