Breng eens een zonnetje

The dahlia and other flowers

Eén dahlia en nog wat kleingoed

Eindelijk is de reuzedahlia in bloei en ik heb hem meteen een kopje kleiner gemaakt, omdat hij
1. het hoofdingrediënt van een boeketje voor jarige buurman moest worden,
2. gestimuleerd moet worden meer bloemen te produceren,
3. misschien door een koude nacht of regenbui naar de maan geholpen zou worden.

Het is allemaal gelukt, iedereen blij, leveranciers (van post, brood, Tafeltje Dekje, etc) die hun spullen bij buurman op tafel zetten, geloven niet dat het maar een enkele bloem is.
Het is een monster, dat ik van v/h de voorzitter heb gekregen in ruil voor de zaden van de runner bean, waarin ik omkom, wie maakt me los!
De hitte en de droogte van deze zomer hebben de groei vertraagd, maar nu staat hij als een huis.

Harvesting in 5 minutes

Al die lieve oude klantjes krijgen wel af en toe iets van me, eieren, sperziebonen, tomaten, courgettes of een dahlia als ze jarig zijn en weten jullie hoe dat gewaardeerd wordt?

Nu had ik er laatst een, die net als arme vriendin L. van de schuur (die nu somber en gelaten in het bejaardentehuis het einde zit af te wachten) af en toe overmand wordt door verdriet, als de herinneringen aan de doden langskomen.

Eerst ging het gesprek over haar zoon en de vrouw, waarmee die arme jongen was getrouwd, die in de jaloerse ogen van de moeder natuurlijk voor geen meter deugde, over haar overleden man, kijk, daar op die foto, oh, wat een knappe man, zeg, ja, maar hij kon niet dansen en ik was dol op dansen, ik kon de hele avond wel dansen, de wals, vooral de wals, maar mijn man kon niet dansen, en nu is hij alweer 20 jaar dood en zit ik hier alleen aan tafel.
En daar vielen twee tranen in het bord met de door mij in de magnetron opgewarmde maaltijd.
Oh jee. Ach.

Nu had ik een tijdje geleden bij weer een andere klant (Of ik van muziek hield? Ja, natuurlijk) me toch een niet te geloven ?¬?bercamp-video te zien gekregen van het orkest van ene Sebastien Perrin, waar ze hier op het platteland allemaal dol op zijn.
Youtube staat er vol mee. Het zijn niet alleen de muzikanten, of de muziek, maar vooral de dansende mensen die fascineren. Ook dames die met elkaar dansen! Dat zie je toch helemaal nergens meer? Cultureel erfgoed!

Toen ik de keer daarop de iPad bij haar op tafel zette en bovenstaand filmpje liet draaien, begon ze te stralen, och, wat was ze blij, vooral toen ik er met de bezem een dansje bij maakte.

Jongens, wat heb ik een lol.

Quel con!

Autumn in France 
De koeien van de Dierenfluisteraar bij zonsopkomst

Het is helemaal niet vervelend de dag te beginnen met een wandelingetje langs de weilanden over de pistes hier in de buurt. Zolang het niet plenst of pikkedonker is natuurlijk, maar de drukte van de zomer is nu voorbij en de werkdagen beginnen meestal later en duren minder lang.

Toen ik laatst in de afdaling met de zaklamp Bleu in de duisternis probeerde te spotten, dacht de boer P. (zoon van) dat hij nu eindelijk de dief te pakken had die laatst zijn prikklok had gejat.
Welneen, dieven doen dat op klaarlichte dag, bij voorkeur om 12:00 als iedereen aan tafel zit, en niet als je zeker weet dat er mensen op het punt staan koeien te melken.

Dat geldt ook voor die eventuele verkrachters waar de oude dametjes me voor waarschuwen:
– Helemaal alleen in het bos in het donker? Ben je niet bang?
– Maar ik ben niet alleen, ik heb een levensgevaarlijke waakhond bij me en bovendien, boeven slapen om 06:00 en het is nog nacht, geen hand voor ogen, inktzwart!
Dat geloven ze niet.

Ik vermaak me dus nog steeds dol met mijn klantjes en het plezier is wederzijds, want er zijn er nu die speciaal om mij vragen: we willen de Hollandse uit P.L.!
En dan roep ik Hoera! en maak een dansje met ze.
Op een enkele mopperkont of klager na is iedereen hartelijk, gezellig en gastvrij, wat bijna onwaarschijnlijk lijkt, maar dat komt door het platteland, de mensen zijn ouderwets, de deuren gaan nooit op slot en er wordt ge?´mbrasseerd dat het een lieve lust is.

