Na de storm van woensdag zijn de iepen in 24 uur kaalgeblazen en trekken de meerkoeten en eenden lange zwarte sporen door het gele oppervlak. Vandaag zijn de bladeren trouwens alweer naar de bodem gezakt. Wordt er wel gebaggerd, vraag ik me af, een trauma uit de volkstuintijd.
Het regent hier weer, nadat de dag zo prachtig was begonnen, en ik moet naar buiten, want de hondenbrokken zijn op. Eigen schuld, had ik dat maar niet voor me uit moeten schuiven. Dat komt vooral omdat ik ‘s ochtends veel beter werk. Na 13:00 slaat de onrust toe.
Maar vrolijk word ik er niet van. Het is 20 november, 15:00 en al bijna donker, for god’s sake! De kerstvakantie begint godzijdank dit jaar vroeg. Nog vier weken. Nog 28 dagen.
Er bestaan vast geinige countdown-widgets, eens een beetje googlen. En verdomd, er bestaan zelfs speciale WordPress-aftelklokjes, die je ook nog eens aan je iCal of google-agenda kunt plakken, leuk, maar waar houden de mensen zich toch mee bezig? Ze doen er geen kwaad mee en het houdt ze van de straat, ook weer waar, niet zeuren, de Korte.
Ik ben even knutselen in de zijbalk.

Iets anders, ik sukkelde gisteren met de hondjes over de gracht en ik zag nergens meer geen paddestoelen, alles in verschillende stadia van ontwikkeling. Hele bossen op bizarre plekken. Nog vreemder was dat zich in een kluitje zwammen op de Oude Waal twee tomatenplanten hadden gevestigd. Waar komen die nu vandaan? Zeker van het plakje tomaat in een weggesmeten broodje gezond dat door een verwend kind versmaad is geweest geworden. Chips zijn veel lekkerder. Ja, dat kan ik aan je zien, kind.