Tag Archives: winter

Winter

Groningen, Mensingeweer

Nu vergeet ik toch de hele tijd foto’s te maken! Dat merk ik, als ik thuiskom na een uitstapje en ik mijn camera van mijn schouder haal. Ik vergeet het gewoon.

In Groningen was het duidelijk wel winter geweest, zie ongeveer de enige foto die ik wel heb gemaakt. Mademoiselle TomTom stuurde ons langs hele smalle weggetjes waar je beurtelings 30 of 60 (v/h 50 en 80) mocht rijden, wat ook de reden was waarom we die route moesten nemen: bij de oude snelheden zou dit wel de snelste route zijn geweest. Dat vonden we lollig.

Reading corner

Vandaag ga ik mijn werkplaats ontruimen. Herstel: ik ga een begin maken en reken op een paar dagen. Beslissen wat kan blijven en wat weg kan, kost waarschijnlijk de meeste tijd. De lekkere stoel heb ik al naar boven gesleept. Stoel is op straat gevonden en zit feitelijk helemaal niet lekker.

Baby’s

French beans Neckark??nigin
We willen naar buiten!

Ik heb het net getest: terwijl ik Alle 13 Goed , dwz Les 50 Plus Belles Chansons met de net overleden Georges Moustaki via Spotify beluister, probeer ik ook Bas Heijne in de NRC te lezen, alles digitaal en op allerlei handige gadgets etc.
Dat kan ik niet. Ik kan niet lezen ?®n naar muziek luisteren en ik kan ook niet de muziek in mijn hersenpan naar de achtergrond laten verdwijnen.
Is dat een afwijking of hebben veel mensen dat? Ik kan weer wel tekenen en schilderen met John Coltrane of J.S. Bach, dat gaat zelfs extreem goed en de grap is dat die muziek dan eeuwig aan het kunstwerk vastgeplakt zit. Zelfs als ik het schilderij een jaar later weer eens bekijk, gaat de jukebox in mijn kop aan. Kun je ook af en toe knettergek van worden.

Rucola flowering
Kapotgeregende bloemen van de Rucola

Ik geloof dat woensdag de zon zich even liet zien en de regen hield ook tijdelijk op, toen ik met de honden de berg ophuppelde, ja, huppelde, want wat een genot, die zon, je gaat de eenvoudige dingen van het leven toch meer waarderen, als je 5 maanden zonder hebt gezeten. Halverwege de wandeling zagen we een boerenauto staan en een meneer die in de bosjes scharrelde, iets wat in een stadspark rillingen bezorgt, maar hier gek genoeg als normaal ervaren wordt. Ik zei gedag en: hoera, de zon, waarop hij natuurlijk een praatje begon, of beter gezegd, hij ging op de uitnodiging in.
Hij bleek een soort communale jachtopziener te zijn en had gereageerd op het bericht van een van de bewoners dat er die ochtend bij het krieken jonge vosjes op de weg waren gesignaleerd. Ach, zo lief. Hij zocht hun burcht, opdat ze er zondag een drijfjacht (battue) op konden houden. Oh verrek.

Nu zijn jonge vosjes werkelijk vertederend, zoals op volgdevos.nl te zien is, maar een uiteengerukte kip wordt hier minder op prijs gesteld. Net als babyloirs, -muizen, -reetjes, -mensjes enzovoorts schattig zijn, totdat ze een keertje hebben huisgehouden en aan je spullen hebben gezeten, dan piep je wel anders.
Ik had wel sporen van vossen gezien, maar nog nooit een vos of jonge vosjes, omdat die natuurlijk op andere tijdstippen dan ik buitenspelen en zich hoogst waarschijnlijk uit de voeten maken als ze ons horen aankomen.
Ik wees naar de honden en dacht dat zij dat vossenhol wel binnen 5 minuten gespot zouden hebben, en dan vooral tante dominante Bess, die daar in feite voor geknipt is. Doe toch maar niet, ze is al hysterisch genoeg. We zeiden gedag en lieten hem verder zoeken. We horen zondag wel vanzelf of er iets gebeurt, kwestie van je kop uit het raam steken.

