Category Archives: muziek

Ophouden

Mud and rain in a french garden
Normaal staat hier het gras kniehoog

Het begint me nu na zoveel maanden aardig de keel uit te hangen: de eindeloze neerslag die dit land teistert. Gisteren had ik me voorgenomen te tuinieren, stom natuurlijk, want het water kwam in zulke ellendige hoeveelheden naar beneden, dat ik maar besloot boodschappen te gaan doen. Na drie keer glibberen kreeg ik de eend eindelijk het asfalt op. Bedankt, la m?©t?©o.
Iedereen is hier zo langzamerhand een beetje sceptisch aangaande het weerbericht, want het aangekondigde mooie weer blijft maar uit. Zondag schijnt het strakblauw te worden en boven de 20¬?C, maar we moeten het maar zien gebeuren. Zei ik langzamerhand een beetje sceptisch? Ze lachen zich al jaren een deuk om die kletskoek.

Wat me ook verschrikkelijk ergert en teleurstelt, is de Nederlandse zender radio 1, door mij nog altijd Hilversum 1 genoemd vanwege het oubollige provinciaalse karakter. Ik had al moeite toen ze met die duopresentatie begonnen, vooral omdat ik die stemmen van die twee zg lollige types niet te pruimen vind zo onsympathiek, maar dat is misschien iets persoonlijks. Zo heerlijk als ze af en toe in vakanties worden vervangen door een serieuze radiostem als die van Rob Trip.
Waarom luister je dan, vragen jullie je af.
Nou, dat komt omdat ik ‘s ochtends vroeg, na het voederen en uitlaten van het vee, om 07:00 uur aan de computer aan het werk ga, ik hoor wat er in NL speelt, met het gepruttel van de radio als een oud koffieapparaat op de achtergrond. Ik word er niet door afgeleid, en ik ruik die bejaardenlucht van doorgekookte slappe filterkoffie, die te lang op het plaatje heeft gestaan en hoor af en toe een beetje “nieuws” vanuit de moerasdelta. Ik zeg “nieuws”, want dat is het natuurlijk niet. Ik weet heel goed dat dat nieuws niks anders is dan een ruim van te voren ingevulde agenda, te koop bij ANP of Novum, maar dit natuurlijk weer voor de zoveelste keer terzijde.

Rooster
Kraaiende kippenmanager Dominique doet ook iets doms

Ik kan er heel goed bij werken, terwijl ik bij muziek niet kan werken. Het zal wel iets met hersenhelften te maken hebben.
En wat heeft zo’n omhooggevallen manager van dat nieuws op hilversum 1 nu bedacht? Dat er een moppie muziek moet tussen de eindeloze reclameboodschappen met autoruiten en benzinepassen, geinige straatinterviews met meningen van mensen die er niks toedoen en het journaal, stotterend en ook al leutig gebracht door een “spontane” voorlezer (christusmeziele, dat is erg), dat die anderhalve minuut dus die overblijft voor echt nieuws of wat er voor door moet gaan, gevuld moet worden met “muziek”. Ja, aanhalingstekens, want wie in vredesnaam die plaatjes uitzoekt, die moet worden ontslagen, net als die omhoogvallen manager trouwens, want wat is dat een verschrikkelijke onmuzikale teringzooi, die momenten van ontspanning en reflectie, zoals die manager die geluidoverlast noemt. Momenten van ontspanning en reflectie? Een ordinaire bezuiniging, als je het mij vraagt.

Ik weet echt niet wat ze hiermee willen bereiken, behalve dat ik afhaak en het af en toe tegen beter weten in maar steeds minder, nog eens probeer. Volgens mij willen ze ook ook dat de voorlezers een persoonlijke noot inbrengen, met die lolligheid en hun gelul over hun priv?¬©leven en -voorkeuren, opdat de luisteraars blijven plakken. NIET DOEN! Ik ben er niet in ge??ònteresseerd.

Bleu merle border collie
Hond likt zijn wonden

Ondertussen regent het lekker door, hoor ik aan het gekletter op de golfplaten daken. Toen ik net vriendin en buurvrouw P. sprak, die ondanks de modder haar moestuintje mopperend aan het opruimen was voor de nieuwe aanplant van tomaten, sla, wortels, uien en prei en Bleu vanachter het raam jaloers aan het blaffen was, zei ze plotseling: “Oppauwe!”
Wat? H?®? Hahaha! Ze hoort mij dat altijd roepen tegen die bemoeizuchtige uitslover en heeft eigenlijk geen idee wat dat precies betekent, zei ze.

