Het deeg rijst letterlijk de pan uit
Dan krijgt je dit
Met luchtbellen
Ik maak ondertussen elke 5 of 6 dagen brood, als ik haast heb met gist zoals op de foto’s en indien niet met desem. Kost nauwelijks tijd en het is een stuk lekkerder en goedkoper dan dat van de bakker.
We wandelen elke ochtend in een sprookje
Het is in dit seizoen zo mooi hier, dat ik tijdens de wandeling om 6:00 niet geloof dat ik al wakker ben, wat ik dan inderdaad vaak ook niet ben.
Ik liep een paar weken geleden zo ontzettend te suffen, dat ik, toen ik bijna weer thuis was en op mijn mobiel wilde kijken hoe laat het was, tot mijn schrik merkte dat hij verdwenen was. Uit mijn zak gevallen.
Ik had geen mens of tractor gezien of gehoord, was toevallig niet het bos ingegaan, maar op de weg gebleven, dus ik draaide me om en liep hetzelfde parcours in omgekeerde richting, zonder resultaat.
Deze zie ik altijd meteen, die andere ruik ik
Zelfs bellen met de telefoon van de oudste dochter leverde niets op: dat ding zweeg en hield zich gedeisd.
God, wat vond ik mezelf stom!
Er zat niets anders op het verlies te accepteren en een nieuwe te bestellen. (Via ebay een of ander goedkoop chinees model, waarvan de camera iets beter is dan dat verloren ding van de aldi en die de volgende dag al door de postbode werd overhandigd, terwijl ik bij buurman P aan het kleppen was. Ze weten me altijd wel te vinden, die factrices)
Slachtoffer van stroomuitval
Ondertussen had ik een paar eieren in de broedmachine, die een week onder Patty (Patte-courte2) hadden gelegen, die ik kwijt was en die stiekem aan het broeden was, tot ze er plotseling mee ophield.
Dat verbaasde me helemaal niet, want in die vier jaar had ze nog nooit aanstalten gemaakt. Ze zat op veel teveel eieren, die overal om haar heen lagen. Prutswerk, Pat!
Ze gingen prima, ik zag met mijn zaklamp hoe ze zich ontwikkelden volgens het boekje en toen de dag daar was dat ze zouden uitkomen, viel de stroom uit.
Dat duurt hier over het algemeen niet langer dan een minuut, maar deze keer werd ik na een half uur stroomloos ongerust en besloot in godsnaam de hele couveuse in bed onder de dekens te zetten met een kruik om de temperatuur te handhaven.
Dat hielp niet echt. De ongeboren kuikens hadden al een gaatje in de schaal geprikt en rustten even uit voordat ze de draai gingen maken, al tikkend met hun eitandje.
Nu had ik toevallig ms Black die de zoveelste poging deed moeder te worden. Ze perst zich zo stevig op de eieren, dat ze ze bijna allemaal breekt, elke keer als ze wil broeden. Dat verbied ik haar dus. Ze had zolang een plastic ei van me gekregen en ik had gedacht de nieuwe kuikens na de geboorte aan haar te kunnen opdringen. Twee vliegen in een klap.
Jammer dat de EDF roet in het eten gooide, maar toch besloot ik het risico te nemen, ik schoof ze onder haar, altijd de juiste temperatuur en vochtigheid en die kleintjes zouden meteen hun moeder hebben. Hoefde ik de warme lamp er niet op te zetten. Wat natuurlijk sowieso niet kon zonder stroom, maar ja.
Toen ik na een uurtje ging kijken, had ze de eieren geplet en ze uit haar nest gegooid: twee dode volmaakte kuikenlijkjes, die verdomme eerst springlevend waren.
Dat doen we dus nooit meer. Volgens vriendin P moet ik dat beest een koppie kleiner maken. Goed idee, ik ben alleen bang dat ik haar niet door mijn keel krijg. Ze kan er tenslotte niets aan doen.
Beetje nat en beschimmeld, maar functioneert prima
Wat me vervolgens op 15 juni overkwam, was bijzonder wonderlijk.
Ik sukkelde weer eens met de honden langs het étang, waar Bess zich altijd hevig verzet, die wil daar altijd meteen rechtsomkeert maken, joost mag weten waarom, toen buurman JP op de trekker langsscheurde, met zijn moeder hangend aan de zijkant (dat gaat nog eens een keer mis) en ik onmiddellijk daarna door een geluidloze stem naar boven werd gestuurd, langs het kruis (La Croix) en die me naar een plek in de berm gidste, waar ik met mijn voet het hoge gras opzij moest duwen: daar lag mijn oude mobiel!
Ik zweer het jullie, als ik het zelf niet had meegemaakt, zou ik ook denken, yeah right, neem een dagje rust. De enige verklaring is dat ik hem onbewust heb horen of zien vallen of zoiets. Nog waarschijnlijker lijkt me: toeval.
Maar goed, ik heb hem weer, ik heb hem 33x keer gebeld met de dochters telefoon, kon ik zien. Ik heb hem alleen niet meer nodig.
De eerste drie van het jaar
De moeders die wel hun eieren hebben uitgebroed, hebben er veel vroeger dan normaal de brui aan gegeven. Deze hierboven waren toch al 5 weken, maar ik had er nog een die ze met 4 weken heeft laten barsten. Voordeel is dat ze stukken tammer zijn zonder moeder: ze moeten wel, al het lekkers komt van mij.
