Het is elke keer weer wennen aan de grote stad, hoewel wij in een soort Efteling wonen qua toeristisch appeal, kijk maar naar het plaatje.
De dieren hebben steeds kwaaltjes, waar ik een beetje moedeloos van word, dan weer aan de dunne (Bess), dan weer een ontstoken pootje (Soes), dan weer die terugkerende koortskwaal (Kwint), dan weer een gezwel met coma en fatale gevolgen (Jake), en nu schudt Kwint met z’n oor en wrijft ermee langs de plinten, waardoor ik bang ben dat hij er een bloemkooloor van maakt (Annetje).
En nu is het afgelopen, hoor! Iedereen verdomme gezond!
De hoofdplaats van de commune, 4 jaar geleden ook al zo gefotografeerd
We hebben deze 2 weken niet veel uitgevoerd, een beetje het pad tussen nieuwe tuin en grange lopen knippen en hakken (Siebe), eend laten keuren (moi) en allerlei meer nutteloze dingen als boodschappen doen en koken.
Dit zie als je je omdraait
We hebben af en toe een wandelingetje gemaakt, zoals vandaag: de berg op in omgekeerde richting. Ik vond het niet de beste route, je ziet niks van het uitzicht, tenzij je achteruit loopt en de lage zon scheen precies in ons gezicht, wat natuurlijk weer afhankelijk is van het tijdstip en het seizoen en ook weer een reden om achteruit te lopen.
De neef van de buren, Jean P. , die z’n moeder in maart 103 wordt, diezelfde Jean dus, heeft tussen al zijn melk- (waarvan ik het ras niet weet) en vleesvee (de Charolais en Limousins), ook dit exemplaar lopen. Volgens weer andere buren is het een Normandische koe, te herkennen aan zijn haar bel. Je hoort die soms op rustige zomeravonden in de verte luiden. Wij vinden deze koe heel mooi en waren blij dat ze wilde poseren.
In een weitje richting La Ferme du Cheval Rouge stonden alle Shetlandertjes met een ezel, die ik nog niet eerder had gezien. Die Shetlandertjes waren zo zoet en nieuwsgierig, die kwamen onmiddellijk aanhollen, waarschijnlijk om te zien of er iets te snaaien viel, want ze staken zonder aarzelen hun zachte neuzen in mijn jaszak.
Het ezeltje snuffelde aan de camera:
Morgenvroeg rijden we terug, met een cavia minder, want onze allerliefste blinde en dove Jake werd plotseling op Oudjaar ziek en raakte in een soort coma, waar hij 1 januari aan bezweek.
Het is een dierenpraatje geworden, geloof ik.
Terwijl ik aan het beschrijven, uploaden en categoriseren ben, luister ik naar de realtime streaming van LeWeb:
Lo??òc Le Meur
De sprekers zijn wisselend van inhoud en presentatie. Sommige mensen hebben zulke saaie stemmen en zulke zware accenten, dat de aandacht al snel ergens anders is. Je hoort het publiek roezemoezen. Je moet eens een blik in de zaal werpen: allemaal Macbookjes en iPhones. Hip, hoor.
Maar in het algemeen worden er interessante dingen gezegd. Ik kan me voorstellen dat je daar flink ge??ònspireerd vandaan komt.
Meanwhile, back in the Empire State Building:
Elegant figuurtje
Soes mag een tijdje geen vers voer eten om haar mest weer iets droger te krijgen. Ik formuleer het neutraal. Ze slobbert de antibiotica gretig genoeg op, dus er zal wel een wortel- of andijviesmaak aan zitten. Terwijl ze een half uurtje in een reismand zit, vreten de andere twee hun buikjes vol met appel, tomaat en komkommer. Bijkomend voordeel is dat ik de keutels van Soes zo eindelijk kan onderscheiden van die van de andere en die waren gisteren vrijwel weer normaal.
Morgen mag het verband eraf.
Die arme Soes had plotseling een dik voetje, eigenlijk handje, want het was de rechtervoorpoot. Nu heeft onze dierenarts absoluut geen verstand van cavia’s, dus daar nemen we de diertjes niet meer mee naar toe.
Iemand die een te vroeg geboren, stervende babycavia aan het infuus wil leggen, is een geldwolf, iets anders kan ik er niet over zeggen. Een bijna dode embryo aan het infuus! Ga nou toch weg! Die diertjes worden met honderden tegelijk gedumpt, waar bennen we in godsnaam mee bezig?
Nu vind ik dat wel iets om eens een keertje over na te denken. Hoever willen we met die zogenaamde dierenliefde gaan? Ik zag ooit – beroepshalve – foto’s van de hersentumoroperatie bij een of andere hond. Ja, als je geld zat hebt, ga dan vooral je gang. Of niet natuurlijk, want zit die hond daar op te wachten?
Ik wil in ieder geval niet dat die cavia sterft aan een rottend pootje en van de pijn, omdat ik nu eenmaal de verantwoordelijkheid voor het diertje op me heb genomen, met als bonus meteen een zeker schuldgevoel, en daar zit hem de kneep, schuldgevoel. Ik neem mijn verantwoordelijkheid, zeg ik op z’n Balkenendes. In de vrije natuur was hij allang opgevroten, die cavia bedoel ik, niet JP, omdat ze wit is, onze cavia, jaja, het is een vrouwtje, zeugje, zeggen sommige mensen. Ik ging dus naar een andere dierenarts, een met verstand van cavia’s.
Anyway, pootje met pus, verbandje, antibiotica, parasitair onderzoek vanwege iets te natte keutels en hopla: 78,- euro, naar boven afgerond, voor een cavia van bijna 7, die elk moment het loodje kan leggen. 19 % BTW. Bij ons in Frankrijk lachen ze zich hier een deuk om.
Ik wilde zeggen: kutterdekut, maar zei heel beschaafd, goejemorregen! Ik herinner me dat de dokter een aantal jaar geleden tijdens het consult eerst een offerte deed, voordat hij overging tot handelen, maar er wordt nu van uitgegaan, dat je dat allemaal voor je huisdier over hebt. Ik vind het volkomen idioot en wie spinnen daar garen bij? De dierenartsen, die heel begrijpelijk ook hun huur moeten betalen, alimentaties, hun assistentes, de belasting en de boekhouder, logisch. Voortaan vraag ik even van tevoren wat of dat het gaat kosten. En anders wijken we uit naar een dierenarts buiten Amsterdam, die zijn verbijsterend goedkoper.
Hier een ander exemplaar van de gepamperde non-humans, ene Bess, bijna 7 jaar, die – deze keer geluidloos – aan het dromen is. Die droom houdt plotseling op. En dan hebben we het niet over Kwint, die na bijna 4 weken kwakkelen met koorts en diarree, misschien nu genezen verklaard kan worden. Voor zolang het duurt. Niks as zorgen, mensen.
