Overal herkenbare Nederlanders

Nou, het was een geweldig feest, hoor, die Tour hier. We reden heel laat, na de start feitelijk, naar Bonnat, de plek die op de kortste afstand van ons van het parcours lag. Het bleek daarnaast ook nog een mooi ritje te zijn, heerlijk zwierend met de eend over pittoreske lanen.
Hoewel we een beetje bang waren voor de drukte en de onbereikbaarheid, bleek dat geen enkel probleem. We parkeerden de 2cv in de berm tussen de andere auto’s en liepen in 5 minuten naar het centrum, waar een vrolijke drumband de stemming erin hield.

Cool, super cool

We werden door Siebe voor de TV vanuit Nederland via SMS op de hoogte gehouden van de verrichtingen van het peloton, die een langzaamaanactie hielden, want het duurde nog minstens 45 minuten voordat ze eindelijk eens uit Gu?©ret aan kwamen kakken, een afstand van 22 km. De helikopters deden de spanning oplopen.

De Nederlanders waren goed te herkennen aan hun leuke vrijetijdskleding. Een endje verderop waren de bejaarden op stoeltjes onder een luifel gezet, waar ze braaf zaten te wachten op de 2 seconden opwinding, waarbij ze konden zwaaien met schuimplastic handjes.
Er kwamen almaar auto’s langs, met mannen die zo onverschillig mogelijk keken, omdat ze erbij hoorden. Geen vrouw te bekennen daar. Motoren met fotografen achterop, nog cooler dan cool, fotografen in van die fotografenvestjes met honderd zakken, die fotografen zagen we even later op het balkonnetje met het mooiste uitzicht over het centrale plein van Bonnat.

Twee fotografen, naast elkaar, op hetzelfde moment dezelfde foto’s makend. Ach, wat geeft het ook.

En ja, daar waren ze, de mannen van staal, zwieeuwzwieeuwzwieeuw, en weg waren ze. er volgden nog auto’s vol reserveonderdelen, tot het peloton voorbijflitste zwieeuwzwieeuwzwieeuw en toen was het gedaan. We juichten allemaal zoet, keken elkaar aan en moesten lachen om de anti-climax, die natuurlijk niet onverwacht kwam.

Het gaat hier om alleen om wat komen gaat, niet om wat gaat. Het wachten, de verwachting, de oogjes en het elkaar aanstoten in een vrolijke verstandhouding, dat is de hele grap. Leuk dat die renners ook nog langskomen, maar herken je iemand? Welneen, ze zijn alweer voorbij.