Beetroot seedlings
Tweede serie bietjes komt eindelijk op, kennelijk slingerend door een dronkenman gezaaid

De regen klettert door en door, en warmer wordt het ook niet, integendeel, ik zag vanochtend een buitentemperatuur van 3¬?C en nu is het 8¬?C. Eind mei in midden-Frankrijk, 8¬?C.
Buurman P. zei dat hij nog nooit, echt nog nooit van zijn leven de kachel in mei had aangestoken, maar nu brandde die. Hij wordt dit jaar 89, kun je nagaan hoe uitzonderlijk deze voortdurende winter is. Ik heb de courgette-, cornichon- en komkommerplanten die feitelijk al waren afgehard, weer binnengehaald want ze begonnen verkleumingsverschijnselen te vertonen.

Resting chickens
Kleine pauze toen de zon even scheen

Buurmans werkster kwam hier net 5 minuten geleden langs en vroeg om eieren, voor een vriendin die een broedmachine had. Nu wilde ik net weer stapels cadeau gaan doen, dus dat kwam goed uit. De reputatie van de kippen (elke kip dagelijks een ei) en onze DSK (tig keer per dag er bovenop) heeft zich in de wijde omtrek verspreid. Over 21 dagen zijn er kuikens als alles goed gaat. Niet voor mij, voor de vriendin. Ik maak foto’s als het zover is.

Een bak roest

Horses of Le Cheval Rouge, Le Mas Saint Jean, France
De paarden van de manege tegenover de kapel van Le Mas Saint Jean

Gisteren veranderde ik halverwege de late middagwandeling met Bleu van gedachten en besloot de berg helemaal op te lopen naar het gehucht Le Mas Saint Jean en dan de route door het bos, die natuurlijk de kortste is, omdat daar de bochten ontbreken. Het was mooi weer, hier en daar lag nog een beetje sneeuw en we haastten ons niet.

Die sneeuw was de zondag daarvoor in grote hoeveelheden gevallen, waardoor de wegen onbegaanbaar waren, behalve de uitgaande wegen van ons dorp, zoals altijd geveegd door buurman JP, die zijn koeien makkelijk wil kunnen bereiken.
Die zondag zag ik bij elkaar 8 herten (reetjes) in verschillende groepjes, die in hun wintervachtjes decoratief door het witte landschap huppelden. De afstand was te groot om door Bleu gezien te worden, die zich toen maar behielp met twee paarden, die niet eens van hem schrokken toen hij in hun wei opdook en hem met zachte hand weer naar buiten dreven.
De puber meldt zich na zo’n actie heel erg onderdanig bij mij, want kennelijk heeft hij verdomd goed door, dat hij niet heeft geluisterd. Of kunnen honden zich niet schuldig voelen en doe ik weer aan humanizing?

The chapel in Le Mas Saint Jean, France
De kapel staat altijd hetzelfde op de foto

Gisteren liet ik hem maar niet los in het bos, omdat ik geen zin had te wachten tot hij zich na zijn jacht weer kruiperig zou melden. We wandelden over modderpaden tot we de weg bij de kapel bereikten, maakten een paar foto’s en liepen met een omtrekkende beweging weer richting huis. Met we bedoel ik ik.

France, view from Le Mas St Jean
Ons huis is dankzij kale bomen goed zichtbaar

Direct na bovenstaande foto passeerden we het laatste huis met een man en een ongehoorzame Ierse Setter, aanleiding om een praatje te maken over onze gemeenschappelijke problemen. De honden vonden elkaar leuk en besnuffelden elkaar kwispelend door het hekwerk.
Tien meter verder tegenover het huis staat al jaren een Dyane, overgeleverd aan de elementen en omdat ik nu eindelijk contact had – normaal zie je daar geen hond – vroeg ik de man naar de eigenaar. Dat was hij natuurlijk. Aha!
Deze gezellige, naar alcohol geurende meneer had alle kenmerken van een echte Schijf (net als de oud-burgemeester van onze commune uit het iets lager gelegen dorp), overal spullen, die misschien nog tot iets zouden leiden of dienen en naast de auto stonden een cuisini?®re, kasten, wielen, karren en veel roestige zaken waarvan de herkomst niet te herleiden was.

