Johan Simons en Jeroen Willems in gesprek in Parijs, in de documentaire op tv

Ik was al getipt door N. die de film in de bioscoop had gezien en gisteren was hij op tv, Johan Simons: Zeg dat het goed komt, van Ireen van Ditshuyzen. Ik zag net dat hij op uitzendinggemist is te zien en zou zeggen, kijken! Voor degenen die in toneel zijn ge??ònteresseerd.

Ik heb veel Johan Simons gezien de afgelopen 25 jaar, want ik ben al van jongsaf aan dol op toneel en moet dat aan mijn vader te danken hebben, die amateurtoneel speelde met korfbalvereniging GKV in Den Haag, waar toevallig ook Stefan Felsenthal, Annemarie Heyligers en klein jongetje Kareltje de Rooi, bekend van het duo Mini en Maxi, lid van waren.
Het is jammer dat het familiefotoalbum hier niet in de kast staat, want ik weet dat er foto’s zijn waar de hele club bij ons thuis te zien is. Ik verbaasde me als kind over de sombere gezichten van de gefotografeerden en weet dat aan de oorlog, die immers nog niet zolang geleden voorbij was. Als die ter sprake kwam, versomberden de blikken. Toen ik dat later eens aan mijn moeder vroeg, zei die verbaasd: welneen, we zaten heel geconcentreerd naar een opname (of radioprogramma of grammofoonplaat, zoiets) te luisteren.

Een keer, ik weet niet meer hoe oud ik was, 5 of 6, denk ik, mijn broertjes waren er nog niet, mocht ik naar de generale, die ‘s middags in het centrum van Den Haag plaatsgreep, in de buurt van of misschien zelfs in een gebouw op de Grote Markt, niet te verwarren met de Grote Marktstraat. Of verwar ik de locatie met het oude conservatorium, dat daar ook zat? Misschien was het hetzelfde gebouw.
Ik mocht ‘s middags kijken, omdat ik ‘s avonds tijdens de voorstelling natuurlijk al in mijn bedje lag. Mijn zussen waren er niet bij, mijn vader plantte me in de donkere zaal, waar alleen nog een of twee volwassen zaten met de regie. In de pauze raakte ik diep onder de indruk van de schitterende jurk die een van de hoofdrolspeelsters aan had, dat herinner ik me nog goed. En dan mijn vader op het toneel zien, in de rol van een vreemde, dat was een beeld dat ik de rest van mijn leven niet meer ben kwijtgeraakt. Je doet alsof je een ander bent, je spreekt een tekst uit, die anderen doen hetzelfde en er ontstaat een nieuwe wereld. En dat ze in de pauze geschminckt en in kostuum weer gewoon deden, dat was wel het meest bizarre.

Johan Simons geeft een workshop ©Jean-Pierre Jans

Nu kunnen weinig acteurs gewoon doen, zelfs als er in de verste verte geen toneel te bekennen valt en dat komt volgens mij, omdat het spelen op den duur een dik pak van bescherming vormt. En het is een beroepsdeformatie, net als telefonistes die jodelend zeggen momentje ik verbind u door, en daar weet ik alles van, want ik heb dat jaren in mijn studententijd gedaan: Academischziekenhuisgoedemorgen, momentje ikverbindudoor. Het is een handschrift, dat is het, en het klinkt als aanstelleritis.

Het is een mooie documentaire, met een heleboel sympathieke aanstellers, die tussen de bedrijven liefdevol Simons spelen, hoe hij twijfelt, loopt, gebaart, op zijn kop krabt en smeekt: zeg dat het goed komt.

(In de bioscoop kijken is natuurlijk veel leuker, maar zonder tv had ik hem misschien gemist. )