Dat heeft die manager van de radio ook niet helemaal begrepen, geloof ik, maar dan anders. Zucht. En nu is het ook afgelopen met die regen, verdomme!

Volgende keer: hoe komt Bleu aan die wond?

Muziek en volk

Just before the concert in the church of Dun
De dames van de volksmuziekgroep

Ik heb iets beloofd en het niet gedaan, namelijk een verslag schrijven van het concert van 2,5 week geleden. Sorry, sorry, ik moest eerst heel hard werken en plotseling stond de familie op de stoep, op de NL-radio 2 minuten geleden door een vrouw met een plattelandsaccent op z’n amerikaans “geliefden” genoemd, bij welke uitdrukking ik altijd denk dat ze het over minnaars hebben en er zich onmiddellijk een film in mijn hoofd begint af te spelen. Ja, het is af en toe een vloek, die eeuwige visuele fantasie. Ik krijg dat woord echt mijn strot niet uit, geliefden.

Twee en een halve week geleden bevond ik me in een stampvolle kerk, in een gem?‚Ñ¢leerd gezelschap van Fransen, Engelsen en Nederlanders (moi), allemaal in dikke winterjassen gepakt. De dames van de volksmuziek zaten voor me (zie foto boven), die zouden om de beurt met het Chorale Vocalise twee liedjes zingen, met tussendoor nog een doedelzakoptreden.

Het koor zong na een eerste onzekere inzet een mooi repertoire, muzikaal, en een heel aardig niveau, als je bedenkt dat er geen professional behalve de dirigent bijzat. Die dirigent, die was dus de muzikale genius van de club, dat was duidelijk.

We zongen tussen de bedrijven met de hele kerk nog gezellig: Komt Allen Tezamen, in het Frans dan en Stille Nacht, tot de doedelzak het een beetje verprutste door veel te lang en te vals door te gaan met het bekendste moppie muziek uit de Negende van Van Beethoven, dat met die Br?¬?der, omdat natuurlijk e.e.a. was georganiseerd door de Entente Cordiale, die dat thema in haar blazoen heeft ge?¬¥tst.

Yule log
Mijn mislukte yule log van kerst

Na afloop wandelden we – verkleumd door de onverwarmde kerk – door een ijskoud en nat hondenweer naar zaaltje Apollo, 2 minuten lopen dus niet zeuren, waar de Entente zich had uitgesloofd door veel en echt heerlijke taarten te bakken, Creusoise en Engelse, clafoutis, appeltaart, mince pies, alles was er, naast de warme wijn en meer. Ik moest meteen kuskus met een vrouw van de bibliotheek en haar man, die ik alleen van gezicht kende en de man al helemaal niet, maar zo gaat dat hier nu eenmaal, die mij ter plekke een verhaal op de mouw spelden over een vermeend auto-ongeluk van iemand uit ons gehucht, auto total-loss, maar hijzelf mankeerde niks. Hijzelf? Wie, wie, over wie ging dit verhaal? (Toen ik dit naderhand doorroddelde, bleek het in ieder geval niet om iemand van ons te gaan, jammer genoeg, want ik was blij dat ik nu eindelijk via die wonderlijke omweg ook eens een nieuwtje had en godzijdank dat het niet waar was)

Verder kende ik niet veel mensen, behalve dan de burgemeester van onze commune, die me nu eindelijk herkende dankzij de expositie van april en me vrolijk kakelend aan de dirigent van het koor voorstelde, waar het tenslotte allemaal om te doen was geweest. Ik mag me a.s. dinsdag melden in het repetitiezaaltje.

Toen ik net mijn mond volgepropt had met een stuk taart, in mijn ene hand een blikje orangina en een bekertje, in mijn andere de rest van de taart, stond ik oog in oog met het notarisechtpaar D., waarvan de vrouwelijk helft me immers over dit gebeuren had getipt. Plotseling zag ik – mogelijk door het Engelse gezelschap – dat notaris een sterke overeenkomst met Rowan Atkinson in zijn rol van Mr. Bean vertoonde. Hij liet een fluitende lach horen toen hij mijn onmacht hen te begroeten zag, terwijl hij toch niet kon weten wat ik op dat moment dacht. Dacht ik.
Zijn vrouw was ondertussen aan het opscheppen tegen een dame over de internationale ambities van onze dochters en meer, en toen deze dame vroeg waar ik woonde, gilde de notaris het antwoord al: Puy-L?©ger!, want hij kan er dan misschien een beetje mal uitzien, gek is hij niet en hij heeft het geheugen van een olifant.