View on castle
Kasteeltje 15 km van Gu?©ret

Vorige week liep ik naar de auto, die ik buiten het hek van mijn klantje had gezet en zag dit kasteeltje tegen de helling aangeplakt. Nog nooit eerder gezien, terwijl ik er toch al weet ik hoe vaak langs ben gescheurd. Ja, onderlangs, via een grote bocht, onzichtbaar vanaf die weg.

Toen ik de foto aan buurman P liet zien, zei hij:
– Dat kasteel, die bocht daar, die weg ken ik heel goed.
Logisch, hij is daar niet zo ver vandaan geboren in een dorp in dezelfde commune.
Maar dat was het niet.

In augustus ’44 lag hij daar met zijn maquis-maatjes in de greppel langs diezelfde weg. In september zou hij 20 worden, reken maar uit hoe oud hij nu is.
Op 7 juni, de dag na D-Day was Gu?¬©ret voor de eerste keer bevrijd door de maquisards Limousins en een paar dagen later vonden de slachtpartijen door de nazi’s plaats in Tulle en Oradour-sur-Glane.
Gu?©ret was in augustus weer in handen van de moffen en het kasteel van de foto werd door het verzet gebruikt als kazerne.
De kapitein van de maquisards, die een ongelukkige handje had overgehouden aan de vorige oorlog, zat met een handgranaat te klooien die hij tot zijn grote schrik per ongeluk ontgrendelde: Merde et putain!

Hij wierp hem zo snel mogelijk weg en jawel, dat ding ontplofte op 1 meter afstand van de 19-jarige buurman P. die geen tijd had om te schrikken, omdat hij ogenblikkelijk in zijn greppel was verdwenen onder de aarde van de krater, wat hem zijn leven redde.
De andere maquisards wisten niet hoe snel ze moesten graven en de man die buurman tenslotte levend en wel tevoorschijn haalde, was en is nog steeds de broer van een van mijn klantjes en zit nu in het bejaardentehuis in het zuiden van de Creuse. Het historisch besef wordt er zo goed ingeramd.

Met oren, neusgaten en mond vol aarde riep buurman, toen hij zich met terugwerkende kracht alsnog doodschrok:
– Welke klootzak is godverdomme zo gestoord een handgranaat te gooien?

Oeps, dat was de kapitein geweest, gniffelde buurman. Maar die bocht daar, die zou hij van zijn levensdagen niet vergeten.

Ongelukje

 

Vertaling van google van mijn verklaring voor de verzekering van een gevalletje pech of geluk.

Ik had vijf minuten voor het einde van de procedure, dus ik nam een doek stofvrij meubilair in de eetzaal. Mevrouw F. was trainen zijn middagmaal naast de keuken.

Na het verwijderen van het stof van het buffet in principe wilde ik weten of het mogelijk was verwijder het stof van de staande klok (naast het buffet), omdat het hout mij leek een beetje ruw (niet glad), dus in dit geval de stof niet verwijderen. Ik raakte het hout met mijn wijsvinger, als een streling, en ik besloot dat het niet het probleem: het hout was te ruw.

Ik draaide me om te gaan en nam – naar beneden – stof rond de naaimachine. Na zeven of misschien tien seconden hoorde ik een geluid en ik kon ik was sparen springen terug: de staande klok viel en begraasd me.
Ik was helemaal geschokt en dood van angst en ik liep in de keuken zeggende: de klok viel!
Mevrouw F. antwoordde: maar dit is geen reden om te huilen, de klok is niet vast.

Het hout van het lichaam (met name wandelen) werd beschadigd en de klok niet aan de muur zoals het hoort.

Uitgelaten

Ja, lieve lezers, jullie moeten nog even geduld hebben, want de Franse werkweek is helemaal niet 35 uur, maar duurt 8 dagen met soms werkdagen van 12 uur. Althans de afgelopen week.
Nu zit het weekend er alweer op en ik spring over 5 minuten in de auto om een meneer te scheren en uit te laten wilde ik zeggen, maar ik bedoelde: een wandelingetje met hem te maken.

Honden worden’s ochtends vroeg uitgelaten en als we buurman tegenkomen van het volgende dorp, mag Bleu zijn kunstjes vertonen:


De hond die dacht dat hij een herdershond was

(Ik heb alle verhalen in een schriftje opgeschreven, De Man Zonder benen, De Vallende Staande Klok, De Blinde Vrouw Die Kon Zien, De Man Die Zijn Hond Sloeg etc, dus die houden jullie tegoed. Ik vrees na september, gezien mijn werkrooster.)