En eindelijk, na ik weet niet hoeveel broedsels, is er een grijze kopie van onze favoriet (de middelste boven). Elke keer waren het of hanen, of gewoon bruine kippen die uit de eieren van Grijsje kropen.
Deze is wel heel erg goed geslaagd. Hopen dat de vos ons dit jaar overslaat.
Volgende keer dan eindelijk: hoe trek ik een bh uit zonder alle kleren eerst uit te moeten doen? Deze techniek wordt door bepaalde klantjes zeer gewaardeerd. We lachen ons altijd een kriek.
Moedertje en kind
Ze zijn er weer, hoor, kuikens, aardbeien, kalfjes, paddenstoelen. Die heb ik wel nodig, want de moed zit als een ouwe sok onderin de schoenen.
Bij de buren in het aanpalende dorp hebben ze een nieuwe Marguérite, die op een goede dag een piepklein kalf bleek te hebben geworpen.
Het groeit als kool, zoals hier op de foto te zien en ze is deze keer toevallig in de wei bij haar moeder, maar is meestal de hort op en hangt dan met de witte Charolaiskleuters in de wei aan de overkant of de Limousins ernaast.
Elke dag sla eten toen de ouste dochter er was
Ik werk zoals jullie weten de maandag niet meer in loondienst (ik teken en schrijf dan) en dat blijkt in het salaris niets uit te maken: precies even veel (of weinig, more like) dwz 800,- en dan moet de benzine er nog af. Toen ik mijn rooster de vorige keer kreeg, zag ik dat ik toch weer op de maandag moest.
De derde mail met bezwaar gaf eindelijk een reactie: ja, dat is een feestdag, dus heb je dienst.
Pardon?
Ik heb al nooit een tweede kerst-, paas- of pinksterdag door die maandag, zoals mijn collega’s altijd wel en nu werd ik op mijn eigen dag gedwongen te werken, zonder dat daar enige compensatie tegenover stond.
Argument van de andere kant: dat geldt voor iedereen.
Wees er maar trots op, dacht ik, maar zei: schande!
Ik zei kortaf dat ik niet kon, omdat al mijn maandagen al bezet waren, voor het hele jaar en voor de rest van mijn leven, feestdag of niet. Wat ook zo is, verdomme.
Resultaat van een doos met 20 plantjes voor 5€ van de Aldi
En volgens het systeem van de onderdrukking van de arbeider in deze socialistische heilstaat werd ik gestraft – je mag maar een beperkt aantal keer weigeren is het idee – en kreeg ik een willekeurige betaalde vrije dag, die van mijn vakantiedagen af ging.
Kwam dat even goed uit, want de oudste dochter kwam een paar weken langs en ik had geen recht op vakantie tot juni, omdat ik al mijn dagen in december had opgemaakt.
Als je het nog begrijpt mag je het zeggen, maar ik ben de draad volledig kwijt.
Het begint me bovendien aardig de keel uit te hangen, dat onduidelijke systeem, dat schandalig lage salaris voor liefdewerk, waar iedereen hier verder te beroerd voor is.
En omdat er hier verder geen ander werk is, zelfs niet in het toerisme, waar ik de burgemeester nog voorstellen voor heb gedaan, die in een zwart gat van slaafse “C’est comme ça”-lamlendigheid verdwenen (als ik die uitdrukking nog één keer hoor, ga ik gillen), ben ik gedwongen die shit te slikken en ongemotiveerd naar mijn werk gaan.
Gelukkig biedt dat wel genoeg stof voor de verhalen die ik wekelijks noteer en nog niet publiek kan maken. En die gaan niet alleen over mijn werk. Ik verkneukel me elke dag, neen, ik zeg niks, mijn lippen zijn verzegeld.
Oh, die mooie dag dat ik alles eruit ga gooien!
De eerste
Toch ben ik elke ochtend de gelukkigste mens op aarde als ik met de honden door een nimmer vervelend landschap loop met flarden mist en de keet van de vogels, de zon die opkomt en de paddenstoelen die vorige week woensdag daar ineens waren.
Behalve dan misschien op die idioot van een nachtegaal na, die om 23:00 uur naast mijn slaapkamerraam begint en nog bezig is als ik naar mijn werk vertrek. Wat denkt dat beest te bereiken?
Als dan de oudste dochter er is, met wie ik praat, lach, huil en filmpjes kijk zoals Montalbano en The Durrells, naar wiens (van Gerald) manier van leven ik altijd heb verlangd nadat ik het boek op mijn twaalfde had gelezen, dan denk ik, verdomd, ik leid zo’n leven.
Met de dieren dus en de tuin. En de buren.
Mirabelle en dochter Pippa
En ontmoetingen zoals laatst met de lezers J. en H. van dit blog die ongeveer 8 à 10 km verderop een fantastische plek hebben, waar de oudste dochter en ik zo ontzettend hartelijk werden ontvangen, met honden, taart en thee en schaapjes.
Ik wil wel vaker schrijven, als de tuin me daar niet van zou afhouden of de komende exposities. Ik schiet maar niet op, met niks. Ik beloof het, elke maandag een stukje.