
Puinhoop met zaadjes
Ik begon er eens op te letten, maar het aantal keren dat ik hier iets stoms doe, is beschamend groot. Gelukkig is er geen mens die dat ziet.
De dag begint met kippen bevrijden en de cavia’s ontbijt brengen, meteen raak in alle betekenissen, omdat ik ALTIJD mijn kop stoot aan de deurpost van het kippenhok. Ik herhaal de mantra nietjekopstotennietjekopstotennietjekopstoten, tot ik de kippen zie en begin te kirren en te lachen en ik met een dreun weer met beide benen op aarde beland. De mensen waren vroeger een stuk kleiner, daar komt het door.
Loop ik door naar het stuk tuin waar het gras speciaal voor de cavia’s hoog wordt gehouden – kletsnatte voeten, moet je ook kaplaarzen aandoen, achterlijke – ligt de grasschaar nog naast het kippenhok. Terug.
Kom, we maken meteen een foto van het mooie ochtendlicht, camera halen, en nondeju, op het moment van afdrukken blijkt het kaartje nog in de computer te zitten. Kilometers en meer nutteloze kilometers, waar je trouwens geweldig slank van wordt, de weegschaal zit nu onder de 60 kg.
Een op de twee keer laat ik de melk overkoken, omdat ik onmiddellijk na het opzetten aan de computer iets anders ga doen en pas reageer als het te laat is: gesis en de stank van verbrande melk. En weer dat verdomde fornuis schoonmaken.

Door bruuske beweging mijnerzijds geknakte pompoenzaaling, weer in de grond gestopt. Werkt het?
Dreigt er regen, denk ik zomaar spontaan, in plaats van die te vergeten, aan de witte was die aan een nieuwe waslijn naast de moestuin hangt en wat doe ik? Ik laat me afleiden en steek beide handen in de aarde, waardoor ik terug moet om ze te wassen. Tot 3 keer toe.
Als de kippen naar bed zijn, kan ik me weer bezighouden met de tuin, ik zaai dingen als dropplant, nigella, cosmos, verbena, korenbloem en escholzia op de plek waar de woeste bloemenzee gaat komen, hark alles in en stamp het nog eens stevig aan en wat doen de kippen de volgende dag als eerste: in een rechte lijn naar de PD lopen om het eens lekker op een krabben en smikkelen te zetten. Zouden ze me vanuit het kippenhok in de gaten hebben gehouden?

Entree muizenrestaurant
Van de sperziebonen die ik in een plastic bloembak voorgezaaid heb, is de helft verdwenen, waarschijnlijk door een dief op vier pootjes, zoals de buren die noemen. Zaaien we die toch weer voor een tweede keer? Als ik de bonen direct in de grond zou stoppen, zouden ze allemaal zijn verdwenen, zo stom ben ik deze keer echt niet.
En nu zit ik met een verzameling zaadjes (zie bovenste foto), waar ik geen gat meer in zie. Ik probeer het volgende: een doos met Reeds Gezaaid, een stapeltje Moet Vandaag de Grond in en een doos met Morgen Uitzoeken, een roulerend systeem, dat zou moeten werken, maar het niet doet, dankzij mijn chaotische besluiteloosheid. Noteer dan toch een jaartal, slome, hou ik mezelf voor, of schrijf in godsnaam op de zakjes wat erin zit. Ik weet wel hoe dat gaat, ik denk, die herken ik wel volgend jaar. Niet, niet, niet.
Als ik de anonieme zaadjes dan in vredesnaam maar zaai om te kijken wat het nu was, laat ik de boel uit mijn poten donderen, bij voorkeur op bed in Saars slaapkamer, waar zich de kwekerij bevindt wegens stabiele temperaturen.
Van die dingen.
(Vergeet ik nog dat ik NIET, ik herhaal NIET de beslagkom mag uitlikken als ik een creusois maak, wegens rauwe hazelnootallergie, OAS in dit geval. Heb ik toch gisteren weer wel gedaan)