Lieve bijtjes aan de stuifmeel in de paardenbloem

Ik had een tijdje de zorg over een bejaard hokkend stel, waarvan de vrouw (86) zeker in het begin niet te harden zo onaangenaam was. Toen ik me de eerste keer meldde, zei ze bij wijze van hartelijk welkom: U bent te laat. Wat niet zo was, ik was te vroeg.

Dat begon goed. Na een tijdje behandelde ik haar als alle zuurpruimen en antwoordde dan: ik ben ook heel blij je weer te zien, Madeleine! (Germaine, Suzanne en hoe ze ook allemaal mogen heten) Ik noem iedereen hier bij de voornaam en zeg u, tenzij ze zelf meteen beginnen te tutoyeren.
Ik moest er elke dag heen, met lood in mijn schoenen, omdat mevrouw ervan hield te commanderen en ik een beetje moe werd net te doen alsof ik haar niet hoorde. Mijn doofheid verdween onmiddellijk als ze het vriendelijk vroeg. Conditioneren heet dat, lieve lezers. Werkt altijd.

Een andere onwillige bejaarde

Haar vriend (81) was van een heel andere orde, vriendelijk, behulpzaam en dol op flauwe grapjes. Hij hield er nogal uitgesproken politieke ideeën op na, waarbij hij zich enorm opwond over de corruptie van vooral de types rond Sarko, waar hij gelijk in had en hij legde eenzelfde passie aan de dag voor de homeopathie, waarvan hij de kennis had opgedaan uit een pocketboekje, waarschijnlijk in de jaren 70 gratis gekregen bij twee pakken muesli.

De eetkamer leek wel een apotheek, de stapels dozen met pillen, druppels, elixers en andere hulpmiddelen reikten tot het plafond, op de tafel was nauwelijks ruimte voor de borden tussen nog meer pillendozen en buisjes met versterkende balletjes van suiker en andere nutteloze troep, die ik grotendeels terugvond op de vloer onder tafel en kastjes en die ik meteen in de vuilnisbak mikte.

Halve warré-bijenkast

– We laten ons niet inenten, we doen dat met natuurlijke middelen, verklaarde zij, waarop ik in het begin nog beweerde dat de beet van de zwarte mamba ook natuurlijk is, maar dat na een tijdje opgaf, omdat ze me glazig aankeken: watzegtzewatzegtze?
Ik vertelde ze wel – nieuwsgierig naar hun reactie – dat ik me had laten inenten tegen de griep. Ze deinsden vol angst achteruit: ga je ons besmetten? Neen, juist niet! was een antwoord dat niet werd gehoord. 

Arme huisarts die bij ze langs moet, dacht ik nog eerst, want ze hadden altijd wel iets te zeiken of wisten het beter, tot bleek dat het die ongelooflijke klojo was van een tijdje geleden en die gunde ik alle ellende van de wereld en vooral onmogelijke patienten.
Oh, zoete wraak.

Bleu ruikt denkelijk beverratten

Als de man in de gang iets tegen me zei, klonk vanuit de eetkamer haar stem:
– Ik betaal de werkster niet om te praten, maar om te werken!
De werkster, dat was ik dan. Ik lachte me een kriek, want ik wist dat ze geen cent betaalde, omdat alles door de staat werd gesubsidieerd.
Hij had één anekdotische mop, die hij 100 keer herhaalde en waarin de pointe al onmiddellijk in de eerste zin werd prijsgegeven door de onwaarschijnlijke details. Hij had alleen de clou onthouden en wist de spanning niet op te bouwen:

“Er was er eens een vrouw (naamloos) die een hondje had, dat Pire heette. (oh jee, ik vrees al waar dat toe leidt). Op een dag was het hondje weg en de vrouw sprong op de fiets, maar had geen onderbroek aan (daar zaten we op te wachten). Toen ze een man op straat zag, vroeg ze, terwijl op hetzelfde moment haar rok omhoog waaide: heeft u Pire gezien? Nee, zei de man, je n’ai jamais vu pire.”

Een misogyn rotverhaaltje, waar ik met de beste wil van de wereld niet om kon lachen, ook al omdat het zo waardeloos werd verteld. Geef die vrouw een naam, verzin nog meer bijzonderheden en verwerk daar die blote kont in. Maar het vrouwonvriendelijke karakter maakt het zelfs als grapje niet leuk. 
Maar dit even terzijde.

Hij fluisterde regelmatig dat zij de dochter was van de bekende Creusoise vrijmetselaar [..] en dat ze het daarom hoog in de bol had. Haar vader had haar wijsgemaakt dat ze ver verheven boven alles en iedereen stond en het was mij van de eerste seconde duidelijk dat ze dat inderdaad ook dacht. Ze sprak met een soort deftige stem, die ik belachelijk vond klinken in dat beschimmelde krothuis met zeil op de vloer met parketpatroon.

Salamandertje gespot in de visvijver achter ons dorp

Die vrijmetselaars, dat was volgens hem een maffiose kliek, die hun tentakels overal in het bestuur en de politiek hadden, en trouwens, die politici…, ging hij heel zacht verder, terwijl hij op dreef kwam, maar zij was jammer genoeg niet doof en hoorde het gesmoes en schreeuwde dat hij moest stoppen.

Ik heb nog een beetje gegoogled, maar kon niks vinden op haar naam. Volgens buurman P is het wel zo dat de Franse politiek vergeven is van dat geheime witte-mannengenootschap, wat mij alweer niets verbaast. Dat komt regelrecht uit de infrastructuur van de katholieke kerk.
(Deze homeopatische gelovige was trouwens dezelfde die zijn buurman de zoon van een nazi had genoemd.)
 
Af en toe werd ze afgevoerd naar het ziekenhuis en dan hadden we weer even rust. Ze had altijd last van haar ingewanden, wat me niet verbaasde, want ze zat non-stop te eten en de vraag was natuurlijk of al die zelfmedicatie zo onschuldig was. 

Soms beweerde ze rustig, nou ja, niet rustig maar meer verontwaardigd over zoveel onrechtvaardigheid, dat ze niets naar binnen kreeg, zo ellendig voelde ze zich, ze had niets kunnen eten, ja, een paar biscottes (6) met boter, een banaan en een peer, maar nee, ze kon niets eten. Behalve aan zelfmedicatie deed ze kennelijk ook aan zelfbedondering.

Eikel doet zijn best

Met kerstmis kreeg ik plechtig een doos chocolaatjes overhandigd, want “we geven altijd iets aan het personeel met kerst”. We, dat waren niet zij en haar partner, maar zij en haar vrijmetselende vader.  Ik was het personeel. Dat mocht je willen, dacht ik.

Er is tenslotte een einde aan gekomen toen zij niet langer thuis kon blijven, omdat hij helemaal gek en zelfs ziek werd van haar gecommandeer. Tot diep in de nacht moest hij glaasjes water halen, haar helpen vervolgens te plassen en haar overeind helpen als ze ondanks alles op de grond was terechtgekomen. Hij liep helemaal krom van de rugpijn en vertelde helemaal geen geintjes meer, maar mopperde wel op de eikel van een huisarts die hem slechts een pijnstiller had durven geven.
Ik was het met hem eens: de bron was eerder sociaal-psychologisch dan medisch. Maar ja, ook wel ongeneeslijk.