Arme Daan lag twee dagen geleden vredig in zijn slaaphok. Nu schrok ik wel vaker, als hij lag te slapen, want hij lag regelmatig zo stil in een hoekje, dat hij pas bewoog als ik het hok opendeed. Zou hij doof zijn geweest?

Hij nam als een konijn op zijn achterpoten een hapje groen aan. Ach, die Daan. De dikste cavia ooit, met een merkwaardig doordringende blik. Hij was al oud en cavia’s kunnen zomaar zonder aankondiging doodgaan zoals nu. Een van mijn favorieten, dikke Daan.

Ik schrijf de laatste tijd onregelmatig wegens verregaande lusteloosheid. Volgende week zal dat wel over zijn, als we weer in het Beloofde Land zijn. Bomen zagen en sneeuwklokjes kijken.

Model Monnik

We vroegen een aantal jaren geleden eens aan de buurman of hij toevallig wist hoe we aan stro voor de cavia’s konden komen.
– Stro, stro, zei hij, wat moet je met stro, houtsnippers is veel beter.
Dat moesten we beamen, maar omdat we dachten dat we in het middeleeuwse gedeelte van Frankrijk zaten, vroegen we naar stro.
РDat kun je in de Intermarch?© kopen, zei hij. We schrokken van deze nuchtere praat.
Maar, of we hem wilden volgen, want hij had misschien nog wel wat liggen in z’n werkplaats.

We liepen naar de schuren, passeerden de vleeskippenren en het oude huisje van oom Octave.

Bij het openen van de deur fladderden de zwaluwen op en vlogen rakelings langs onze hoofden. Hun nesten zaten in de hoeken van het lage plafond. De vloer van de werkplaats was bedekt met een halve meter houtsnippers.
– Tast toe, zei buurman.
We vroegen wat hij gemaakt had, dat zoveel snippers had veroorzaakt. Nou, dat was een tafel voor z’n dochter geweest, een eikenhouten tafel, wacht, hij had een folder.
Het was de aanbieding van een meubelfirma die verschillende types eettafel leverde, waaronder de monast?®re, een kloek model waar je nog minstens 500 jaar plezier van kon hebben.
– Hij is drie meter lang!
Hoe zwaar was die wel niet, vroegen we, een tafel van eikenhout en drie meter lang.
– 200 kilo!
Nou, nou, ongelooflijk. En hoe was die tafel helemaal in N. terechtgekomen, waar zijn dochter woonde?
Met de trekker van Jean-Pierre, een andere mogelijkheid was er niet geweest.
We waren diep onder de indruk en stelden ons die tafel voor, hoe die bovenop een agrarische remorque door dat boerenlandschap was vervoerd en de verbazing had gewekt van de mensen die hem in de verte boven de hegjes zagen voortglijden.

We vertrokken met een grote vuilniszak vol houtsnippers. En niet zomaar houtsnippers, eikenhouten houtsnippers. Wacht even, wacht even, kon je niet piepkleine zakjes eikenhout bij Duikelman of Kokenenzo kopen, om zelf zalm en andere luxegoederen te roken? Verdomd, 8,95 voor smoking chips met de smaak oak.
Een kassabel begon in de verte te rinkelen. Eerst naar de Intermarch?¬© om houtsnippers te kopen en dan een hippe verpakkingsontwerper en een afzetgebied zien te vinden. De winst gingen we natuurlijk delen met de buurman. De cavia’s moesten zich maar even behelpen met grenen.