France, lonely Dyane
De roestige Dyane

We gingen de auto samen van dichtbij bekijken. De sleutel zat nog in het contact, een braamstruik had zich op de achterbank gevestigd en het dak bestond alleen nog uit draden omdat de stof was wegge?´rodeerd. Ik mocht hem van hem kopen, zei hij, voor 150 eurootjes, voor onderdelen dan, h?®? Ik zou er eens over nadenken, maar nog interessanter was een omgebouwde eend, met het chassis van de eerste 2cv, die als werkkar had gefunctioneerd, een soort quad avant la lettre als het ware. We kletsen ondertussen gezellig voort, over ons dorp, het leven in de Creuse, de winter, en toen bleek ook dat het huis van onze Engelse buurman van zijn zus was geweest, als ik het tenminste allemaal goed heb begrepen.

France, the old railway fly-over
De toestand van de weg vorige week

Ik ga eens navraag doen bij de 2cv-deskundigen. Als het chassis van die Dyane nou nog in orde is, is die misschien nog de moeite waard. On verra. Eerst maar hier zien te overleven, want het dagelijkse leven kost me daar veel energie en tijd! Dieren verzorgen, kachels aanmaken en aan de praat houden, sneeuwschuiven en boodschappen doen. De boodschappen van vandaag gaan niet door, want er is weer een flink pak gevallen en daar waag ik mijn lieve autootje niet aan.

(Ik bedoel, ik heb helemaal geen tijd of geld om een oude bak op te knappen.)

Winter nadert

Dog waiting near the brook
Hond luistert naar loeiende koeien

De bladeren vallen nu bij het minste zuchtje wind van de bomen. Op het pad hier – de oude weg van Les Verrines naar Saint Sulpice – lopen we als peuters schoppend te ritselen. Merkwaardig dat dat zo’n aangenaam gevoel van overdaad en weelde geeft. Een dik pak knisperende bladeren, lekker, jongen.

De stoute hond gedraagt zich zoet, nu hij niet verder dan 10 meter vooruit mag lopen en als hij geen kat ziet wegschieten. Als we aan het eind van dat pad linksaf de berg weer aflopen, komen we elke dag, echt elke dag, de loslopers van Grote Wei tegen. Gisteren telde ik 7 scharrelaars, die of op de weg, of op de parkeerplaats tussen de ongebruikte hooiwagen aan het grazen waren. De twee iets oudere kalveren die snel weer de wei inschoten, raakten het schrikdraad aan zonder dat het enig effect had.
– Zo’n draad staat leuk, merkte buurman P. geamuseerd op toen ik er verslag van deed.

Hamlet
Al honderden jaren vrede op het Pad van de Loslopers

Ondertussen is het een week later en is het gewoon onder nul. Ik hoorde al een paar avonden de kraanvogels hun biezen pakken, nou, dan weet je het wel, dan gaat de temperatuur omlaag, volgens de buren, want, zoals de oudste bewoner (92) altijd zegt als er dieren ter sprake komen: Ce sont des animaux, mais ils ne sont pas b?‚Ñ¢tes!

(het was al donker, dus filmen of fotograferen had geen zin)

Ik was deze week ook een beetje ziek, niks ernstig, maar rillerig genoeg om maar steeds te willen slapen, wat ik ook heb gedaan. Ik keek tussen de bedrijven door af en toe BBC via het bekende programmaatje en zag o.a. The Dark Charisma of Adolf Hitler, een driedelige serie die makkelijk in ?©?©n aflevering had gekund, als ze die kinderachtige visuele effecten achterwege hadden gelaten. Een soort clip art, maar dan voor film. De Nacht van de Lange Messen: het beeld vult zich met een zich snel verspreidende rode vlek, Kristallnacht: het beeld vult zich met een zich snel verspreidende fik, etc. En daarnaast liet de maker nog nagespeelde scenes zien, die verder voor mij ook niks toevoegden, omdat ik al die mannetjes op elkaar vond lijken.

