Minstens 4 deuren in de voorgevel

De boerderij van het Engelse oltimerclublid Tony werd lang geleden in stukken verdeeld bij de erfenis van 4 broers en zussen, die allemaal recht hadden op een kwart deel. Ze stampten er 4 deuren in, metselden muren op de erfscheiding en leefden nog lang en gelukkig. Dat verhaal heb ik uit verschillende bronnen, waaronder buurman P.
Tony heeft ?©?©n gedeelte gekocht en in dat stuk bevindt zich de enige trap naar de zolder, die zo verder onbereikbaar is voor de erfgenamen van de andere drie leden van de oorspronkelijke familie of ze moeten het recht op overpad hebben.
(De communicatietoren rechts is van v/h de voorzitter Raymond van de nieuwe oldtimerclub.)

Tony’s huis boven in beeld (voor de heuvels), daaronder rechts melkboerderij Giraud, links van het graanveld, gezien min of meer vanuit ons dorp

Die familie van Tony’s huis had tenminste een oplossing voor de verdeling van de goederen, maar hun kinderen of neven en nichten kennelijk niet, want er vertoont zich nooit iemand, zei hij.

En dat zie je hier veel en misschien wel overal in Frankrijk: lege huizen in verval waarover de erfgenamen het niet eens kunnen worden.
Bij een familie was het conflict zo hoog opgelopen, vertelde buurman P., dat ze elkaar na jaren failliet hadden geprocedeerd.
– Authentique, c’est authentique!, verzekerde hij me, wat hij altijd zegt als hij me een sterk verhaal vertelt. En het was een mooie villa, hoor!

Dit vrouwtje (niet de nicht) is ook alweer dood, huis staat al 1,5 jaar te verkommeren

Nu heeft een andere buurman precies zo’n akkefietje bij de hand. Een van zijn nichten van grootmoeders kant, een ongetrouwde dame in goeden doen zonder kinderen, maar met een appartement in Parijs en een boerderette richting Bussi?¬Ære had hem beloofd dat hij alles zou erven. Ze liep tegen de 90.
Ze werd ziek, kwam in het ziekenhuis terecht en overleed zonder een testament te hebben gemaakt. Volgens buurman was dat de schuld van de notaris en het ziekenhuis. Het ziekenhuis had gezwegen over haar aanwezigheid, toen de notaris belde en hij (de notaris) had de boel vervolgens laten sloffen.

Buurman foeterde en foeterde op beide instellingen en dacht dat hij zonder testament ook wel recht had op de erfenis.
– Het was me beloofd! riep hij almaar uit, ze had het beloofd!
– Dan had ze een testament moeten maken, zei ik na de tiende herhaling van de jammerklacht licht ge??òrriteerd, paroles, paroles, paroles!
En hup, daar kwamen de notaris en het ziekenhuis weer op de proppen, terwijl ik vond dat die dode nicht gratuite beloftes had gedaan.
Je hebt trouwens helemaal geen notaris nodig om een testament te maken (ja, hoor, Agatha Christie), dat kun je ook zelf doen met een paar getuigen. Kom, laten we het er nog maar eens flink inwrijven.

Degene die wel ge?´rfd had, was de oudere kinderloze zus van de overledene, een demente 90-jarige, die een paar maanden later ook dood was.
Dat leverde overigens nog een mooi huisje op, te verdelen onder de zes (6) andere achterneven en -nichten, plus onze buurman.

Een onverkoopbaar huis in ons eigen dorp

En daar begonnen de problemen. Behalve dat er bij de aanvaarding van de erfenis een flinke bom duiten aan successie te betalen was wegens zoveelste graad familie, bleken sommigen natuurlijk ook geldwolven in de ogen van buurman.
– Ze hebben geld zat, maar ze blokkeren alles, vertelde hij, toen er vorige week een poging was gedaan een van de huizen te ontruimen door de spullen onderling te verkopen.
De nu wel aanwezige notaris had de enige sleutel, alle zeven moesten er perse bij aanwezig zijn, wat nog niet zo eenvoudig was, omdat ze uit alle hoeken en gaten van Frankrijk moesten komen.

-Waarom kiezen jullie niet een onafhankelijke intermediair die de ontruiming en verkoop in goede banen leidt, vroeg ik, want ik voorzag dat de drie huizen door onenigheid eeuwig leeg zouden komen te staan.
Ja, hij had zichzelf al naar voren geschoven als zodanig. Onafhankelijk, buurman, onafhankelijk.

Die arme vrouwen zijn nu al meer dan een jaar dood, maar hij kan nog steeds niet verkroppen dat die oorspronkelijke erfenis hem door de neus is geboord. Toen hij laatst ziek was, begon hij met zijn koortskop weer te raaskallen over de notaris en het ziekenhuis en dat hij toch recht had op die spullen.
Als ik hem was, zou ik bedanken dat voor dat 1/7 deel, want het kost alleen maar geld en je slaapt er ‘s nachts niet van, zeker nu ook hier de huizenmarkt op zijn gat ligt. Of de notaris moet het voor niets doen.
Maar neen, niks daarvan, hoor, ze had het beloofd.