Allerlei berichten deze week brachten me terug naar een herinnering aan de begintijd van mijn dienstje.

Tijdens het wassen van de “onderkant” zoals ze dat hier noemen of zoals een ander zei: les trésors de famille (“Beetje voorzichtig!”) mijmerde de 85+er hoe hij met zijn vrouwtje de liefde had bedreven:
– Het werkt helemaal niet meer, gek, hè? Maar hoe vaak ik er niet bovenop heb gelegen!

“Er” dat was zijn kleine hartelijke vrouwtje G, de helft van hem in lengte en gewicht, dus ik zei, terwijl ik lekker aan het inzepen was:
– Gottegot, die arme G, helemaal geplet onder dat grote lichaam van je!
Haha, die was goed! Hij had gehoopt me in verlegenheid te brengen met zijn kletspraat, maar nee.
Nieuwe poging:
– Zij zat er ook wel bovenop, hoor!
Oh, gelukkig, zei ik, ik maakte me al zorgen.
Maar dat was nu dus over, herhaalde hij.

Hij keek vanuit zijn bed naar buiten, waar de enige kip liep.
– Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, zei hij plotseling.
Nu schrok ik wel een beetje. Wat was er dan gebeurd?

Zijn vader had een haak boven in de sponning van het raam geslagen, touw om zijn nek en was eruit gesprongen. Zo had hij hem dood gevonden.
Jesus, wat erg! En wanneer was dat?
Oh, al een tijdje geleden. Zijn vader was 90.
Wat? 90?
Ja, inderdaad. Hij had er genoeg van, zijn vrouw was dood, hij vond er niks meer aan, dus hup, einde verhaal.
Ik wist even niets te zeggen.
Kwam dit totaal onverwacht of had hij het al min of meer aangekondigd? Nee, iedereen was verbijsterd.

Ik moest weer aan hem denken denken (hij is trouwens niet lang geleden overleden), omdat er zich in korte tijd hier in de buurt 3 zelfmoordgevallen voor hebben gedaan, althans naar bekend.

Een paar maanden geleden werd hier niet ver vandaan in een auto een dode vrouw gevonden. De boer had die auto zien staan, maar was niet meteen gaan kijken, Toen ze eindelijk ontdekt was en haar identiteit bekend was geworden, bleek het een al een maand vermiste vrouw te zijn, die in een depressieve bui was vertrokken, tot ze er in dat veld een einde aan had gemaakt.
Ik hoorde dat van een kennis die weer zoon heeft en daar dan weer de neef van een vriend, die bij de pompiers zit of de gendarmes, daar wil ik vanaf wezen.

Nu heeft die kennis – zoals iedereen hier – altijd allerhande fantasieverhalen, die ik uiterst vermakelijk vind, maar dit kon hij toch niet uit zijn duim hebben gezogen?

Na een beetje gegoogle bleek het bericht daarover in de krant op internet weer verwijderd en was alleen de kop nog te vinden. Het was dus waar en de bevestiging kwam van de eigenaar van het weiland, die ik toevallig ook weer ken.
Dat komt omdat slap met iedereen ouwehoeren my middle name is.

Het beleid is denkelijk dat je de mensen niet op ideeën moet brengen. Men zwijgt in de berichtgeving over zelfmoorden.

Nieuw muurtje in het dorp

Kijk, de mensen lezen hier alleen de krant voor de obsèques en als ze bijna blind zijn door de staar, lees ik ze voor. Ik bedoel te zeggen dat ik al die teksten bijna dagelijks beroepshalve onder ogen krijg.
Ze reppen vooral van verdriet, soms van onverwacht en heel zelden van ruw weggerukt. Dat zijn de auto-ongelukken. Nooit zoals in Nederland zelfgekozen.

Ik lees altijd eerst de woonplaats (“nee, sla maar over, daar ken ik niemand”), dan de naam en vervolgens het belangrijkste: de leeftijd, want het blijft een wedstrijd van kleuters: “Oh, die is jonger dan ik!”
Dat zegt dan een 94-jarige over een overleden 93-jarige.

Die 93-jarige van vorige week uit onze gemeente kende ik niet, maar wel een paar familieleden, zag ik. Van mijn al eerder genoemde bron hoorde ik tot mijn naïeve verbazing dat ook deze hoogbejaarde er eigenhandig een einde aan had gemaakt. Dat lijkt me overigens helemaal niet eens zo eenvoudig voor iemand van die leeftijd, fysiek gezien.

Archiefbeeld 2009

Het dieptepunt van deze verdietige lijst kwam woensdag, toen buurvrouw P me ontzet vertelde dat de slager uit Dun zichzelf van het leven had beroofd.
Niet onze eigen dikke Baraille, maar de enige andere concurrent aan de overkant van de straat, waarvan de zaak altijd bomvol met klanten stond, ondanks het chagrijnige gedrag van de man èn zijn zus, want de kwaliteit van het vlees was uitmuntend.

Ik heb er alleen af en toe voor anderen boodschappen gedaan en ik werd altijd een beetje zenuwachtig van dat niet-communicatieve.

Hij had ‘s ochtends de winkel geopend en toen zijn zus hem niet meteen kon vinden, trof ze hem tenslotte op zolder, waar de balken zijn.

Wat een ellendige misère, mensen.