Vijf zelfgetimmerde kasten met overwinterende bijen
Ik had aan een lid van het feestcomité, tevens schoonzoon van een klantje èn bekend bij iedereen in een straal van 100 km gevraagd of hij niet nog imkers kende, en ja hoor, hij voegde er nog één toe aan mijn lijstje van twee. Dat maakt drie. Drie imkers in de wijde omtrek! Geen wonder dat ze hier klagen over het gebrek aan fruit.
Deze bijenhouder ben ik gisteren gaan bezoeken, vader van het postmeisje uit het dorp a/d rivier en toen ik hem zag, herkende ik hem van de zomerbrocante van onze gemeente. Hij stond me al op te wachten in dat bekende blauwe Franse boerenwerkpak.
Nee, wacht even, ik herkende zijn gezicht, maar ik wist niet meer waarvan, tot ik in zijn werkplaats zijn houtwerkkunst zag en eindelijk het kwartje viel.
(Nu zoek ik me suf naar mijn foto’s uit 2010, waar hij op staat met zijn houten kunstwerken en die kan ik niet vinden. Google bracht me hier)
Ramen voor de bijenraten
We zetten het meteen op een kakelen, want dat ging vanzelf en hij antwoordde op al mijn vragen die, zonder dat ik maar hoefde na te denken, vanzelf opkwamen.
Hij was pas vijf jaar geleden met bijen begonnen. Ah, dat kwam goed uit, want ik wilde weten hoe hij dat had aangepakt en ook waarom eigenlijk.
Hij had na zijn pensionering als boer een bezigheid gezocht waarbij fysieke kracht niet persé nodig was. Degene die hem zijn eerste kennis had bijgebracht was de derde imker van mijn wenslijstje, die hem meteen ook zijn eerste zwerm cadeau had gedaan.
Van een oude bijenkast had hij de maten genomen en er een kopie van gemaakt. En nog een, en nog een en nog meer. Zijn schuur en werkplaats stonden vol met ruches, hausses, cadres waarvan hij me precies uitlegde hoe hij die had gemaakt en welke slimmigheidjes er in waren verwerkt. Hij is gewoon heel goed met hout.
Ik kreeg twee bijenraatramen van hem mee om ze te kunnen namaken
Zijn zwerm had zich het eerste jaar opgesplitst, het jaar daarop weer en zo had hij zijn volkjes uitgebreid.
Hoe had hij dat gedaan, zo’n zwerm vangen, was dat makkelijk en had hij dat van tevoren zien aankomen? Ik vroeg en vroeg en vroeg. Hem de oren van het hoofd.
Meestal ging het goed, maar een keer stonden ze op vertrekken, dus toen hij even een kiep met een borstel ging halen en éen minuut later terugkwam, waren ze nergens meer te bekennen. Meestal houden zich ze een tijdje op op dezelfde hangplek, voordat ze er vandoor gaan.
Een keer had hij via-via een zwerm gevonden zonder koningin. Hij had ze een raat uit een andere kast met verse eitjes (“brrroed”) gegeven en warempel, de moerloze bijen hadden een koningin weten op te fokken, waardoor ze nog lang en gelukkig leefden.
Koolzaadvelden in UK in juni 2013
Verder hadden we het over bloemen, de wilg, de linde, de klimop, de fruitbomen, en de grote koolzaadvelden, die er elk jaar geweldig uitzien en fantastisch ruiken, maar die zo verschrikkelijk vergiftigd worden door bestrijdingsmiddelen, dat hele bijenvolkjes het loodje leggen. Dat is echt een enorm probleem. Moet je de bijen als kippen ophokken? Dat kan toch helemaal niet.
Hij was degene die de zwerm die ik twee jaar geleden de zolder van onze Salle Polyvalente had zien betrekken, had meegenomen, zonder twijfel op verzoek van zijn schoonzoon, de cantonnier van onze gemeente, die weer met zijn dochter, het postmeisje is getrouwd. Ik vroeg me toch een tijd geleden af of ze er nog steeds zaten, de bijtjes.
