Donderdag werd Willem van Manen begraven op Zorgvlied. Er waren heel veel mensen. Het regende zacht.
En per post kwam eindelijk de plant (van Vreeken) aan die ik vorig jaar bij het onkruidwieden per ongeluk uit Yeva haar Franse tuintje had gerukt. Kruidenvrouwtje van de Franse markt van wie we het eerste exemplaar kochten, heeft namelijk in juli geen planten meer te koop. En deze plant is door zijn geur begerenswaardig. Op de twee verschillende labels staan twee verschillende namen, die ik vanuit deze plek even niet bij de hand heb, maar het is een citroenverbena.
Kijk, onze nieuwe kynologische neef, een zachtaardige, vriendelijke, beetje verlegen jongen uit Spanje. Daar zou die bemoeizuchtige aggressieve Bess een voorbeeld aan kunnen nemen.
(c) dK
Zondagochtend vroeg vloog Thijs naar Malaga om Olmo (met nog een ander) op te halen. Er is in Spanje een goed georganiseerde Galgo-opvang, Galgo heet dit Spaanse windhondenras en ze hebben een uitgebreide site met veel informatie.
Kijk hem nu eens vol vertrouwen slapen, die grote jongen. Ach, wat een diertje!
Het was weer tijd voor onze halfjaarlijkse poetsbeurt. Siebe had voor zichzelf en de meisjes een afspraak gemaakt, die hij zelf niet ging houden omdat hij 2 weken geleden tijdens een noodgevalletje al een grote beurt had gehad. Mooi zo, daarom kon ik in zijn plaats. Een afspraak met onze tandarts maken is een hels karwei: ze zit maanden van te voren vol.
Althans, ik ben hem aan het leren dat er eigenlijk niks aan de hand is, maar dat hij daarentegen elke keer een beloning krijgt als hij een tijdje aan zich laat zitten zonder dat hij zijn tanden laat zien. Hij vindt het doodeng. Gelukkig is eten zijn allergrootste passie en obsessie, dus hij stinkt erin.
Bess luisterde ook naar het filmpje en kwam meteen aanhollen om die brokjes van Kwint af te pakken of hem anderszins te onderdrukken.
– Het is een filmpje, Bess, prutser!
Ze reageert ook altijd op de zoemer van een quiz op TV en loopt meteen naar de deur om te zien wie het is.
– Het is op TV, Bess, niet in het echt, prutser!
Vandaag kwam eindelijk de koelkast, die al eens een keertje was teruggestuurd omdat hij de trap niet op kon, en nu dan eindelijk met een verhuislift via Siebes huis omhooggesleept is geweest geworden. Die aardige meneer van Expert uit de Utrechtsestraat droeg uit pure arbeidsethos en vriendelijkheid samen met Siebe het ding het – niet in het contract vermelde – laatste trappetje op. Ik kan me niet herinneren een roestvrijstalen te hebben besteld, maar ja, ook goed. De oude verdween met hetzelfde liftje weer naar beneden, na vijfentwintig jaar trouwe dienst.
Hebben we plotseling een lifestyle-interieur. Wat ik daar nu weer van moet denken, ik weet het niet. Het anders laten draaien van de deuren kostte erg veel gemopper en een nieuw setje van die sleuteltjes, geen inbus, maar die andere, die door de Rotterdammers bij mij in de buurt vroeger Turk werden genoemd.
Mijn eigen setje zit in de gereedschapskist in de eend in Frankrijk, lekker slim.