Het interieur van bioscoopzaal Apollo was verder niet van enig architecturaal belang, het bleek een toneelzaaltje dat duidelijk begin jaren tachtig een facelift had gekregen. Niks aan dus, terwijl de buitenkant er zo interessant uitziet. Ik zal er van de week een plaatje van maken

Muziek en foto

View on skyline of the IJ in Amsterdam
Uitzicht vanuit het Muziekgebouw

Deze week kwam ik bij toeval twee keer in het Muziekgebouw aan het IJ, waarvan 1 keer in het BIMhuis.
Jasper Blom speelde daar vrijdag met zijn kwartet, (quartet) ter ere van zijn 2e CD Dexterity, een cd die volgens zijn moeder al een half jaar in de winkels lag.
Dat gaf allemaal niks, ze speelden weer als vanouds, hoewel de effecten, de geluidseffecten bedoel ik, met behulp van elektronica deze keer veel vaker dan de vorige keer werden gebruikt. En wat handig, de bassist had een elektrieke contrabas, die iets minder ruimte inneemt, denk ik. Een mooi concert met musici die veel plezier hebben, zodat het publiek dat vanzelf ook weer heeft. Voor de liefhebbers is alles, inclusief het interview met Jasper op de website van de VPRO terug te luisteren.

In de bar van het BIMhuis kon je de zon boven het IJ als een kersje aan de schoorsteen van de Hemcentrale geprikt zien worden, een uitzicht waarvan de barman zei dat dat hem zo langzamerhand de keel ging uithangen. Vrolijke Amsterdammer.

Wrench
Beeld en geluid bij Wrench

Zondag bleek fotograaf Ed (Edward) Burtynsky in de stad voor Wrench door het Hexnut-ensemble, een concert dat uit 8 stukken bestond, die door evenzoveel componisten gemaakt waren aan de hand van foto’s van Burtynsky, kijk maar op zijn website als je zijn werk niet kent.
Burtynsky had aan zijn gastvrouw duidelijk gemaakt dat hij zondag voor het concert wel een rondje over Nederland wilde vliegen en zo kwam het, na wat correspondentie en heen-en-weergemail met het kantoor in Canada, dat fotograaf en heli- en infrastructuurdeskundige Siebe Swart zijn collega Burtynsky voor dag en dauw van zijn hotel ophaalde, waarna ze gezellig de rest van de dag zoet waren met vliegen en fotograferen.

Edward Burtynsky, foto: Siebe Swart
Edward Burtynsky, foto ©Siebe Swart

‘s Avonds meldden we ons in het Muziekgebouw voor het concert en bubbels. Het publiek bestond zo te zien voornamelijk uit muziekliefhebbers en/of (klassieke) musici, een wereld die kennelijk geen enkele overlap had met de fotografische. We telden ?¬©?¬©n andere fotograaf. Wel zag ik een paar bekenden uit een andere hoek, zoals de ouders van een meisje van de cr?¬Æche van lang geleden.
De vader bleek het laatste stuk te hebben gecomponeerd, wat in mijn ogen (oren) ook meteen het beste stuk was. Hun dochter was op haar 16e naar Boston gegaan en studeerde daar viool aan het conservatorium. Ik herinner me heel goed dat ze op haar 3e al prachtig speelde en dat ze onmiddellijk wist dat de viool haar instrument was.

Wrench, audience
Publiek in het Muziekgebouw

Vesoul

Dit nummer van gisteren, live gezongen in L’Auberge des P?‚Ñ¢cheurs in La Celle Dunoise door een zanger van wie ik de naam niet weet, zit nog steeds in mijn hoofd. Ik vraag me af: was de zanger nou dezelfde man die vorig jaar bij de 2takt-koning mijn d?¬©broussailleuse heeft gerepareerd? Ik ga er volgende week een kijkje nemen. Je herkent iemand niet in een andere omgeving en zonder overall. Bazen zonder hun hond.

Nu zijn we met z’n allen bezig met verlate Sinterklaasgedichten voor de cadeautjes van vanavond. Wist je dat plek rijmt op dekbedovertrek?

