Gezellig, zo’n boswandeling met zijn drieën, de een 25 m voor
Ja, daar zijn we weer.
Een klein hondenwandelingetje van een uur kostte me vorige week dankzij die hardnekkige griep zo’n moeite, dat de berg op in een bejaardentempo ging. Het gaat iets beter.
Of zou La jeunesse eindelijk hebben toegeslagen? Niet onmogelijk, volgens buurman P.
De ander 25 m achter.
Dat betekent achterstanden inhalen, gewoon werk, moestuin, tuin van diverse buren, tekeningen en schilderijen. En ligt dat nou aan mij of gaan de dagen nog veel en veel sneller? Ik hak een half uurtje in de moestuin, blijkt er anderhalf uur verstreken. Het is vandaag alweer 19 april 21 april, hoe kan dat nu? Ook een gevalletje jeunesse denkelijk.
Buurman P zei: als alles zo rap voorbijvliegt (?ça file !), is morgen de eerste etappe van de tour, inderdaad, buurman, en is hij overmorgen alweer afgelopen, zodat we daarna in razend tempo op de herfst afstevenen. Maar eerst de moestuin verder omspitten.
Zoon JP heeft moeders aardappelbed omgeploegd…
De berlingo heeft nu nieuwe kentekenplaten, die bandenspecialist Valdi in tien minuten voor me fikste. De eerste twee letters zijn DQ, makkelijk onthouden lulde ik voort met die niet te onderdrukken neiging altijd de leukste te willen zijn, Dominique, van DSK, want zo heet onze haan, meneer Valdi.
Haha, dat vond hij lollig (wist ik wel) en hij riep naar zijn vrouw, die burgemeester is van een commune 8 km verderop en toevallig in een zijhok de administratie aan het doen was, hoor je dat, haar haan heet DSK, haha. Nee, dat was echt lachen!
Ik vond het een beetje flauw van mezelf, maar was toch tevreden met dit succes.
En heeft in ?©?©n moeite weer een heg en muurtje weten te verwijderen in het volgende weiland
Ondertussen bleek de huurder van vriendin L. uit Grote Wei ook aanwezig met een akkefietje met zijn auto. Ik had hem ooit 1 keer bij de benzinepomp ontmoet, waar hij zich bekend maakte, omdat hij me zoals iedereen herkende aan de eend. Als ik bij zijn buurman de Dierenfluisteraar op bezoek ga, zwaai ik wel eens uit de verte naar hem.
Hij begon een praatje en ik kletste een beetje terug, altijd dezelfde onderwerpen, het weer, de auto, de buren, vriendin L. die immers nu in het maison de retraite zit.
– Maar wat bent u beter frans gaan spreken, we kunnen een echt gesprek voeren, zei hij.
Wel nondeju! Dat soort kletskoek hield de postbode een tijdje geleden ook al. Dat zijn van die mensen met wie ik nog nooit, ik herhaal, nog nooit andere woorden gewisseld heb dan bonjour, ??üa va, il fait beau en ?‚Ć la prochaine en die beweren keihard dat zij kunnen zeggen of er enige verbetering is opgetreden.
Als de buren dat nu zouden zeggen, die hebben recht van spreken. Die zeggen dat ook, nu ik erover nadenk.
En trouwens, met met mij valt altijd een echt gesprek te voeren, ik word never nooit niet gehinderd door enige kennis van zaken. Desnoods met een woordenboek Duits-Russisch, weet je nog, Siebe, in Petersburg?
Ik tik dit in een noodtempo, zo dadelijk moet ik mijn niet-verkochte werk ophalen (2 tekeningen verkocht! Hoera!) en daarna misschien nog even spitten met een spa. Ik heb geen zoon met een trekker.
Maar eerst nog een uurtje in de olieverf.
Twee dagen later.
Weer niks gewonnen in de loterij, gelukkig maar
Ik heb me ondertussen tijdens de afterparty bij onze burgemeester (foto boven, die voorzitter is van iets belangrijks met burgemeesters in onze regio) bekend gemaakt als iemand met idee?´n om het toerisme in de Creuse een boost te geven, want jaja, zo populair drukte ik me uit, alsof ik verstand van marketing had. Kwestie van opscheppen over talenkennis, internet , social media en mijn eigen briljante geest natuurlijk.
We gaan volgende week eens praten, want het prikkelde duidelijk zijn nieuwsgierigheid.
Ik zoek feitelijk een baantje.
