De moestuin met kippen en in de achtergrond de zijmuur van de schuur

Toen ik zondagavond op het punt stond de kippen naar bed te brengen jagen om ongestoord de prei te kunnen planten, kwam onze vriend en po?®te-paysan Maurice Pasty uit Lafat het tuinpad oplopen.
Hij was bij buurman P langsgeweest en wilde me even begroeten. Dat deze dichter 86 is, verbaast me elke keer. Haal er qua energie en motoriek maar rustig 10 jaar vanaf.
We kletsten een beetje, hij keek nieuwsgierig rond, vroeg of ik dit jaar weer in Lafat ging exposeren en ha, gezellig kippen! We inspecteerden samen de pruimenbomen, die volgens ons nog nooit zo vol hebben gezeten. Reines Claudes en Mirabelles, de allerlekkerste pruimen vond hij ook.
(En nu maar hopen dat er geen vette hagelbui langskomt die een einde maakt aan deze pracht. Ik begin al als vriendin P te denken en te klinken.)

Wat ik ook erg fijn van de mensen hier vind, is dat ze bijna allemaal, op een enkele uitzondering na ik noem geen namen, gewoon verstand van tuinieren hebben en de planten herkennen.
Nu is Maurice natuurlijk behalve dichter ook paysan, die weet in feite alles van het land, het woord zegt het al.

Of ons terrein helemaal doorliep tot daar achteraan bij die heg. Inderdaad. En wat hadden we nog meer voor fruitbomen? Appels, kersen, andere pruimen en aha, een zure kers hier in de moestuin. En wat zien de aardappels er uitmuntend uit! Enzovoorts. Dat in elke afzonderlijke radijs een muis zijn tanden had gezet, vertelde ik maar niet.

En is die schuur ook van jullie? Yesyes. Ik liet hem het interieur zien, met het stro en de fagots van 50 jaar geleden of meer, de 2cv (30 jaar), de handgemaakte ladders vol houtmijt, de eiken reservevloerplanken, de originele van aangestampte aarde gemaakte vloer en het stalgedeelte (l’?¬©curie). Die laatste ruimte had ik voor mijn denkbeeldige geitjes bestemd. Niet verder vertellen.

– Deze schuur is nog van voor de revolutie, zei hij.
Echt waar? Dat had ik nu nooit gedacht. Ik was stomverbaasd.
Jazeker, en waarschijnlijk was hij nog wel veel ouder. Dat kon je zien aan de deuren, de manier waarop de stenen waren gestapeld, de indeling binnen en de spijkers, die de mensen in die tijd zelf maakten.

Stokoude zelfgemaakte spijkers

Dat voelde als een cadeau, de leeftijd van de schuur. En dat hij niet had gezegd ouder dan 300 jaar maar van v??or de revolutie, dat kon alleen maar omdat hij dichter is.
Kijk, in zijn laatste bundel heeft hij heimwee naar vroeger:

A la veill?©e, en nos chaumi?®res,
O?? flambe un joyeux feu de bois ;
O?? sont nos charmantes grand-m?®res
Et leurs histoires d’autrefois ?

Nou, Maurice, al die zaken, die heb je hier nog allemaal bij ons. N’ayez pas peur, zou onze eigen charmante grand-m?¬Ære Germaine zeggen.

De achterkant met de hoge deur voor de hooiwagen en de houten spijlen voor het vee