– Ga je jezelf vergiftigen? riep vriendin P uit, terwijl ze terugdeinsde toen ik bovenstaande inktzwammen onder haar neus hield.
Dat wist ik nog niet, dat zou ik wel na het eten komen vertellen, zei ik, want mijn buurvrouwtjes ervan overtuigen dat jonge inktzwammen echt heerlijk zijn, dat heeft geen enkele zin. Ze zullen van zijn levensdagen niet een paddestoel eten die ze niet (als eetbaar) kennen. Wat heel verstandig is.
Rijst met dingetjes aka risotto aux coprins, een enkel cantharelletje voor de textuur
Overal schieten de zwammen te voorschijn, maar c?®pes, die kan ik nog steeds niet vinden, dus moet ik wel uitwijken naar inkt- en parasolzwammen, als ik die tegenkom. Lekker!
Nu heb ik niet heel veel gezocht, omdat ik tot gisteren eigenlijk nog aan het kwakkelen was en me de moed en adem ontbraken me met de hond de berg op te slepen. Zelfs dagelijks om 07:30 en 18:30 naar het kippenhok sloffen kostte moeite. Maar dat lijkt nu over, op wat gesnotter na.
Komt er nog wat van?
De katten lijken vrijwel niets te hebben overgehouden van hun operatie – ik zou zelfs zeggen integendeel, haha – ze gedragen zich als vanouds, vragen me om eten en ik gehoorzaam zoet.
Gisteravond hoorde ik in het duister Petit Prince nog brokjes knabbelen in de schuur en toen ik me bukte en hem aaide, greep ik tot mijn verrassing in een dikke egel, die zich in het licht van de zaklamp niet eens oprolde, maar meer ge??òrriteerd een stapje opzij deed. De katten keken een beetje beteuterd naar de concurrentie. Dat zoeken ze maar onderling uit, ik bemoei me er niet mee.
Rafale loert op banden in 2008
Vorige week woensdag kreeg buurhond Rafale het plotseling weer op de heupen, na zich een tijdje gedeisd te hebben gehouden qua bandenhappen.
Ze is een dagje ouder en stok- en stokdoof. Als ze de ingang van ons straatje in de gaten houdt en ik haar van achteren aanraak, schrikt ze zich helemaal het schompes, omdat ze me niet heeft horen aankomen, de arme ziel.
Volgens buurman P holde ze in haar jonge jaren achter elke auto aan (typisch borderlinecolliegedrag, Bleu is daarvoor behandeld) en later beperkte dit zich tot de banden van de postbode en de bakker, elke keer als die in een slakkengang ons straatje kwamen inrijden. Dat werd ook steeds minder, tot ik die woensdag weer het bekende geluid van klappende kaken en carrosserie hoorde. Slachtoffer dit keer was de bakker uit Colondannes, die er desgevraagd zijn schouders over ophaalde.
Hee, dacht ik nog, wat gek, dat klonk anders dan anders, tot er later die middag na een doffe dreun een gejank door het dorp galmde, dat door merg en been ging. Toen ik de deur openrukte, zag ik Rafale in paniek weghollen met een bebloede kop en de dochter van vriendin P die haar riep en riep, wat zoals gezegd geen enkele zin had wegens doof. De dochter had de auto zoals altijd voor deur geparkeerd, de hond had haar gezien, maar had zich op de een of andere manier laten aanrijden.
Hoe lang zetten de mensen hun auto daar nu neer? Al jaren en jaren en al jaren weet die arme Rafale dat je dan even moet wachten, voordat je eronder gaat liggen. Tot die woensdag.
Ik vreesde het ergste, want de verwondingen leken misschien oppervlakkig, een keiharde klap tegen je hondenhoofd kan fataal aflopen. Waar had ik dat nu ook weer gelezen, oh ja, in Busman’s Honeymoon van Dorothy Sayers, waarin het slachtoffer nog gewoon doorloopt na eenzelfde fatale klap tot hij tenslotte morsdood van de keldertrap afdondert, kort samengevat.
En dat is wat er drie dagen later gebeurde. De hond had eindelijk weer iets gegeten, werd niet goed, viel om en gaf de geest. Ach, het arme dier. En arme vriendin P, die werkelijk heel verdrietig is.
Uitzicht op ons dorp: Bess komt hijgend de berg op, ook al een dagje ouder
Mijn bemoeizucht kent geen grenzen en niet verder vertellen, maar ik heb vrijdag het ouderlijk huis, dwz de melkboerderij van Bleu gebeld om te vragen of ze niet toevallig een nest borders hadden, maar neen. Nou ja, had toch gekund, je weet maar nooit.
Zo. En nu moet ik als de wiedeweerga mijn achterstand van de afgelopen week gaan inhalen. Ik moet heel, heel erg veel doen.
