De fijne geuren van ronkende tractoren
Aan het eind van de brocante op donderdag was ik gevloerd. Toen ik om 8:00 (na al een halve dag dieren doen) de feeststraat van de Bourg binnenreed met de eend tot de nok, wat zeg ik, tot boven de nok gevuld met onzin, zag ik alle toetjes net als de vorige keer blij verrast lachen. Ik regelde een plek aan de kant waar ‘s middags de zon niet komt en terwijl ik mijn handeltje aan het opzetten was, verkocht ik al het eerste voorwerp, een derdewereldvogelkooi, die hier in huis stond, waarschijnlijk door kinderarbeid gemaakt.
En toen volgden 9 uur van praten, kletsen, lachen, onderhandelen, verkopen, inpakken, herschikken, praten en kletsen. Nu is kletsen mijn middle name, dus feitelijk ben ik geknipt voor dit werk, alleen het zakelijke, dat lukt weer niet.
Piglet van de familie Feyt
Iedereen kwam langs, de 2taktkoning met zijn vrouw, die onmiddellijk een stuk voor twee dwazen voor me opvoerden, zodat de stemming er al meteen inzat, we lachten en lachten en boden tegen elkaar op in flauwe ongein. Hij sleurde een net aangeschafte schommelstoel (15‚Äö?ᬮ) achter zich aan, hij gaat immers bijna met pensioen, want hij is bijna 60, stokoud, been in het graf (lachen!), dat wil zeggen dat hij ook in 1953, of in 1954 is geboren, geen wonder dat Frankrijk het economisch zo beroerd doet. (Neen, dan Nederland.)
Zij wilde een prentbriefkaart van bovenstaand varkentje, want dat deed haar denken aan haar man ‘s ochtends (gillen van het lachen).
En zo ging het door. De buren liepen langs, de werkster van buurman P., de dochter en kleinzoon van vriendin L., de halve familie van de Dierenfluisteraar, het echtpaar dat vroeger ook bordercollies had, mijn nieuwe bff met haar man, die lekker veel kocht, de burgemeester natuurlijk, enzovoorts. En talloze onbekenden.
Twee keer is het me overkomen dat de mensen vonden dat ik te weinig vroeg, dat ze zelfs na een half uur terugkwamen om het bedrag te verdubbelen. Is dat aardig of niet?
Het grootste succes waren gek genoeg de prentbriefkaarten die als promotiemateriaal voor mijn artistieke producties bedoeld waren. Ik had op het laatste nippertje een stapeltje bij vertrek meegegrist, de kippenserie ontbrak, en ze mochten er een uitkiezen en meenemen, maar de mensen wilden ze allemaal en er grif voor betalen. Ik heb gisteren meteen voor volgende keren 200 stuks bij de Lidl laten drukken, dan print ik hier op de achterkant zelf mijn gegevens en van die streepjes, dat het precies een echte kaart lijkt.
Zelfportret in de niet-verkochte spiegel
Waar buurman F. echter bleef, dat was de vraag. Die had het al een jaar lang wekelijks over de brocante en wat hij zou gaan verkopen, namelijk 1 ding, een roestige handbediende draaiende tafelslijpsteen, maar niks naks noks, hij verscheen niet. Ik hoorde de volgende dag van de andere buren dat hij voor de zoveelste keer doodziek (constant duizelig en daardoor brakend) in bed had gelegen en niet in staat was geweest te rijden. Naar de dokter, neen, daar kon hij aan beginnen. iedereen schudde zijn hoofd bij zoveel halsstarrigheid. T?‚Ñ¢tu comme une mule is al jaren het oordeel. Hopeloos.
Ondanks dit vooruitzicht probeerde ik het ook nog een keer, maar neen, het was al over, en trouwens, er was geen dokter in Puy-L?©ger. Wat, is hier geen dokter, wat krijgen we nou? Schande, geen dokter in een gehucht met 15 man, waarvan de helft boer is, daar zou Sarko Hollande iets aan moeten doen.
Toen ik hier verslag van deed aan buurman P., had hij het niet meer van het lachen, hahaha, die moest aan zijn zoon vertellen, dat was een goeie! “Er is geen dokter in in Puy-L?¬©ger”, hahaha! Hij bleef maar schateren en het herhalen.
Ik dacht wel dat hij dat grappig zou vinden, zei ik. Zei je grappig? Ik vind het geweldig, fantastisch, dat moet ik Pierre vertellen, hahaha!
Maar triest is het natuurlijk wel, als je erover nadenkt. Maar heeft het zin nog een keer aan te dringen? Neen. Ik heb het gisteren wel nog geprobeerd, maar heb het nu opgegeven. Zijn vrouw zat er zoals altijd bij en keek ernaar, met tranen in haar ogen. Huilen helpt niet, hoor. Grof geweld misschien.
Later meer over anderen, nu moet ik verder met de voorbereiding van een handeltje online, waarover later ook meer.
