Tafel dekken en muziekinstallatie opstellen
Nou, jongens, ik zit plotseling in het Comité des Fêtes, vraag niet hoe het kan, profiteer etc.
Ik ben daar zomaar voor gevraagd en in het kader van de integratie heb ik meteen ja gezegd, zonder te weten wat je daarvoor moet doen.
In ieder geval vergaderen op het onmogelijke tijdstip van half negen ‘s avonds. Jullie stadse types denken natuurlijk, stel je niet zo aan, mooie tijd, maar daar denken wij, de andere nieuweling in het comité (buurman JP) en ik anders over. Wij staan elke dag om 05:00 op. Ja, echt. Net als de rest hier. Om 20:00 is het doodstil en pikkedonker.
Ik had dan ook bij de eerste vergadering moeite mijn aandacht erbij te houden, schrok af en toe wakker en had even niet door dat me iets werd gevraagd en dat we van onderwerp waren veranderd, nl het menu van het eerstkomende feest.
De rollen waren al sinds jaar en dag verdeeld, wie wat zou kopen, wie kok zou zijn, wie de bar zou keepen, wie de bediening (daar werd ik bij ingedeeld) en welke DJ de muziek zou verzorgen.
De mossels
Dat feest – Moules-Frites – is het best bewaarde geheim van onze commune, want in al die jaren heb ik nog nooit een aankondiging gezien of er iemand over horen praten.
Ik dacht: we zien wel en meldde me ‘s ochtends volgens afspraak in de feestzaal van de bourg, waar de tafels gemonteerd en verdeeld werden. Die ene familie 17 personen, de volgende 22 etcetera.
Timmeren, sjouwen, tafels dekken.
Toen de eerste mensen (alle leeftijden) ‘s avonds kwamen, begon de ap?¬©ro en de muziek. Daar was het allemaal om te doen, aha!
Mijn hoogbejaarde klantjes praten allemaal met weemoed over de tijd dat ze elke week naar een bal gingen om eindeloos de wals te dansen, ik had het daar al eerder over.
En dit feest was feitelijk daar een voortzetting van.
In plaats van het orkest van Perrin of Verschueren stond er een DJ van onzekere leeftijd op het podium, die in het begin nog wel een beetje accordeon liet horen, maar in de loop van de avond louter hits draaide, die iedereen kende behalve ik. De hele zaal brulde mee, armen omhoog, aanstekertje in de lucht. Haak eens in met Mary.
Oude dames en kindertjes dansten, iedereen, zelfs ik werd de dansvloer opgesleurd door collega (v) en medelid C. die me steeds een ruk gaf om me te doen draaien, want wist ik veel. Nog nooit de wals gedanst. Ik kon na een tijdje niet meer, omdat ik zo moest lachen en omdat mijn bilspieren uit hun voegen lagen.
Eerst nog ff een ap?©rootje
Hoe laat het eten werd opgediend weet ik niet precies, na 22:00 denkelijk. Ik herkende een aantal mensen, de buren van het grote huis natuurlijk, de behanger met zijn familie, de SRV-man met aanhang en hier en daar een enkeling zoals het vrouwtje dat de enorme broodkar van Fresselines rondrijdt en piepklein bleek te zijn en een andere collega, maar dat was het dan.
De muziek bleef doorstampen, mensen bleven dansen en wij holden met dienbladen rond tot de vaart er uiteindelijk uit was. Toen ik de laatste stapel schone borden in de kast zette, keek ik eindelijk eens op de klok: 03:45. Allemachtig.
Kun je nog zingen, zing dan mee
Dat heet: een nacht doorhalen. Ik viel om 04:15 in mijn bed, zonder ook maar 1 drupje alcohol, hoewel me dat eindeloos werd aangeboden, tegen het eind zelfs die heerlijke zelfgestookte eau de vie.
Jammer, maar ik moest nog rijden. Alcohol geen bezwaar, zeiden ze zoals altijd, want “er wordt toch niet gecontroleerd”. En stapten met hun dronken harses in hun auto’s.
Om je volgend jaar bij dit feest aan te melden, bel je comitélid Jezus (Jésus, baasje van een broer van Bleu en een van de vele dorpsgenoten met een bijnaam) en je bent van de partij.
Dat doen die families al ruim van tevoren, dus de zaal is al uitverkocht voordat er iets is geregeld. Vanaf welk moment je precies kunt gaan bellen, vermeldt het verhaal niet.
Het was me ja wat.
In maart wordt er een avondje geklaverjast, en in juni is er Tête de Veau (met of zonder circonflexe?), net zoiets als Moules-Frites, maar dan minder, vertelden mijn nieuwe vriendinnen me. Wanneer je daar voor moet aanmelden, ook geen idee.
Lollig is het allemaal wel.
(Ondertussen gaat het werk door, ik heb nu een vast contract als vervanger, zit bij de collectieve ziekteverzekering à 75€/maand, waarvan de werkgever 40% betaalt en heb mijn eerste aanvaring met een klant erop zitten, waarover later meer, maar niet hier.
Het verhaal van de huisarts heb ik al gedaan. Zucht. Ik ben nog steeds kwaad. )
