Willekeurig landschap hier in de buurt

Gisteren moest ik in een dorp zijn, dat ik niet kende en waar ik nota bene al jarenlang rakelings bleek te zijn langsgescheurd zonder dat me dat was opgevallen. Onze buurvrouw S is er geboren.

Er bleken twee versies van het dorp, zoals je dat wel meer ziet, een petit en een grand, haut en bas zie je ook wel. Veel verschil in grootte kon ik niet ontdekken. Misschien was dat vroeger duidelijker.

Nu hebben ze in de meeste dorpen huisnummers, wat voor ons, incidentele bezoekers heel handig is, maar dit keer vond ik alleen nummer 1 en 5. Systeem zat er net zomin als in ons dorp in.
(Bij ons begint de 1 in het middelpunt en en telt dan op tegen de klok in, terwijl ze in een vergelijkbaar dorp nummer 1 aan de in- of uitgang van het dorp laten starten. Wie dat allemaal bedacht heeft? De gemeenteraad na de borrel)

Jonge buurkoeien

Ik reed langzaam langs de huizen en speurde vruchteloos naar een volgend nummer, tot ik een iets oudere dame buiten in de zon voor haar huis zag zitten.
Een aantrekkelijk huis met veel oog voor detail; ik ben in een vorig leven makelaarstekstenschrijver geweest.
Dat kon geen Creusoise zijn, ook geen Française, want die zitten niet buiten aan hun smaakvolle tuintafeltje. Het zou hooguit heel misschien iemand uit Parijs kunnen zijn.

Een onbedwingbare gedachte besprong me en schreeuwde het uit: HIER ZIT EEN NEDERLANDSE MEVROUW!
Hoe je dat toch feilloos kunt zien, is me een raadsel. De combinatie van kleren en type gezicht en het uiterlijk van het huis.
In Amsterdam haal je er in de toeristenmassa ook met gemak de Duitsers, Engelsen, Fransen en Italianen uit, zonder dat ze een woord hebben gezegd. Spanjaarden en Zuidamerikanen idem dito.

Eik in wei

Toen ik in mijn Franse werkschort (“La blouse“) uit de auto stapte en mijn blik per ongeluk op het nummerbord van de auto viel, wist ik het zeker en ik viel na de begroeting Dagmevrouw met de deur in huis:
– Weet u toevallig waar mevrouw L woont?
Alles in het Nederlands natuurlijk.
Ze stond op, stamelde “..Madame..”, bekeek mij, bekeek de nummerplaat van mìjn Franse auto en kon verder niets uitbrengen. Helemaal in de war.
Ik zei niets, glimlachte vriendelijk en herhaalde mijn vraag.
Ze wees naar het huis, ja, zei ze, daar, daar woont mevrouw L.

Weten jullie hoeveel moeite het kost om dan niet per ongeluk de geijkte formule mercibeaucoupbonnejournéeetaurevoir te zeggen en verder niets uit te leggen?
Ik hield me kranig, zei slechts dankuwel en reed naar mijn klantje, me enorm verkneukelend over de verbijstering van deze mevrouw.