Deze tuin moet ook nog

Gisteren ging ik even langs Lucienne voor de gezelligheid en om te horen hoe het met haar ging, zo in haar eentje.
– De dagen zijn wel lang, verzuchtte ze.
Haar dochter was weer terug naar huis, nadat ze haar moeder wekenlang gezelschap had gehouden na de dood van Roger.
Verder was ze standvastig als altijd, en we moesten gelukkig nog flink lachen. Ze vroeg zich af hoe het met het stukje tuin (300 m2) ging dat ik van haar had gekocht, want daar groeiden een paar hele mooie oude rozen. Ik moest bekennen dat ik daar nog helemaal niets mee had gedaan. Het oorspronkelijke terrein vraagt al genoeg inspanning en aandacht. Deze zomer gaat dat niet lukken, ben ik bang. We namen der maar eentje.
– En trinke!, proostten we op z’n Creusois.

Restantje Oudolfgras

Ik ben ook bang dat deze paar dagen niet genoeg zijn om het hele terrein te knippen, wassen en watergolven. Ik heb al eerder gemerkt dat ik niet de stalen spieren van de moeder van Jean-Pierre heb, kantoormiep die ik er ben. Na 1,5 uur maaien doen mijn arrempies het niet meer. En daarna een electrieke heggeschaar boven mijn macht rondzwaaien door de buxus kan ik gewoon niet lang volhouden. Nou ja, over 2,5 week zijn we weer terug om de rest te doen.

Restant uit de volkstuin

Er zijn een paar favoriete planten verdwenen: de Echinacea, de dropplant en de lavendel. De middelste heeft zich in Amsterdam overal uitgezaaid in potten, maar waarom is de Echinacea weg, nondeju? Nou ja, je heb het niet voor het zeggen, c’est comme ???ºa, zeggen ze hier.

Even iets anders, ik ben via Parijs Retour van Bart van Loo begonnen met Zola: de Nekslag (zie wikipedia L’Assommoir). Even maar niet in het Frans, omdat het boek barst van het argot. Die Bart van Loo schrijft erg aanstekelijk en grappig, en Zola eigenlijk ook, hoewel je er niet vrolijk van wordt. Maar erg goed, beide boeken.

Dinsdag heb ik – beroepshalve – even een afspraak in Parijs en dan begint de normale kantoorweek weer. Zo is het allemaal wel te doen.