Ross maakt avances, Ryan Gosling wendt zich jaloers af

Terwijl de ganzen – vrijwel 100% zeker mannetjes – de haan niet kunnen uitstaan en ze hem in december al bijna levenslang invalide hadden geschopt, zijn ze dol op de kat.
Althans, de witte Ross liefkoost altijd met het gesnabbel van zijn snavel de rug van PP tot diens grote genoegen.

(De haan is pas recent hersteld van de knak in zijn rug. Hij had geen belangstelling meer voor de vrouwtjes tot een week geleden. Gelukkig net op tijd, want ik heb hem nodig voor de productie van ons eten voor volgend jaar)

Wat eten we vandaag

Ik stond er laatst naast, toen de kat zich spinnend aanbood en overal werd bepoteld van kop tot het laatste stukje rug.
Dat deed dus alleen de witte gans zoals gezegd, de grijze Ryan (Gosling, echt, je gelooft het niet, hoe verzin ik het) is vanaf de geboorte al veel kieskeuriger in alles. Hij eet zuiniger, neemt alleen na zorgvuldige inspectie aan wat ik aanbied en blijft op grotere afstand, ook van de kat.

Toen dat zo een tijdje aan de gang was, werd Ross kennelijk overmand door emotie en lust en zette zijn grote flapvoet op de arme kat om het eens lekker op een paren te zetten.

Hoho, dat was de bedoeling niet, niet die van de kat en zeker niet die van grijze Ryan, die jaloers de kat aanviel, die weer uithaalde naar Ross en de kluwen teleurgesteld uit elkaar viel. Ik stond erbij en kon niet meer van het lachen.

Those were the days

Nu blijk ik net zo onnozel te zijn als de kat, moest ik laatst concluderen.

Van een klantje dat niet zover hiervandaan woont, krijg ik wekelijks verse roddels opgediend, wie het allemaal met wie doet, wie aan de drank is, wie de boel uitkeringtechnisch belazert door een ziekte voor te wenden, wat de burgemeester nu weer voor opportunistisch heeft uitgehaald, of van de verzekeringsagent die het geld van de verzekeringen gewoon zelf had gehouden, zodat de gedupeerden helemaal niks kregen toen ze het nodig hadden en dus ook hun betaalde premies in rook of in drank waren opgegaan, je kan het niet zo gek bedenken of ze heeft er alweer een sappige anekdote over.
Ja, een hoop treurigheid hier op het platteland. Ik hang altijd aan haar lippen, dat begrijp je.

Ik, sufferd, dacht dat al die echtparen braaf getrouwd waren en bij elkaar bleven vanwege de liefde, dat ze hier eerlijk waren, dat iedereen het beste met de buren of hun dieren voor hadden.

– Nee, hielp een hele andere hoogbejaarde klant me uit de droom, die ik hier al eerder heb genoemd, vroeger was het een schande, je scheidde niet en die arme vrouwen zaten daardoor eeuwig onder de knoet van de schoonmoeder, die ze als gratis slaaf beschouwde en behandelde, wat zij zelf de generatie daarvoor hadden ondergaan.
– En nu scheiden ze niet omdat het te duur is, zei haar dochter, gescheiden ervaringsdeskundige, ook aanwezig bij ons gesprek.
Weer een illusie aan gruzelementen.

Nu kreeg ik laatst iemand over de vloer, ik noem verder geen namen, maar een getrouwde man wiens reputatie hem dankzij mijn bron vooruitgesneld was, om het maar eens zo uit te drukken.

Hij had jaren geleden al een poging gewaagd, toen ik hem in the middle of nowhere tegenkwam bij het hondenuitlaten en hij bij het gesprek mijn schouder aanraakte, waarop ik bevroor en maakte dat ik wegkwam.
Dat is toch iets merkwaardigs, dat je precies weet wat de bedoeling is van zo’n aanraking [TITLE.WP_POST], terwijl als je dat aan iemand vertelt, je de reactie krijgt: nou, nou, overdrijf je niet een beetje?
Nee, ik overdrijf niet. Met mijn instinct is niets mis. Behalve dat ik er vaker naar moet luisteren.

