Foutje, bedankt, Bleu!

Er zijn gelukkig dit jaar weinig vliegen en ik heb tot op heden zelfs nog geen wesp gezien, maar buurvrouw P. had bijvoorbeeld weer wel een frelon-nest onder haar dakpannen, dat ze heel stoer met een bombe van plan was uit te roeien, wat ik eerlijk gezegd niet zou durven. Kijk je wel een beetje uit, meid, die beesten kunnen ook met z’n allen tegelijk kwaad worden.

Daar wilde ik het helemaal niet over hebben, ook niet over het feit dat ons vliegengordijn nu niet meer functioneert dankzij het vrolijke spelletje van Bleu, die niet eerder op het idee was gekomen en kennelijk ook niet meer kon ophouden met zijn slappelintenmikado.
Hij gaat er nog spijt van krijgen, want in de lente brak hij de tent af, toen er een meikever in huis zat, die een beetje herrie maakte en 5 minuten geleden waren beide waakhonden in paniek, omdat een enorme libel de uitgang niet meer kon vinden. Hoewel er misschien ook sprake is van materiaalmoeheid, nu ik beter kijk. Zo netjes kan die blauwe woesteling die fliepers toch niet doorbijten? Of hij moet een schaartje hebben gebruikt.

Afgezaagde tak hing behaaglijk op draad, net geen ongeluk

Nu even serieus. Ik hoorde afgelopen woensdag voortdurend het geluid van een helikopter, wat we in Amsterdam natuurlijk gewend zijn, maar hier helemaal niet, af en toe een vlucht mirages en een enkel sportvliegtuigje, dat is alles. Ik speurde nog even de hemel af, zag verder niets en vergat het. De volgende dag bleek dat het ging om Marc, de vader van de King van de Septische Tank, die ik wel vaker heb beschreven.
Hij was beetje rommel aan het opruimen, samen met zijn 7-jarige kleinzoon, die mij altijd de oren van het hoofd kletst als ik langs loop (langsloop?), toen de tractor, die kennelijk niet goed op de rem was gezet, begon te rijden en zo over de borst van die arme Marc heenreed, terwijl mijn kleine vriend dat allemaal zag gebeuren. Hij was zo dapper razendsnel zijn tante te waarschuwen, tot zijn opa uiteindelijk per helikopter naar het ziekenhuis in Limoges werd vervoerd, waar ze hem nu in een kunstmatige coma houden. Een long geperforeerd, gebroken ribben, en details die ik door het door de emotie sterkere accent niet helemaal begreep.

De bourg, gezien vanaf een geheim ondoordringbaar pad vol braamstruiken

Dat was niet het enige stomme ongeluk dit jaar, eind mei of begin juni viel Marthe (75), die de laatste winkel in de bourg heeft, uit een kersenboom, waar ze zo nodig in moest klimmen om ook de hoogste te pakken te krijgen en brak een been. Dat deed ze al haar hele leven, zei buurman P., altijd in bomen klimmen, die meid. Kersentakken breken makkelijk af.
Ze is naar huis gestrompeld en heeft tot de volgende dag gewacht met iemand bellen, waarom, geen mens weet het, niet gewend aan hulp vragen, vermoed ik. Nu wacht ze op een operatie, die pas kan plaatsvinden als haar been minder gezwollen is. Dat is nu toch wel zeker al 4 maanden geleden. Het laatste nieuws is dat ze opgetogen in de revalidatiekliniek zit te wachten, zodat we, dwz de bewoners van de commune zelfs denken dat haar winkeltje op een zeker moment toch weer opengaat. Esp?©rons.

En vlak voor de zomervakantie viel de 14-jarige zoon van de huidige commune-opzichter van zijn fiets en stootte zo akelig zijn hoofd aan een rotsblok, dat er nu een gat in zijn schedel zit, dat niet meer gerepareerd kan worden. Het was eerst nog wel de vraag of er geen hersens waren beschadigd, maar toen hij uit zijn – ook al – kunstmatige coma ontwaakte, wist hij zich alles te herinneren, herkende iedereen en nu is hij weer thuis. Dat vonden we allemaal een klein wonder, want het zag er eerst verdomde somber uit. Hij moet zich alleen in acht nemen en hoe dat er dan precies uitziet, weet ik ook niet.

Enkele wandelroutes van hond en mij

Sinds dat laatste ongeluk draag ik op de fiets een helm, vooral ook als ik met Bleu ga fietsen. Drie dagen geleden kwamen we vriend G. in zijn auto tegen, toen we net op de terugweg waren vanaf de top. Hij woont halverwege de berg. Er wordt altijd even gestopt en gekletst.
– Zo, ben je niet bang dat de hond je nog eens laat vallen, vroeg hij, en toen ik naar de hondenstang aan de fiets wees en hem uitlegde waar het zwaartepunt van de fiets zat en nog meer van dat soort onnozel technisch geleuter, zei hij: Jaja, terwijl ik hem zag denken, klets niet zo’n onzin, vrouw.
Ik tikte tegen mijn ALDI-helm (9,95‚Äö?ᬮ), maar hij bleef sceptisch kijken. Nadat we afscheid hadden genomen en ik nog geen 5 meter verder had gefietst, maakte Bleu zo’n bruuske beweging dat we allebei bijna plat op de weg lagen. Wat nu weer?

Something rotten in the state of Denmark (ge?´nsceneerde foto)

Het bleek een dode das en Bleu waagde het niet dat lijk in de berm te benaderen. Zou dat nu het zoveelste slachtoffer van dat volkomen zinloze geweld zijn, dat ze hier jacht noemen?
Afgelopen zondag opende het seizoen en als je dat toevallig niet zou hebben geweten, dan werd het er wel in gestanst door de herrie, het knalde er de hele dag gelijk oudejaar op de Nieuwmarkt vrolijk op los. De dierenfluisteraar vertelde me ‘s maandags dat een stelletje klootzakken met guns zijn lapjeskat moedwillig hadden doodgeschoten, misschien wel dezelfden die ik zondag dwars door onze tuin op 5 meter van ons huis had zien lopen, toen ik ging kijken waarom Bess zo tekeerging.

Wel nondeju! Ik hoop niet dat ik nu elke zondag de kippen binnen moet houden, of dat er nog andere ongelukken gaan gebeuren. Dat is voorlopig wel even genoeg geweest.