Die ogen zijn helemaal niet blauw
Goed, jongens, na de hektiek van de kuikens (19) zullen we het eens over onze border hebben. Wat was er feitelijk aan de hand?
Hij luistert altijd braaf als ik hem een opdracht geef: Op je Plaats, Naast, Zit, Stop!, Blijven op Afstand, Links, Rechts, Op Schoot en Dood Leggen (zwembadherinnering: En Nou Gaan We Met Zn Allen Op Onze Rug In Het Water Leggen) om maar een paar voorbeelden te noemen.
Altijd, dat is gewoon gelogen, altijd wil zeggen als hij tijd heeft en er geen andere interessantere zaken te beleven zijn.
En altijd wil zeggen: altijd in huis. Zodra we buiten gaan wandelen, hoeft hij niet meer te gehoorzamen, denkt hij, of alleen dan als het toevallig zo uitkomt. Dat had hij helemaal zelf bedacht.
Als we bijvoorbeeld door het bos liepen, was hij non-stop met al zijn zintuigen aan het scannen of er niks was om ervantussen te gaan. En dat was er altijd wel.
De geur van een hert – neus aan de grond gekleefd – en weg was hij. Het kon ook een beverrat, vos, vvt’er zijn of de joggende vrouwen op zondag als ik een beetje laat ben, kortom Bleu was een ongecontroleerd monster, dat ook nog de mensen de schrik op het lijf joeg. (“Hij doet niks, hoor”)
Am I bothered?
Dochter Fran??üoise van buurvrouw P heeft net zo’n type in huis, een Beauceron, die een slagje groter is dan Bleu en die elke keer precies dezelfde ongein uithaalt.
– Je moet hem corrigeren!, riep haar moeder ons tot vervelens toe, waarop wij in koor terugriepen: ja duh, hoe doe je dat als hij zich 100 meter verderop bevindt?
Want ons geroep en geschreeuw beschouwen de boeven als aanmoediging en daarom roep ik steeds ?©en keer en niet meer. Niet dat daarop wordt gereageerd, welneen.
Ik sta volkomen voor gek als ik wel blijf krijsen. In het Nederlands nog wel, maar met Franse vloeken. Heeft geen enkele zin.
Dat betekende dat de wandelingen feitelijk niet echt meer leuk waren. Eeuwig opletten of geen andere mensen aankwamen, koeien niet werden verweid, konijnen de weg overstaken en meer van dat soort ongein, maakte dat ik als een waslijn zo strak gespannen onze prachtige wandelingen maakte en hem in godsnaam maar aanlijnde om ervan af te wezen. Niks aan dus.
Opgesloten met een hek om de tuin
Waar was nou die leuke pup gebleven die me op de voet volgde? Weg, in de diepste krochten van het bos tegen een eng beest aan het blaffen. Het was alleen nog wachten tot hij zou worden overreden en/of een gruwelijk ongeluk zou veroorzaken. Ik kon er verdomme niet van slapen.
De schoonvader van de dochter van Fran??üoise (ja, ingewikkeld, de vader van de man van de dochter van de dochter van vriendin P) bleek trainer van (jacht)honden te zijn. Sommige jachthonden laten zich door niets en niemand weerhouden en volgen het wild blind tot aan de andere kant van de N145. Kleine kans om dat te overleven.
De oplossing in deze gevallen is eenvoudig: je hebt een afstandbediening nodig en die bestaat in de vorm van een elektrische halsband+zendertje, een schrikhalsband. Vijf knoppen in oplopend voltage + een zoemer, werkt tot 200 meter. Drie keer het bevel negeren? Een kleine schok. Gemeen, h?®? Ja, stadswatjes, heel gemeen.
Fran??üoise had hem een middagje geleend en haar hond was meteen zo mak als een schaap. Min of meer.
Bleu met zijn schrikzender, ons dorp in de achtergrond
Na lang wikken, wegen en een aantal slapeloze nachten heb ik zo’n ding gekocht en zijn Bleu en ik dezelfde dag gaan oefenen. In het bos bij Les V?¬©rrines stikt het altijd van de herten, dus kom maar op en ja hoor, de prutser was nog geen vijf meter los of hij zette de spurt al in. Ik zei nog: doe het niet.
Op mijn “HIER!” kwam natuurlijk geen reactie.
Nog een keer HIER! en ik gooide er een zoemertje tegenaan. Nog steeds niks, behalve takgekraak en geblaf in de verte.
Tja, hij moest er helaas aan geloven, dus ik riep nog 1 keer en drukte de slapste knop in. Een gil en verdomd, hij wist niet hoe snel hij zich woest kwispelend bij me moest melden. Braaaaaf! Diep onder de indruk, de sukkel.
Brave moeder en zoon, de dochter is even erg als Bleu
Ik heb die wandeling nog 2x de knop moeten indrukken en toen was het over. Het was gewoon over! Hij luisterde plotseling feilloos. We kwamen een hert tegen die N.B. een potje in de berm stond te grazen en arme Bleu zag het en keek me aan, toen hij besloot te blijven staan.
Ik kon het en kan het bijna niet geloven, maar alles is anders. Hij kijkt naar de kippen en doet niks, zelfs niet als Bess gilt: Pak ze! en ze hysterisch wegfladderen. Als ik zeg NEEN! doet hij niets. Hij loopt naast me zonder riem door het dorp, over de weg, komt onmiddellijk als ik roep en is precies zo braaf als een bordercollie behoort te zijn. En we zijn allebei een stuk vrolijker.
Was dat nu zo moeilijk? Potverdrie.