Dark Charisma

Toch was er verder nog veel interessant origineel materiaal te zien, Hitler die snikkende meisjes over de wang aait, tevreden zijn lok naar achteren werpt als hij de massa’s weer eens heeft laten juichen. Is het zo onbegrijpelijk dat ze zich lieten meeslepen? Ik vind zelf van wel, maar ik ben misschien niet representatief: ik laat me zelden door politici of andere volksmenners meeslepen, zelfs niet door Obama, hoe charmant die man ook is. Eerst zien dan geloven, is mijn devies.

Ondertussen was het wel gebeurd: Europa in puin, Duitsland in puin, 60.000.000 mensen dood, en dat feitelijk veroorzaakt door een enkele man, een sociaal gestoorde, verongelijkte, mislukte kunstschilder, die kennelijk wel het vermogen had met de massa’s te communiceren. En dat in een land, waar daarvoor beschaving heerste, waar op hoog niveau muziek, beeldende kunst en literatuur gemaakt werd. Linkse hobby’s zijn dus ook geen garantie voor de Wereldvrede.

Ik zou zeggen: blijven opletten, mensen, hoewel ik niet geloof dat de mensheid ooit maar iets opsteekt van het verleden. Dat blijkt elke keer weer. Het kan maar zo gebeurd zijn. Neen, vrolijk word ik er niet van.

Afspraakje

Drawings

Gemeenteraadslid en chef d’?¬©quipe Jeanette van het organiserend comit?¬© dat zich bezighoudt met de jaarlijks kunsttentoonstelling hier, wilde wel eens zien wat ik maakte, nadat ik me als exposant had aangemeld. Zaterdag kwam ik met de laptop naar de bibliotheek, die ze met een aantal andere dames van onbestemde leeftijd runt en ik liet een listig diashowtje zien met recent werk, waar ze zo tevreden over was, dat ze 5 in plaats van de maximale 4 doekjes wilde.
Mooi zo. Ik doe in ieder geval een drieluik met koeienkoppen die op dit eigenste moment worden gemaakt en waarvan de schetsen op de foto hierboven te zien zijn, vastgeprikt aan een lat, die ik met hooitouwtjes aan de balken heb gehangen, een typische ElzdeKorteconstructie.

De vernissage is de zaterdag voor pasen, en inleveren moet een week van tevoren, dus hoe we dat nu weer gaan oplossen, weet ik niet. Vouloir est pouvoir, zei mijn lieve buurvrouw altijd, ruim voordat Jort Kelder met z’n gladde reclame die uitdrukking confisqueerde.

Winter in France

En zoals overal in West-Europa is ook hier toch nog onverwacht de winter aangebroken.
– Wat een geluk dat je je cuisini?¬Ære niet deze week hebt opgehaald, zei buurman P. 5 minuten geleden nog tegen me en inderdaad, want hoe hadden we dat moeten aanpakken, stelletje amateurs die we zijn. De kleine weggetjes zijn onbegaanbaar (voor zover JP ze niet heeft geveegd), we weten niet hoe je met een aanhanger moet manoeuvreren, onze spierkracht is die van een gepensioneerde kantoorklerk en dat ding stevig vastbinden, opdat de lading niet begint te schuiven, dat kunnen we door gebrek aan ervaring ook niet echt goed of eigenlijk helemaal niet en zeker niet zonder ruzie.

France

Maar behalve ijskoud is het hier ook prachtig, zagen we gisteren tijdens de wandeling. Bess mocht een stukje los, tussen het ?©tang en de Shetlandertjes en raakte helemaal dol van vreugde door het rossen in de poedersneeuw.

France, geese in the snow

Siebe trekt op dit moment stroom naar de kelder en ik ga weer een koe schilderen. Eerst maar eens de kachel aan daar. En hoera, daar is de zon! Het lijkt hier wel wintersport.