Maisveld staat op omvallen, niet door de hond maar de droogte

Het kostte tijd en moeite, maar ik geloof dat het nu weer een beetje beter gaat. Toen ik op 1 januari ophield met werken, kon niemand voorzien dat er een pandemie zou komen, die het leven hier in ons dorpje enigszins zou beperken, ik heb het dan ook over een van de dunst bevolkte streken van Frankrijk. We hebben tot op heden geluk gehad, want we konden en kunnen naar buiten, de tuin in en praten met buren over de heg.

Ik heb de tijd voornamelijk slapend doorgebracht en als ik niet sliep, liet ik de honden uit. De oude Bess heb ik vlak voor haar 17e verjaardag naar de dierenarts moeten brengen.
Een maand later kwam de pup van de buren ons uit onze verdoofde toestand halen.

De pup met zijn moeder

Bleu, die zijn hele leven geleden heeft onder de terreur van Bess, leerde weer ademhalen. Hij at met de kleine uit uit hetzelfde bakje, hij begon te spelen, want de pup was zachtaardig, trok zich niets van gegrom aan en kwam niet op het idee agressief te reageren.

Een feest, deze hond, die nog steeds alleen maar blij en vrolijk is, iedereen tot spelen uitnodigt en ook dikke vrienden is met de kat, die onmiddellijk het zachte karakter van het ventje herkende en zich zonder protest door een vieze hondentong in het gezicht laat likken.

Het snackloket van buuf

Toen ik eindelijk naar de dokter ging, die ik natuurlijk had vermeden, bleek dat ik een dramatisch gebrek aan hemoglobine had, wat de uitputting, de duizeligheid en de overdreven behoefte aan slaap verklaarde.
Ik zit nu aan de staalpillen, zoals dat vroeger heette of misschien nog steeds, die wel een beetje lijken te helpen, want ik schrijf dit eerste stukje na lange tijd. Nee, dat is niet waar, ik laat voor de eerste keer iets publiek horen.