Die kwam dus langs op het moment dat ik de luiken al had dichtgedaan en ik aanstalten maakte te gaan slapen. Het was buiten al pikkedonker. Goed, het was half acht, winter, maar als je om 05:00 bent opgestaan en de volgende dag weer zo vroeg op moet, ga je met de kippen en een boek op stok.

Vakliteratuur

Ja, wat moest ik doen? Ik zei ga zitten, wil je koffie, ondertussen doe ik de laatste afwas.
Er was geen echt gesprek, terwijl ik een beetje mopperend raaskalde over van alles en nog wat en niet wist hoe ik er beleefd een einde aan kon maken. Hij hield zich koest en ging na een tijdje gewoon weg.
Kijk, dat is toch iets merkwaardigs, dat je precies weet wat de bedoeling is van zo’n bezoekje[TITLE.WP_POST], terwijl als je dat aan iemand vertelt, je de reactie krijgt: nou, nou, overdrijf je niet een beetje?
Ik bedoel maar.

Het stomme was dat ik vervolgens een tijdje op mijn quivive was. Ik las ‘s avonds mijn boek in het donker met alle lichten uit, alles op slot, alle luiken dicht, ik had, kortom, de zenuwen.
En verdomd toen de honden op een avond blaffend de komst van een auto aankondigden en er geklopt werd, zat ik al op de eerste verdieping met kloppend hart te wachten tot hij weer opdonderde. Ik dacht ondertussen ook: ik lijk wel gek.

Ik vertelde dit aan mijn vriendinnen P. en J. (en iedereen die het wilde horen) die eerst smakelijk moesten lachen, maar ook vroegen of ik niet bang was.
Zij snapten wèl precies wat de bedoeling was van dat bezoekje.
En toen ik besloten had mijn beetje vrije tijd niet langer in het duister door te brengen en ik nog even in het donker naar buiten ging voor hout, stond hij daar weer voor mijn deur.

Ach, sodemieter toch op, man

Ik voelde me overvallen, ik was geïrriteerd en hij zat daar maar op de stoel die ik had aangewezen. Ik voelde me extreem ongemakkelijk en gedroeg me er ook naar, ik voelde bij wijze van spreken zijn grote flapvoet al op mijn rug, terwijl ik dacht: ga weg, GA WEG!
Waarom ik dat niet gewoon zei, ik weet het niet. Wacht, ik weet het wel.

De eerder genoemde bedoeling=[TITLE.WP_POST], daar wordt niet over gepraat, dus dan bestaat die niet en is zo’n bezoekje of aanraking onschuldig. Snij je het onderwerp wèl aan, dan is het in alle openheid daar en kun je verder worden gemanipuleerd, want dat kunnen ze altijd als de beste.
(Oh, dacht jij dat ik iets van je wilde? Ik denk dat jij iets van me wil, het zou niet in me opkomen, ik kom hier gewoon voor de gezelligheid en je zit me hier gewoon te verleiden etc, van dat soort shit)

Hij heette niet voor niks DSK

Weet je wat het ook is, die mannen hier en misschien vrouwen ook, die denken, een vrouw alleen, die is beschikbaar en smacht naar een man. Dat denken ze echt.
Dat denken ze trouwens ook van de kippen.
Nou, beste jongens en meisjes, laat ik jullie eens iets zeggen: ik heb er voorlopig voor hele lange tijd en misschien wel eeuwig genoeg van.

Ik weet maar een oplossing en dat is de deur potdicht houden voor ongewenst bezoek.
In de zomer lees ik mijn boek in de tuin en houden de ganzen me gezelschap. Die vallen zonder morren iedereen aan die me benadert. Handig, hoor.