Voor de kapel van Le Mas Saint Jean halverwege de wandeling
Om Baby Bleu iets te doen te geven ben ik me aan het ori?¬¥nteren m.b.v. boeken, filmpjes kijken en internet in het algemeen om te zien wat tegelijk haalbaar en leuk is. Zo’n border schijnt namelijk te moeten werken lees ik overal, anders gaat hij zelf iets verzinnen. Ik lees daarom van Nij Vyas, Sheepdog Training and Trials, A Complete Guide for Border Collie Handlers and Enthusiasts, ook al omdat ik hier op het platteland zit en de schapen als het ware voor het oprapen liggen.
Gisteren veekeuring in Dun-le-Palestel op de heetste dag van het jaar
Een paar schapen, dat lijkt me wel wat, want ik zie me al lopen met een kuddetje, terwijl de gazons van de buren en het openbare gras van de commune gratis en voor niks worden bijgehouden.
– Weet je hoeveel die dieren eten? vroeg realistische vriendin P., want wat ga je ze dan in de winter geven?
Nou ja, hooi of zoiets. Hoeveel eten die dieren dan eigenlijk? Lang zoveel niet als koeien of paarden, dacht ik. Ze (de schapen) aten vroeger ‘s winters gedroogde bladeren en takjes van de bomen waarvan de fagots worden gemaakt, vertelde buurman P. me.
Tja, dat is een probleem, vooral als je nu hier in de buurt het gemiddelde weitje of grasveld ziet: br?ªl?©, grill?©, door een aanhoudende hittegolf met zonder regen. Je moet ze drenken (dat kan door naar een beekje te gaan) en nu dus hooi geven, omdat er helemaal niks te meer van een weiland te grazen valt. Daar gaat je wintervoorraad.
Voorlopig lees ik en heb dankzij de site en instructies van Fluitjespiet (“Fluitje voor Borderline honden“) van een bierdop een fluitje geknutseld, waar ik na een halve dag pielen en klooien eindelijk geluid uit kreeg. Dat lijkt op het willen kunnen diabolo?¬¥n meer dan veertig jaar geleden (weet je nog, Ing?), ik zal en moet het verdomme kunnen.
Ik schaam me eigen nergens voor
Gisteren floot probeerde ik gezellig in de auto met de 2e van Mahler mee te fluiten, toen we de kleine Bleu naar de rivier in La Celle Dunoise meenamen. Werd dat op prijs gesteld? Denkelijk niet.
Dat autorijden is ook therapeutisch voor het ventje, want hij kotste de eerste keren na een lange aanloop van kwijl de bank onder. Autostress. Nu hij merkt dat er een koude rivier aan het eind van de rit wacht, lijkt het over te zijn, althans, ik dicht hem allerlei gedachten toe, een typisch gevalletje van humanizing waaraan de client?®le van de Dog Whisperer zich in elke aflevering schuldig maakt.
Kijk hem eens lekker apporteren!
Morgen een klein overzicht van de moestuin, als daar tenminste nog iets van over is, na de aanhoudende droogte en de genadeloze gesel van de koperen ploert.
