De school om de hoek

De kortste weg van huis naar de Couvent des Minimes, een van de grootste expositieruimtes hier in Perpignan, loopt langs deze school en vervolgens dwars door de zigeunerwijk.
Ik liep daar met een zonnebril, een tas, een camera en de badge, waardoor iedereen hier makkelijk te herkennen is als behorende tot dezelfde sekte, maar zonder dat hadden ze me ook wel als toerist ontmaskerd.
Een klein Catelaans mannetje sprak me aan: “Dit is niet de weg naar het centrum, hoor!”
Dat wist ik natuurlijk, want ik wilde helemaal niet naar het centrum.
Dit is de wijk van de zigeuners en de Arabieren, legde hij uit.
Dat was me niet ontgaan. De straatjes zijn hier overal wel smal, maar in dit gedeelte van de stad heerst een andere orde. Het lijkt een beetje op de achterbuurten van Napels, veel verwaarlozing, de was hangt boven je hoofd en de mensen wonen op straat. Vrouwen, breed, vol, dik en in het zwart zitten bij elkaar en negeren nadrukkelijk iedere onbekende. Oogcontact is niet mogelijk.
Het mannetje verzekerde me dat het er alleen ‘s nachts spookte, als Koning Drug heerste. “Dan kun je beter de andere route nemen.”
Hij keuvelde nog gezellig verder, tot we iedereen andere kant opgingen.

Daar komt mijn pastis

Ik had het er net tijdens dat casual croissant moment met mijn collega E. over, tel voor de grap eens het aantal foto’s waar een of andere gun opstaat, nog afgezien of er een lijk naast ligt. Echt werkelijk waar, op 85% van de foto’s die ik gezien heb, zijn de producten van de wapenindustrie te zien. Het lijkt wel reclame. Na 1000 vierkante meter gevuld met beelden vol geweld tegen alles en iedereen, kinderen, vrouwen, willekeurige voorbijgangers, begon ik te verlangen naar een gewoon, blij, onschuldig gezicht, voor mijn part met een glimlach. Dat klinkt soft, ik geef het toe, maar het is zoiets als water willen drinken na een zoute maaltijd, een natuurlijke behoefte, in dit geval een beetje hoop, om het nog softer te zeggen.

Om mijn zinnen te verzetten ging ik iets drinken bij caf?© de la Poste, the place to be hier tijdens VISA. Daar waren ze allemaal, de kwetterende mensen van het nieuwe agentschap NOOR, dat aan het eind van de screening van die avond gepresenteerd ging worden, allemaal in verregaande staat van opwinding, nog versterkt door het gebrek aan slaap en eten.
Alles verliep volgens plan en na afloop, na een hele lange zit, om een uur of 23:30 uur, kon er geproost worden in de Sense Bar, op het Republieksplein. Een fijne bijkomstigheid van dit aangename klimaat is, dat alles in de openlucht plaatsvindt. De rokers kunnen lekker roken, de niet-rokers hebben nergens last van. Iedereen was er, en daar kwamen warempel Jan Banning en Taco van der Eb ook nog langs, op de valreep. En onze eigen Rob, van de bekende Rob Brijkergroep, en Marjan Grut, voormalig directeur van Transworld! Gezelliger kon het toch niet worden!

Door Josh Robenstone uit Australi?´ gekiekt

Omdat ik dom achter iedereen was aangelopen, had ik geen idee meer hoe ik thuis moest komen. Ja, lopez, maar links of rechts? Ik kwam er niet uit.
Een andere kleine Catelaan, dronken dit keer, stapte een steeg uit en schoot me te hulp. Door zijn ongeco??rdineerde bewegingen, hielden we al snel ieder de helft van de plattegrond in onze hand. Na een kleine aanwijzing herkende ik al snel de weg terug.

NOOR the night after

Nu zit ik weer op de zevende verdieping tussen alle andere klapjappers. De persconferentie van NOOR is net achter de rug en de leden zitten hier aan het een tafeltje naast me en worden ge????nterviewd. Ze zien er allemaal verliefd en gelukkig uit. Zo’n gevoel kan ik me wel voorstellen, nu de spanning er af is.

De server ligt eruit. Eens kijken wanneer dit online staat.