Links een minikast voor net gevangen zwermen
Zwermen zijn er genoeg. De kwestie is: hoe krijg je ze te pakken? Dat is allemaal te vinden als je een beetje googelt, dus dat wordt het project in het voorjaar.
Ondertussen bood deze geweldige man aan een bijenkast voor me te maken. Ik denk dat ik dat aanbod ga aannemen. Wat een feest en wat zijn de mensen hier toch hartelijk! Maar deze lieve Creusois is echt uitzonderlijk lief en behulpzaam. Bof ik even!
Mijn eigen Keniaan
Even tussen haakjes, ik heb al sinds 13 december een Keniaanse kast via de houthandel Coucou, dwz een horizontale met een venster, die erg eenvoudig te gebruiken is, je hoeft niks te tillen en raatramen maken is ook niet nodig, want je legt er gewoon stevige latten op met startwas en hup, daar gaan de bijen.
Die kast heb ik zelf in elkaar moeten schroeven tijdens een georganiseerde middag in het centrum van Guéret, waarover een andere keer meer. Maar twee kasten is natuurlijk beter en drie kasten is best, zie vorige stukje. Je moet op zwermen voorbereid zijn.
Deze jonge houthandelaar met passie voor bijen, die trouwens hier vlakbij woont, gaf toen allerlei adviezen en tips en ook de raad om niet bij de reguliere imkerij te gaan rondkleppen dat je een horizontale kast hebt. Daar heb je weer allerlei heftige politieke stromingen en geloven, pro’s en contra’s, dat het beter is je snuit te houden. Je steekt er wel altijd iets van op.
Haha, ik lach me nu al een kriek. Ik ben namelijk lid van zo’n club geworden. Die begint eind januari met een heuse imkerschool. Op ouderwetsche grondslag, maar met een depot vol materieel. On verra bien. Als ze maar niet veel gif gebruiken.
Terug naar de ontmoeting. Ik wilde nog wel weten welk hout mijn nieuwe bijenmaatje gebruikte en waar hij dat kocht. Dat kocht hij niet, hij had het gewoon, ze hadden bos bij ons in de buurt, kijk, precies dit bos hieronder op de foto, waar ik gisteren de hond uitliet.
Zelfde bos waar ik mijn cèpes vind
We roddelden nog wat over gemeenschappelijke kennissen, waaronder buurman Peut-Être, met wie hij in de klas had gezeten. Zelfde geboortejaar.
– Heeft hij zijn huis al verkocht? grinnikte hij.
Zie mijn postje Makelaartje, het is toch niet te geloven! Iedereen is op de hoogte van de hersenspinsels en het bizarre gedrag van onze buurman.
We namen hartelijk afscheid en ik beloofde snel weer langs te komen.
Ik kwam helemaal vol nieuwe energie en blijdschap bij vriendin J. aan, die daar niet zover vandaan woont en ook van dezelfde generatie is. We dronken een kopje thee en kletsten wat.
Ze had weer een verhaal over de gebochelde en haar familie, die 150 meter verderop woonden.
J.’s schoonvader die bij haar inwoonde, had in de jaren 60 als eerste een TV en net als elders in de wereld, kwamen de buren met open monden het mirakel in bewondering aanschouwen.
En daar bleef het niet bij: elke avond kwam het hele gezin Bochel = 7 of 8 man, tv-kijken, tot de uitzendingen waren afgelopen. Ze dronken en aten er vrolijk op los.
Screendump van google-plaatjes: TV kijken 1950
Onze J. kreeg er flink genoeg van, maar met haar zachte karakter verdroeg ze deze invasie lijdzaam. Tot mevrouw Bochel zelf op een avond klaagde dat ze het een beetje fris vond en of de kachel niet wat harder kon worden opgepookt.
Dat was de druppel. Ze hebben de hele familie er in een zwiep uitgesmeten. Ik moest zo verschrikkelijk lachen, hoewel er ook een dieptreurig kant aan het verhaal van de Bochels zit. Dat bewaar ik misschien voor een volgende keer of voor een ander medium. Want het is te erg.