Luisteren en kijken

Vrijwilligers laten een knipvoeg zienOefenende vrijwilligers laten een knipvoeg zien

Gisteren was ik bij de Luisterdag op het Westergasterrein, waar mensen met een visuele handicap, zeg maar blinden of slechtzienden – ik ben de draad kwijt wat nu de politiek correcte term is -, een soort geluidsshow in het duister van een zaal in het Ketelhuis te horen kregen. Na de voorstelling was er een rondleiding over het terrein in groepjes van 6, onder begeleiding van vrijwilligers, waarvan ik er dus een was.

De dag was georganiseerd door de stichtingen Geluid in Zicht en KUBES, stichtingen die mij voor gisteren niets zeiden. En waarom niet? Omdat de ziende en blinde wereld twee gescheiden werelden zijn en deze clubs zich met de blinde wereld bezig houden. (Waar ik blind zeg, bedoel ik ook slechtziend)

Daar kwam ik gisteren achter. Ik ken geen enkele blinde persoonlijk, in al die jaren op kantoren, bij bedrijfjes, op clubs, sportverenigingen of wat dan ook, zelfs niet op vakanties, in al die jaren ben ik nog nooit een blinde of slechtziende tegengekomen. We kennen Stevie Wonder, Ray Charles (of was die niet blind?), Jules de Corte en verder eigenlijk niemand, behalve Hannes Wallrafen dan, en die eersten tellen niet, want zoals dat met bekende mensen gaat, wij kennen hun wel, maar hun kennen ons weer niet.
Dat blijft merkwaardig, als je erover nadenkt. Waar zitten al die mensen?

Hannes Wallrafen haalt een frisse neusHannes Wallrafen haalt al bellend een frisse neus

Gisteren heb ik een aantal ontmoet, want ze kwamen met z’n velen naar het Ketelhuis, al dan niet begeleid door stok, partner, hond en/of de 10% van het zicht dat het nog deed. Ik begon natuurlijk meteen tegen al die zoete labradors te kirren, terwijl ik hun haar door de war deed. FOUT! Helemaal niet aankomen, die arme dieren. Nou ja. Gemengde gevoelens.

Alleen belangstelling voor het diertje
Alleen belangstelling voor het diertje © M. Wildeman

Van die geluidsshow heb ik niets gehoord, want ik had plotseling de opdracht ook de fanfare te begeleiden, die het eerste deel van het programma zou afsluiten. Dat was wel weer een ervaring, waaraan ik een apart stukje zou kunnen wijden. De fanfare was een Jordanese, dat wil zeggen, ze kwamen uit de Amsterdamse Jordaan en voldeden volmaakt aan mijn verwachtingen: een beetje chagrijnig, maar in voor een geintje. Mooie uniformen, glimmend koper, knipogende mannen en giechelende meiden.

De fanfare arriveert

Ik ging ze voor de trap op, 5 minuten voor het einde en stelde het orkest op in de hele smalle gang naast de zaal. Daar moesten we veel langer wachten dan dat het draaiboek aangaf. Vincent Bijlo lulde gewoon te lang en de fanfare begon te morren. Ze fluisterden, mopperden en stootten met hun trommels tegen elkaar. Ik zat in een krankzinnige film en moest verschrikkelijk lachen.

Uitzicht in de gang op de fanfareUitzicht in de gang op de fanfare

Toen ze eindelijk mochten, was de rust weer terug. Dat is het enige wat ze willen, spelen. Gelijk hebben ze.

Onmiddellijk daarna begon de rondleiding, die eindigde in de gashouder, met een werkelijk prachtig klassiek barokconcertje van een strijkkwartet + twee sopranen. Daarvoor waren we vergast (sic) op een fluitconcert in de vorm van met helium gevulde ballonnen, waaraan een houten fluitje was bevestigd. Dat gaf geluid, maar vond ik toch meer een visuele ervaring. De ballon schoot de lucht in, liep langzaam leeg en kwam weer naar beneden. Ik heb een klein stukje gefilmd:

Maar wat een ander leven, blind zijn! Weet je hoeveel paaltjes, scheve stoeptegels, losse verkeersdrempels en geparkeerde fietsen je het leven onmogelijk proberen te maken om maar eens iets praktisch te noemen? En dat deze wereld steeds meer een volkomen visuele is?
Misschien dat de iPad iets kan gaan betekenen. Een meisje vertelde me dat ze als blinde erg veel aan haar iPhone had. Ik kon haar na afloop niet meer vinden, heel jammer, want ik had het graag allemaal willen zien.